‘Wit is altijd schoon’ (’t Arsenaal) @ CCHA

Een man zit aan het doodsbed van zijn moeder, de vrouw die hem zijn hele leven heeft bedolven onder haar gepraat. Zelfs nu ze dood is, hoort hij haar stem, die hem onophoudelijk toespreekt en bemoedert. ‘Wit is altijd schoon’ is een liefdevol portret van een zoon die wil loskomen van zijn moeder maar zich onlosmakelijk met haar verbonden weet. Een ontroerend en tegelijk buitengewoon opgewekt verhaal over rouw, afkomst en taal. Auteur Leo Pleysier kan als geen ander zijn ‘moeder’-taal, met weglating van al het overbodige, voor zichzelf laten spreken. Die moedertaal is de omgangstaal,  een taal waar – volgens de  schrijver – nog ‘enige rek in zit.’ In zijn werk onderzoekt hij zijn verhouding tot zijn geboortestreek (de Kempen) en zijn familie. Angst, eenzaamheid, de veranderende tijdsgeest, maar ook nestwarmte en geborgenheid zijn vaak terugkerende thema’s.

Genomineerd voor de AKO Literatuurprijs, bekroond met de Bordewijkprijs, winnaar van de Dirk Martensprijs, nu op het podium: dit ‘in memoriam’ van een moeder aan haar zoon, van een zoon aan zijn moeder. Ons groot voordeel vanavond is het feit dat we het boek van Leo Pleysier in onze persoonlijke boekenkast hebben staan en dat we zelden worden ontgoocheld door ’t Arsenaal. De voorstelling van vanavond is uitverkocht, ik verwacht vooral veel middelbare studentjes die voor school moeten komen kijken. 😉

UPDATE

Tsja, op maandag stond er op de site van CCHA dat er voor deze voorstelling in de kleine schouwburg een ‘wachtlijst’ was, wat voor mij zoveel betekent als ‘uitverkochte voorstelling’. Op dinsdag kon je blijkbaar weer tickets bestellen. Zo kwam het dat er op dinsdagavond een redelijk gevulde schouwburg was, maar zeker geen uitverkochte voorstelling.

Op een klein uurtje handelde acteur Jos Geens de monoloog af … en het dient gezegd: hij deed dat prima. Er werd eigenlijk bijzonder weinig belichting gebruikt, meestal speelde alles zich in een halfduistere woonkamer af. Een woonkamer die eigenlijk schuin op de scène lag, d.w.z. je keek tegen de vloertegels aan waaraan enkele stoelen, een tafel met notities, een krantenrekje en een staanlamp hingen. Op de vloer (de eigenlijke wand van de kamer) lagen twee ingelijste portretten en een kapstok. Geniaal in al zijn eenvoud eigenlijk. Nee, onze theateravond was vrij kort maar nuttig besteed. Op die manier werd ons overigens de nieuwe EK-kater van de Rode Duivels bespaard. 😉