Het had maar een haar gescheeld of we zaten nog steeds in Spanje. Ik was wellicht thuis geraakt, maar mijn ouders dienden een wipzaag (verjaardagscadeau van papa geoffreerd door genereuze familieleden in Spanje) die per abuis in hun handbagage was beland i.p.v. in de koffer (die overigens al volstak met drank) in te checken à 40 euro extra kost. Het was dat of de vernietiging van een verjaardagscadeau. Geef toe, dat zou vrij drastisch zijn geweest.

In eerste instantie stond ik nog te wachten achter de beveiligingspoortjes, maar toen ik merkte dat ik nog maar een klein kwartier had om naar de juiste gate te gaan stapte ik lustig door. De boodschap ‘last call: passengers to Maastricht please proceed for departure at C41’ klonk in dit geval behoorlijk dwingend. De laatste incheckers waren op de valreep mammie en pappie. Anders was het een klein onthoofd communiefeestje geweest in Retie.

UPDATE

Het werd een gezellig feestje waar de 14 aanwezigen (als ik goed heb geteld) voldoende werden voorzien van spijs en drank. Helaas ook enkele afwezigen (al had het dit keer niets met gemiste vliegtuigen te maken), doch de aanwezigen maakten ruim voldoende lawaai om van een gezellige drukte te gewagen. Niet enkel het gezelschap was dik oké, maar ook de weergoden hielpen een heel eind bij het welslagen van deze voor Louise toch wel belangrijke dag.

Naast eten werd er ook voor enkele nevenbezigheden gezorgd zoals daar waren: het inspecteren van het fruit aan de bomen, een beetje voetballen, wat schommelen, een partijtje tennis spelen of gewoon lekker in de zon liggen relaxen. De buren waren volop hun huis aan het renoveren (ook dat kan gebeuren op een feestdag), maar gelukkig moesten wij niet helpen. Iedereen (ja toch?) keerde tevreden huiswaarts (zoals dat vroeger ook gebruikelijk was in de GB, Carrefour tegenwoordig zeker?). Eind goed, al goed!