Vorige week begon op maandag met een extra dag verlof, genaamd Pinkstermaandag. Dinsdagmorgen liepen we alweer om 8u rond bij VW Willems, waar mijn wagen niet enkel moest worden hersteld maar tevens een check-up nodig had. Dat geeft me de gelegenheid om een boek uit te lezen én om naar de nieuwe VW-modellen in de showroom te kijken. ‘Mooie wagens hè’, zei één van de andere wachtenden. ‘Ja’, zei ik, ‘maar sommige modellen zijn wél nog té duur’ sprak ik. Dinsdagavond trokken mijn moeder en ik dan naar CCHA voor onze laatste theatervoorstelling van het lopende cultuurseizoen. Als extraatje deden we onszelf nog een laat verjaardagsetentje (voor papa) cadeau bij Sans Gêne. Het leek er de afgelopen week ook op dat we stilaan op kruissnelheid zitten voor wat betreft ‘zomerweer’. Nog géén hittegolf maar we gaan wél al aardig de goede richting uit. De komende zeven dagen hebben we niets bijzonder in onze planning staan, al ga ik vermoedelijk woensdagmorgen een poging wagen om in Alken naar de autokeuring te gaan. ‘Wish me luck!’ zou ik zeggen. Dan kunnen we nu snel over naar de muziek.
Feel it coming – Oyesono: ons amusehapje is vandaag afkomstig uit eigen land. Wanneer Billie Leyers (van de muzikale tak van de befaamde Leyersclan) én Jasper Maekelberg (o.a. Faces On TV, Balthazar, Warhaus, Sylvie Kreusch, …) hun krachten bundelen, dan krijg je muzikaal vuurwerk.
Modern times – Isbells: als we dan toch bezig zijn, doen we er nog iets bij van bij ons. Komend cultuurseizoen staan ze o.a. te blinken in het Hasseltse CCHA waar ze ‘Basegemiti’ (dat in september zal verschijnen) zullen komen voorstellen. Wie weet boek ik mezelf ook een ticketje.
What I lost – Cowboy Junkies: ook deze Canadezen blijven lekker productief. Ze zijn actief sinds 1985 en onlangs verscheen hun achttiende langspeler ‘Such ferocious beauty’. De thematiek op het album is redelijk zwaar: ouder worden, het verliezen van ouders, de realiteit en sterfelijkheid onder ogen zien, maar tevens het onderkennen van de schoonheid van het leven. Het resultaat is andermaal een beklijvend, vintage Cowboy Junkiesalbum.
Jericho – Simply Red: onze classic track zullen we deze maand ongetwijfeld horen doorkomen tijdens Werchter Classic. Ik ben zeker geen fan van Mick Hucknall & co, maar ik moet wél bekennen dat ze een aantal prima nummers in hun oeuvre hebben zitten. O.a. onze classic track uit 1985.
The pace – ford.: en we gaan er dansbaar uit deze keer. Op onze nationale feestdag verschijnt ‘Guiding Hand’. Zo, wij doen hier nu het licht uit en knippen het volgende week graag terug aan!
De komende honderd weken gaan we op zoek naar de 100 platen die onze muzikale smaak ten goede hebben veranderd. Meestal hebben we het dan over de tijd waarin we de platge(t)reden paden van de wekelijkse BRT Top 30 verlieten voor het serieuzere werk van StuBru & co. Een uitzondering hier en daar niet te na gesproken uiteraard. Op het einde hopen we een min of meer representatieve lijst te krijgen van exact honderd stuks die ongeveer ons muzikale DNA kan weerspiegelen. We weten nu al dat we our darlings hier en daar moeten killen, maar we gaan toch een serieuze poging wagen. Het staat jullie natuurlijk vrij om het eens of oneens met ons te zijn op het einde van de rit. De coloribus et de gustibus, weet je wel? Een wijze man zei me ooit: ‘Er bestaat eigenlijk geen slechte muziek. Als je iets hoort wat in jouw oren slecht klinkt, kan je hoogstens zeggen dat het misschien jouw genre niet is’. Leven en laten leven quoi! In die wetenschap gaan we aan deze opdracht beginnen.
Ik denk niet dat ik in 1986 al vertrouwd was met het muzikale parcours dat Peter Gabriel tot dan toe had afgelegd. Dat hij verantwoordelijk was voor de ‘goede’ progressieve periode van Genesis kwam mij pas later ter ore. Dit cd’tje zat o.a. in de collectie van één mijn vrienden. Wij werden er uiteraard naartoe gelokt omdat we op diverse muziekzenders (zoals MTV of sommige videoclipprogramma’s waaronder eentje dat toentertijd werd gepresenteerd door Linda De Mol) de clips zagen van ‘Sledgehammer’ en ‘Big Time’ die er nogal kunstig uitzagen. Op ‘So’ werden een aantal typische maatschappelijke onderwerpen uit de jaren ’80 aangesneden. Zure regen (‘Red Rain’) en werkeloosheid (‘Don’t Give Up’, een duet met Kate Bush). Samen met Bono, Sting en Bruce Springsteen was Peter Gabriel één van de voorvechters van de mensenrechten; getuige de Human Right Tours van Amnesty International. Gelukkig is ‘So’ niet alleen kommer en kwel, want met de in onze inleiding reeds genoemde singles werd een mooi evenwicht gevonden. De kracht van deze plaat zit hem ongetwijfeld in zijn tijdloosheid, het geheel klinkt niet echt als een typisch jaren ’80 album. Peter Gabriel (73 ondertussen) treedt nog steeds op en hij blijft zich inzetten voor goede doelen. Hij zou eind dit jaar zelfs (twaalf jaar na zijn vorige plaat) ‘i/o’ uitbrengen. Daarnaast blijft hij vocale bijdrages leveren aan bevriende muzikanten.
Seans halfbroer Anthony is een echte rauwdouwer. Als kind trok Anto zich niets aan van hun moeder, die hem uit de problemen probeerde te houden. Sean was anders. Het was de bedoeling dat hij zou gaan studeren en het harde, door de Troubles bepaalde milieu van zijn jeugd voorgoed achter zich zou laten. Maar na zijn studie keert Sean toch terug naar Belfast en ziet hij dat Anto en zijn vrienden van vroeger langzaam aan het afglijden zijn. Bovendien heerst er grote werkloosheid en blijkt Seans bachelordiploma in de praktijk niets waard. Als hij op een feestje zijn zelfbeheersing verliest en met iemand die hij niet kent op de vuist gaat, vervalt zijn leven tot chaos. In ‘Dicht bij huis’ is de lezer getuige van de nasleep van die nacht. Op basis van zijn eigen levenservaringen beschrijft Michael Magee de krachten en gevaren waarmee jonge mensen uit de arbeidersklasse te maken krijgen, in een debuut dat op elke pagina zindert van inzicht en mededogen. Wat voor soort man is Sean geworden, en hoe vindt hij zijn plek in de beschadigde stad die hij zijn thuis noemt? Auteur Michael Magee is redacteur van het Noord-Ierse literaire tijdschrift The Tangerine. Hij publiceerde eerder in onder meer The Stinging Fly en The 32. An Anthology of Working Class Writing. ‘Dicht bij huis’ is zijn debuutroman.
‘Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’, zo klonk vroeger een bekende uitspraak. Mensen die actief zijn op Twitter (die kelk liet ik gelukkig aan mezelf voorbijgaan!) of andere (a)sociale media waarop azijnpissers en ander fundamenteel verongelijkt volk hun gal kan spuwen weten ongetwijfeld wat we daarmee bedoelen. De dag dat alle gedegouteerde mensen de keet verlaten, blijft enkel nog het degoutant volk over. Maar genoeg over die vervelende nitwits. Tijd om hen te negeren (maar dan niet zoals in het vermaledijde n-woord). Muziek kan de wereld slechts gedeeltelijk redden, dus proberen we het in 2023 met humor. Humor is geen ‘makkelijk beestje’ dus ik zeg er al meteen bij dat we daarmee niet ‘FC De Kampioenen’ bedoelen. Wij willen de lat liever wat hoger leggen, anders is er geen uitdaging meer. 365 keer lachen dus, soms al eens groen. Omdat we onszelf willen indekken hebben we alvast een hulpmiddel bij. *start de lachband*
171. The Simpsons: Principal Skinner’s grappigste momenten.
Noel Gallagher’s High Flying Birds‘Easy now’ : weinig introductie nodig voor de broer van Liam, één van de Oasisbroertjes, tenzij dan misschien de titel van zijn nieuwste werkstuk: ‘Council Skies’.
Jam City‘Wild n sweet’ : dit is het project van Jack Latham, die in zijn vrije tijden ook producer speelt voor o.a. Kelela en Olivia Rodrigo. ‘Jam City presents EFM’ klinkt vermoedelijk toch lichtjes anders.
Protomartyr‘Elimination dances’ : deze maand een nieuwe cd (‘Formal Growth in the Desert’), in augustus een plek op probably the best festival in our neighborhood, AFF.
Jake Shears‘Too much music’ : in een vorig leven was hij de zanger van Scissor Sisters, vijf jaar geleden debuteerde hij al titelloos. Nu is er ‘Last Man Dancing’.
RVG‘Midnight sun’ : aka Romy Vager Band (genoemd naar de frontvrouw) maar een drieletterwoord bekt net iets beter. ‘Brain Worms’ heet ons Australische hipstersnoepje deze maand.
The Alarm‘Forwards’ : Britse 80’s band die meer dan vier decennia na de oprichting nog steeds actief is. Dat verdient een bloemetje of minstens een vermelding in deze rubriek nu ‘Forwards’ verschijnt.
The Boo Radleys‘Seeker’ : een mooi quizweetje zou kunnen zijn dat deze Britten hun groepsnaam ontleenden aan een personage uit Harper Lee’s bestseller ‘To Kill a Mockingbird’, maar we houden het misschien beter op de titel van hun achtste longplayer die ze héél toepasselijk ‘Eight’ hebben genoemd.
Youth Lagoon‘Idaho alien’ : één van de betere singles die ik de afgelopen maanden hoorde, dus wij verwachten wel iets van ‘Heaven is a junkyard’.
Django Django‘Wishbone’ : the band so nice they named it twice wil ons deze maand verrassen met ‘Off Planet’.
Portugal. The Man‘Dummy’ : in het iets commerciëlere segment vonden we deze maand ook nog deze band, die straks ‘Chris Black changed my life’ op ons zal loslaten. U bent gewaarschuwd!
Geese‘Cowboy nudes’ : vorig jaar nog op Pukkelpop, straks een nieuwe cd die ‘3D Country’ heet. Zo snel kan het gaan!
Komen deze maand o.a. ook met nieuw werk op de proppen: Foo Fighters, Bob Dylan, Avenged Sevenfold, Cowboy Junkies, Beach Fossils, De Staat, Rufus Wainwright, Ben Harper, Rancid, Rival Sons, Sophie Ellis-Bextor, Ben Folds, Baxter Dury, Fila Brazilia, Jack Johnson, Einaudi, Nathaniel Rateliff & The Night Sweats, The Teardrop Explodes, Half Moon Run, JohnMellencamp, K.ZIA, Red Shape, Squid, Extreme, Janelle Monáe, King Krule, Jayda G, Christine & Queens, This Is The Kit, Gengahr, Milky Chance, Godflesh, Lightning Dust, Spoon, QOTSA, Ben Howard, Pat Metheny, Motorpsycho, King Gizzard & The Lizard Wizard, Meshell Ndegeocello, Drive-By Truckers, Bettye LaVette, Kool Keith, Maisie Peters, Deer Tick, Bright Eyes, Kraak & Smaak, The Flaming Lips, Swans, Lloyd Cole, Kelly Clarkson, Jason Mraz, Arthur Russell, Bear’s Den, Wye Oak, M. Ward, Joni Mitchell, Kim Petras, The Japanese House, bdrmm en Lucinda Williams. Tot volgende maand!
Begin juni wordt alweer de nieuwe programmatie van CCHA voor het cultuurseizoen 2023-2024 bekendgemaakt, maar op de valreep pikken wij nog een laatste voorstelling van het huidige cultuurjaar mee. Op de vooravond van een zware sneeuwstorm komen drie koppels samen in een chalet in de Ardennen voor hun jaarlijks weekendje weg. Een weekend dat er nagenoeg altijd hetzelfde uitziet. Gebruikelijke discussies over de kamerverdeling en het boodschappenlijstje, steeds dezelfde wandeling met jeneverfles, het haardvuur met nat hout, het ophalen van dezelfde herinneringen en de ‘ik laat het toch graag proper achter’-poetsbeurt, ook al heb je daarvoor bijbetaald. Eén van de vrienden, life coach in opleiding, is ervan overtuigd dat veel koppels zouden scheiden wanneer ze de berichten in de telefoon van hun partner zouden lezen. Deze stelling leidt tot een hevige discussie. Ze besluiten de proef op de som te nemen. Alle vrienden leggen hun telefoons op tafel en vanaf dat moment worden alle inkomende berichten en oproepen met de groep gedeeld. Een spel met simpele regels, maar zonder simpel verloop … Poupehan is een tragikomische voorstelling over vriendschap en liefde en de grenzen daarvan. Over patronen, rituelen en clichés. Over karaoke en vegetarisch barbecueën. Over het halsstarrig vasthouden aan oude gewoontes en er niet mee kunnen breken, ook al breken ze jou. De Mannschaft was al meermaals bij CCHA te gast met LIV (CCHA, 2019), Herman (CCHA, 2020) en John & Jane (CCHA, 2022) . Nu brengen ze deze boeiende productie met acteurs Lucas Van den Eynde en Viv Van Dingenen (onlangs nog samen in de series GR5 én Glad Ijs) én Ann Pira, Raf Jansen (Thuis) en Laurence Roothooft.
UPDATE
Een nagenoeg volle schouwburg zag gisteravond een behoorlijke opvoering van een tragikomedie die net geen anderhalf uur duurde. Ik zou bijna durven gewagen van de perfecte eindeseizoensvoorstelling in CCHA. Ik zag uiteraard al véél betere toneelstukken in de grote zaal, maar er waren er ook zeker bij die minder goed waren. Dat wordt alweer uitkijken naar een nieuw cultureel seizoen in Hasselt. We keep you posted!
Het wordt tijd om hier nog eens een nieuwe rubriek te introduceren. Eind dit jaar ben ik exact 15 jaar aan het bloggen, in maart 2024 ben ik precies 25 jaar actief in de bib. We hebben in al die jaren uiteraard van alles meegemaakt, soms zelfs dingen waarvan je denkt: ‘zoiets dient eigenlijk in een boek opgenomen te worden’. Het toeval wil nu dat ik onlangs ‘Winkeldagboek 2007-2022’ van Hans Engberts en René Hesselink las, twee heren die samen een antiquariaat in ‘oude’ boeken runnen in Utrecht. Daarin vertellen ze wat ze in de loop der jaren allemaal meemaakten in hun zaak. Voor véél literatuurliefhebbers klinkt dit misschien saai, maar het boek leest wél lekker weg. Dat er véél aan namedropping wordt gedaan vergroot de herkenbaarheid uiteraard. Wij zullen af en toe hetzelfde principe hanteren, al beloof ik hier op mijn plechtige communiezieltje dat we rekening zullen houden met andermans privacy. ‘The names have been changed to protect the innocent’ of we houden het bewust vaag, zoiets. Op die manier hopen we het interessant te houden. Het gaat dus veelal om non-fictie verhaaltjes hier en daar misschien aangedikt met een fictief elementje ter verfraaiing. Aan jullie om feit en verzinsel uit mekaar te houden. On y va?
Waar de bib in den beginne nog een ‘saaie’ plek was die vol stond met boeken, dan is daar de laatste decennia al serieus wat verandering in gekomen. Wij zijn ondertussen al zó lang actief dat we zelfs al afscheid hebben genomen van bijvoorbeeld de videocassettes, de CD-ROMS én de cd’s (die het recentst verdwenen aan het begin van de coronacrisis). Mocht een bibliotheek zichzelf niet meerdere malen hebben heruitgevonden in al die tijd, dan zouden we ondertussen al een curiosum zijn vrees ik. Onze bibliotheek zet zich al van oudsher ontzettend in voor de allerjongste lezers, die eigenlijk goed ‘bediend’ worden bij ons. Dat gaat van voorleessessies voor jonge kinderen tot bibspelen voor de leerlingen van de lagere school en van wekelijkse schooluitleningen tot lezingen van de Opvoedwinkel. En dan zouden we bijna vergeten dat een grote hap van ons boekenbudget wordt gereserveerd voor de jongeren. Bijna een kwarteeuw zijn we straks ook bezig met onze dinsdagmenu’s, lezingen voor en door Zonhovenaars (zoals de ondertitel in het begin luidde). Onze vorige bibliothecaris was er al langer van doordrongen dat een bibliotheek méér moest doen dan louter het promoten van literatuur voor jong én oud. Zij nam de koe bij de spreekwoordelijke horens en organiseerde meteen 2×2 lezingen met twee Zonhovense muzikanten: pianist Erik Pirotte én cellist Stijn Kuppens. Al moeten we er voor de volledigheid wél bij zeggen dat er op dat moment nog geen intentie was om vaker lezingen te gaan organiseren. Het begon eigenlijk met vier muzikale lezingen in de klassieke sfeer met als hoofdbedoeling om méér lezers richting bibliotheek te lokken, vooral dan naar onze klassieke cd-collectie. Ik denk dat ik zonder overdrijven mag zeggen dat wij misschien wel één van de beste klassieke cd-collecties hadden in héél Limburg. Alleen was dat niet meteen zichtbaar in onze uitleencijfers. Vandaar dat men redeneerde: vraag twee Zonhovense sprekers die ’s avonds mogen optreden en laat hen een keuze maken uit onze klassieke cd-collectie door bepaalde stukken uit dat klassieke repertoire ‘live’ te spelen. Die aanpak loonde, zij het slechts gedeeltelijk. De vier lezingen wisten redelijk wat volk te trekken, maar dat werd daarna helaas niet weerspiegeld in de cd-uitleen van de bibliotheek. Onze bibliothecaris hinkte op twee gedachtes: blij om de massale belangstelling voor de sprekers/muzikanten, ontgoocheld om het gebrek aan reactie op de uitleencijfers. We hebben toen eigenlijk vrij snel de knop kunnen omdraaien. Zouden we niet méér lezingen kunnen geven over diverse onderwerpen? Drie keer in het voorjaar, drie keer in het najaar. Liefst met mensen uit Zonhoven of met sprekers die een link hadden met onze gemeente, maar af en toe ook met andere interessante mensen zonder link. In die tijd was er ook al een soort gemeentelijk cultureel beleidsplan met aandachtspunten. In één van die puntjes stond dat ‘ontmoeting’ héél belangrijk was. Daarmee wilde men eigenlijk al zeggen dat een bibliotheek méér was dan enkel het uitlenen van bibmaterialen, bezoekers moesten zich er ook goed voelen én graag naar de bib komen. Door o.a. lezingen te geven, een jaarlijkse Verwendag én voorleessessies e.d. zorg je eigenlijk voor talrijke uitbreidingsactiviteiten waarmee je publiek kan trekken. Toen onze vorige bibliothecaris met pensioen ging had ik een beetje schrik dat het lezingensegment misschien zou worden afgeschaft, maar gelukkig gebeurde dat niet. Sterker nog: de ‘sleutel’ van de lezingen werd nadien in mijn handen gelegd, omdat men oordeelde dat mijn ‘netwerk’ het grootst was. Eigenlijk was ik na die eerste vier lezingen beginjaren 2000 de man die op de proppen kwam met namen om eventueel lezingen te komen verzorgen bij ons. Na al die jaren doen we het nog steeds graag, dus ze zullen nog niet zo snel worden afgeschaft.
Iets helemaal anders. Enkele weken geleden pas werden bij ons de schermen verwijderd, het laatste restantje dat ons deed herinneren aan Covid-19. Dat we ons in de bib snel kunnen schakelen in tijden van nood is algemeen geweten. Zo wisten we bijvoorbeeld dat het coronavirus ons na vrijdag 13 maart 2020 (die verdomde vrijdag de dertiende!) tijdelijk uit roulatie zou halen. In het begin dachten we dat dit slechts een maatregel van korte duur zou zijn. Daarom nam ik allereerst gewoon een weekje vrij na 13 maart 2020. Toen ik de week nadien opnieuw ging werken, bleek dat we weinig zicht hadden op de eindtermijn van het virus. Achter de schermen waren ze wél al druk bezig met een plan B: een afhaalbib installeren met boekenlijstjes die online konden worden doorgegeven. Leners kregen daarna een tijdsslot om alles te komen afhalen in de bib. Ik denk dat we op donderdag 26 maart meteen van start zijn gegaan met dat afhaalbibgegeven. We hadden geen idee of het concept zou aanslaan, dus het was een gok. Zouden mensen in coronatijd absoluut naar de bib willen gaan? Ons werd toen ook voorgespiegeld dat vrijwel alle Vlaamse bibliotheken identiek hetzelfde equivalent van de afhaalbib zouden lanceren. Dat bleek achteraf gezien een zéér optimistische prognose want in realiteit beslisten redelijk wat Vlaamse gemeentes om hun bibs dicht te houden. Het gemeentebestuur van Zonhoven vond echter dat een bibliotheek écht onmisbaar was in deze barre tijden, een mening die niet enkel wij (maar met ons héél wat bibliotheekgebruikers!) uitspraken. Vrijwel meteen kregen wij een bombardement aan aanvragen binnen, die allemaal moesten worden ingewilligd. We hebben dat een aantal maanden (vooral tijdens de lockdownperiode) intact gehouden. Zonder zeveren: dat was eigenlijk een zware periode, want we werden gewoon overstelpt. Niet alle collega’s waren op de werkvloer (er waren zieke collega’s, thuiswerkende collega’s of collega’s die werken tijdens corona niet zagen zitten). De spoeling was ook niet zó breed dat iedereen thuis kon blijven. Anyways, het was een hectische maar soms ook boeiende periode mag ik wel zeggen. Na de afhaalbibperiode mochten op zeker moment de bibliotheken weer open ‘onder voorwaarden’. Je mocht (een weliswaar beperkt aantal) bezoekers verwelkomen onder bepaalde voorwaarden. In het begin was dat zeker geen overrompeling, maar een goed beheersbare meute. Bij ons werd de ingang vooraan verlegd naar de achterzijde, waar mensen via de leeszaal in onze bib konden geraken. Daar moest je een soort van vooraf uitgestippelde route volgen zoals bij sommige grootwarenhuizen. Wat je dan ook altijd ziet: vooraf schrijf je een heel scenario uit van hoe zo’n standaard bibliotheekbezoek er dan in theorie mag uitzien, maar in de praktijk loopt het meestal héél anders. Zouden onze lezers braaf die routes, afstandsregels, mondmaskerplicht e.d. volgen? Uiteraard. Zouden ze zich houden aan een vooraf opgelegd tijdsslot (ongeveer 30′ per bezoek). Absoluut. Zou er niet té veel ergernis zijn omwille van al die regeltjes? Weinig of geen klachten gehad moet ik zeggen. Alles gebeurde dan ook in de allerbeste omstandigheden. Héél veel nadruk op hygiëne (al waste ik vóór corona mijn handen ook al héél regelmatig). Ik denk dat het ook nog te vroeg is om te zeggen of alles weer ooit ‘normaal’ zal worden. Wat is ‘normaal’? Er is zeker een periode vóór corona en een tijdperk na corona. Eén van de (weinige?) voordelen van het virus is ongetwijfeld het feit dat vrijwel al onze dinsdagmenu’s het bordje ‘uitverkocht’ mochten bovenhalen. Enkele lezingen moesten we ‘op verplaatsing’ doen omdat de maximumcapaciteit van 50 bezoekers in onze leeszaal werd overschreden. Dat komt omdat we nu met verplichte inschrijvingen werken, daar waar we vroeger geen idee hadden over de belangstelling tot de avond zelf. Het heeft ons doen besluiten om vanaf nu met verplichte inschrijvingen te werken, want dat werkt duidelijk beter. Volgende week zijn wij er terug met méér lotgevallen uit de bib.
Lekkere week, die afgelopen week! Dat de weergoden ons eindelijk een keertje gunstig gezind waren was een serieuze opsteker. Vorig jaar zaten we bij wijze van spreken al in april te puffen en dit jaar was het vooralsnog kwakkelweer. Niet dat we nu al prognoses durven maken voor de komende tijd, maar wat we gehad hebben, pakken ze ons niet meer af. Zo gingen Hanne, Kim en ik afgelopen donderdag naar het try-out concert van Arsenal in de Genkse C-Mine. ‘Een avondje om in te kaderen’ zou ik bijna durven zeggen. Zaterdagavond speelde Moedige Missers nog eens een quiz in Tessenderlo, alweer in een onuitgegeven samenstelling. Alessio moest donderdagavond nog forfait geven, maar geen nood: Saar nam als back-up Gert mee. Ik had Gabri al aangebracht zodat we in full force konden aantreden. Dat leverde ons aan het einde van de avond een 22ste plaats op in een deelnemersveld van 81 ploegen. Omdat we nog eventjes in die goeie flow willen blijven hangen, boekten we alvast een etentje volgende maand bij Modest in Oudsbergen. Nu al hoge verwachtingen voor de hoogste nieuwkomer in de nieuwe Gault Millau gids met een puike 15/20. Komende week heb ik twee activiteiten aangestipt: dinsdagvoormiddag moet ik mijn wagen laten herstellen in de garage (minder goed nieuws), dus we hopen dat ons toneelstuk woensdagavond (‘Poupehan’ in CCHA) onze mindset ten goede kan doen veranderen. Als uitsmijter heb ik nog een lijstje van tv-series die ik de afgelopen tijd heb verslonden: ‘The Killing’ (seizoen 1), ‘The Hatchet Wielding Hitchhiker’, ‘Luther: the fallen sun’, ‘BEEF’, ‘Arcadia’, ‘You (4.2)’, ‘Grace & Frankie’ (seizoen 5), ‘American Manhunt: The Boston Marathon Bombing’, ‘The Nurse’, ‘Capturing the killer nurse’, ‘Harjunpää’, ‘Missing: dead or alive’, ‘Brot’, ‘Waco: American Apocalypse’, ‘El Silencio’ én ‘Chef’s Table’ (seizoen 6). Door een foutje eerst aan het laatste seizoen begonnen, dus we gaan nu met terugwerkende kracht de rest bekijken. We zijn ook helemaal mee met ‘Ted Lasso’ (seizoen 3), ‘Succession’ (seizoen 4), ‘Yellowjackets’ (seizoen 2), ‘Barry’ (seizoen 4) en ‘Knokke off’. Verder ook een beginnetje gemaakt met ‘Rough Diamonds’ en ‘The Diplomat’. Zo, na deze hele boterham kunnen we verder naar onze muziekkruimeltjes van deze week.
Summer glass – Julie Byrne: we nemen een vrouwelijke start met deze jongedame. Zij kreeg ooit een eervolle vermelding in ons eindejaarslijstje muziek in 2017. Raar maar waar: het duurde effectief zes jaar vóór ze straks in juli weer een nieuwe plaat lanceert. Die zal ‘The Greater Wings’ heten.
Kenneth – Little Dragon: voor het volgende nummer moeten we richting Scandinavië. Wij zijn al een tijdje fan van deze Zweedse band die eveneens in juli ‘Slugs of Love’ zal uitbrengen.
Arbitrary task – Far Caspian: mijn broer gaat hier in oktober met zijn kinderen naar kijken in de Botanique. Het debuut was er in 2021, in juli is er eindelijk voortzetting met ‘The Last Remaining Light’.
Constant craving – k.d. lang: voor onze classic moeten we deze week naar 1992. Toen bracht deze Canadese zangeres ‘Ingénue’ uit, wat misschien geen topplaat was maar die ons wél een heuse classic opleverde. Het blijft bij die ene krachttoer, al zou ik haar een ‘eendagsvlieg’ noemen hier een beetje streng als eindoordeel.
A child’s question, August – PJ Harvey: we sluiten in stijl af met Polly Jean Harvey. Ik zal niet beweren dat ik kapot was van haar laatste platen (dat zou de waarheid lichtjes geweld aandoen). Haar Pukkelpopdoortocht enkele jaren geleden vond ik dan weer wél degelijk. ‘I inside the old year dying’ staat eveneens geprogrammeerd in een drukke julimaand. Volgende week zijn we (hopelijk) opnieuw present. Tot dan!
De komende honderd weken gaan we op zoek naar de 100 platen die onze muzikale smaak ten goede hebben veranderd. Meestal hebben we het dan over de tijd waarin we de platge(t)reden paden van de wekelijkse BRT Top 30 verlieten voor het serieuzere werk van StuBru & co. Een uitzondering hier en daar niet te na gesproken uiteraard. Op het einde hopen we een min of meer representatieve lijst te krijgen van exact honderd stuks die ongeveer ons muzikale DNA kan weerspiegelen. We weten nu al dat we our darlings hier en daar moeten killen, maar we gaan toch een serieuze poging wagen. Het staat jullie natuurlijk vrij om het eens of oneens met ons te zijn op het einde van de rit. De coloribus et de gustibus, weet je wel? Een wijze man zei me ooit: ‘Er bestaat eigenlijk geen slechte muziek. Als je iets hoort wat in jouw oren slecht klinkt, kan je hoogstens zeggen dat het misschien jouw genre niet is’. Leven en laten leven quoi! In die wetenschap gaan we aan deze opdracht beginnen.
De volgende artieste is wellicht niet zó bekend. Ik stootte op haar plaat in een tijd waarin wel meer vrouwelijke bands en artiesten furore begonnen te maken in alternatievere middens zoals o.a. L7, Babes in Toyland, Hole (met Courtney Love), Juliana Hatfield, PJ Harvey, Throwing Muses en andere Belly‘s. Exile in Guyville was het debuut van de toen 26-jarige Liz Phair en het was meteen duidelijk dat we hier te doen hadden met een uitzonderlijk muzikaal talent. Vooral wat melodieën betreft: erg weinig nummers hebben meer dan één luisterbeurt nodig om de luisteraar aan te spreken. Gelukkig draait het hier niet alleen om die melodie en beklijven de nummers op den duur prima, ook na tientallen luisterbeurten. Phair’s teksten zijn slim, grappig, intelligent, maar ze is bovenal ontzettend ongegeneerd in de manier waarop ze haar ziel blootlegt. Die topvorm is wellicht te verklaren doordat ze jarenlang aan deze nummers heeft kunnen sleutelen zonder enige druk van haar platenmaatschappij. Nadien heeft ze het niveau van haar debuutplaat nooit meer weten te benaderen. Achteraf bezien heeft zij met haar debuut enorm veel invloed gehad op vrijwel alle vrouwelijke singer-songwriters die de afgelopen twee decennia zo aangenaam en avontuurlijk buiten de lijntjes kleurden of tegen de haren durfden in te strijken. Mogen we daarom nog eens een loftrompetje laten schallen voor alle dwarse vrouwelijke muzikanten, want we hebben ze broodnodig. Ken je deze plaat (nog) niet? Dan zou ik ‘m dringend eens streamen via Spotify & co.
Sandra’s wereld stort in wanneer ze via een simpele brief gedumpt wordt door haar echtgenoot Georg, een literaire bestsellerauteur. Noodgedwongen keert ze terug naar haar geboortedorp, waar ze onderdak vindt bij haar ouders en zal moeten uitzoeken wie ze is zonder man. Op oudejaarsnacht besluit de plichtbewuste Sandra om iemand anders te worden. Ze laat alle fatsoen varen en stort zich vol overgave op een resem volstrekt verkeerde maar vermakelijke keuzes. Op haar liederlijke pad komt ze enkele zonderlinge figuren tegen, maar uiteindelijk ook de persoon die ze altijd al was. Nele Van den Broeck is muzikant en frontvrouw van Nele Needs A Holiday, theatermaker en columnist bij De Standaard. In 2019 verscheen haar boek Halfvolwassen, waarin ze op een ontwapenend eerlijke manier over haar eigen dierbare mislukkingen schreef. Iemand anders is haar romandebuut.
Ambijans's Blog 