Kerstmis

Gisterenmorgen opgestaan en gemerkt dat er een pak sneeuw van ca. 20 centimeter is gevallen. Gewoontegetrouw doorbladeren we de krant waar we bij de overlijdensberichten tot onze grote verbazing de naam Jo Winters tegenkomen. Jo is/was de broer van Winnie, die ik leerde kennen in 1989 (?) tijdens een CM-vakantie in Espalion (Frankrijk). De Zonhovenaars waren meteen verknocht aan Winnie of andersom (daar laat mijn geheugen me een beetje in de steek). Anyways, ik denk dat we dadelijk na de vakantie een keer of twee met de fiets richting Meeuwen reden om bij Winnie thuis af te spreken. Misschien waren wij dus net iets meer verknocht aan Winnie! 😉

Bij die gelegenheden heb ik haar broer Jo ook gezien. Die voetbalde toen bij Gerhees (derde nationale) in de spits. Ik volgde zijn verrichtingen wekelijks in de krant. Volgens mij speelde Gerhees op zeker ogenblik zelfs een testwedstrijd om naar tweede nationale te kunnen promoveren maar die werd verloren. Achteraf verdween Gerhees dacht ik (vermoedelijk ging het na een fusie op in een nieuwe club) en Jo verkaste volgens mij naar een andere ploeg. Ik herinner me dat hij toen een Amerikaanse vriendin had en wel eens in de States zat.

Toen Winnie in Leuven studeerde had ik af en toe wel eens contact, maar zoals dat bij veel dingen gaat verwaterde het achteraf. Heel toevallig heb ik haar wel nog telefonisch gesproken eind september, toen ik info nodig had m.b.t. onze verwendag. Het leek alsof er bij wijze van spreken geen 15 jaar overheen was gegaan, zo vertrouwd voelde het aan. Ik heb begrepen dat Jo tot vóór drie maanden een kerngezonde, sportieve kerel was die turnles gaf in Meeuwen. Tot bij hem midden oktober plots een hersentumor werd vastgesteld. Eind oktober volgde een succesvolle heelkundige ingreep, zo leek het. Vorige week kwam alles in een stroomversnelling terecht: de tumor bleek agressiever dan eerst gedacht en het verdict was keihard: Jo kon niet meer worden gered. Hij stierf in het gezelschap van zijn naaste familieleden. Jo werd 46 jaar, hij laat een vrouw en twee kinderen achter en een familie die verweesd achterblijft.

Geen wonder dat ik gisteren dus de hele dag aan Winnie heb zitten denken. De rest van de dag ging op aan boodschappen doen, last-minute kerstcadeaus kopen, door de sneeuw ploeteren en ’s avonds ondanks alles een gezellig samenzijn op kerstavond. Straks komen Bart en Charlotte met de kinderen, dat betekent opnieuw eten en drinken. Ik wens iedereen prettige kerstdagen, voor sneeuw is er al gezorgd. Misschien moeten we de sneeuwgoden maar verzoeken dat het vanaf nu iets minder mag?