Jamie Woon @ AB

Morgenavond zitten we in de Brusselse concerttempel Ancienne Belgique, waar we getuige zullen zijn van het concert van Jamie Woon. Eind vorig jaar werd hij door de BBC al getipt als één van de revelaties voor 2011 en ik denk dat hij die verwachtingen ruimschoots wist in te lossen. Pukkelpop viel in het water, dus wilden we deze herkansing met beide handen grijpen. Er zijn nochtans voor -en nadelen aan dit concert verbonden. Het grote nadeel is de drukke kerstmarkt die rond deze periode altijd in Brussel loopt (nog ooit aan de hand gehad bij DAAN). Dat weegt echter niet op tegen het aangename gezelschap van twee vrouwelijke collega’s, Kim en Hanne. 😉 Op de website van de AB kondigt men Jamie Woon als volgt aan.

Jamie Woon stond dit jaar in de top 5 van de BBC in hun befaamde lijst ‘Sound of 2011’. Zeg maar: ‘The Year’s Most Promising New Artists.’ Als je weet dat dit jaar zowel James Blake als The Vaccines de lijst sierden, weet je hoe laat het is. Jamie Woon, een Londense producer en leerling van de befaamde Brit School, is gezegend met een prachtige soulstem en resorteert makkelijkheidshalve onder de hele postdubstep scène. Woon werkte in het recente verleden dan ook samen met James Blake, Mount Kimbie, dubstepgod Burial alsook Ramadanman. Zijn single ‘Night Air’ is een parel die terecht veel airplay kreeg en zijn debuut ‘Mirrorwriting’ mocht op veel bijval rekenen. Tot slot nog een weetje: Woon’s moeder – Mae McKenna – verzorgde reeds backing vocals voor o.a. Björk en Michael Jackson … en laat zijn track ‘Spiral’ nu nét 100% klinken als de man van Neverland. Een klasbak, we zegden het u!

Support wordt de Brusselse elektronica act Squeaky Lobster. Deze act vindt onderdak bij het eveneens Brusselse label Vlek (zie ook: Lapti, Cupp Cave’s, …). Zijn EP ‘Will-O’-The-Wisp’ doet ons afwisselend denken aan Flying Lotus en die andere elektronica Warp act Clark. Persoonlijk door Jamie Woon goedgekeurd (waarvoor dank Jamie!).

UPDATE

Oké, we wisten dat er de dag nadien een algemene staking was aangekondigd die ons land behoorlijk plat zou leggen. Maar wie had voorspeld dat we bij ons vertrek om 18u pas 2 uur en 40 minuten later (20u40) op onze bestemming zouden aankomen, die hadden we gek verklaard. Niet dus! Tot het bordje Brussel (links aanhouden) opdoemde geen noemenswaardige problemen, want de file bevond zich in de andere rijrichting. Vanaf Brussel (Reyerslaan en omgeving) zat de situatie werkelijk potdicht (stilstaand, nauwelijks vorderend verkeer). Als er een definitie van ‘de hel’ bestaat: dit was er volgens ons eentje.

Chauffeur Hanne nam gelukkig de juiste gok door op zeker ogenblik linksaf richting Botanique te rijden, waarna we plots richting De Brouckère reden en vanzelf in de nabijgelegen ondergrondse parking aan de Muntschouwburg belandden. Eenmaal binnen ging het na de bonnetjesstand richting toog waar Hanne ging bestellen, Kim nam onze jassen mee naar de lockers onder. De dames dronken donkere Leffe, ik waagde mij aan bubbels.

We gingen rechts vooraan staan, omdat daar (gelukkig voor ons) nog ruim plaats was. Jamie daagde op (helemaal in het zwart, haar in een soort van dotje opgestoken … geen zicht eigenlijk) en werd bijgestaan door een drummer, een gitarist en een bassist. Hijzelf had ook een gitaar omgegord, net vóór hem bevond zich een synthesizer. Het concert van mei (in de AB-Box) had ik vooraf op de site bekeken en vond ik eigenlijk wel plezant. Het was een vrij exacte benadering van zijn debuutcd met slechts weinig aanleiding tot experimenteren. Hoe anders klonk het gisteravond!

Mensen die een kopie van ‘Mirrorwriting’ en aanverwanten dachten te gaan horen, waren eraan voor de moeite! De dancekant verdween grotendeels naar de achtergrond en werd vervangen door de ene keer poppy intermezzo’s, daarna eerder naar jazz omgevormde nummers. ‘Night air’ (vrij vooraan in de set), ‘Gravity’, ‘Waterfront’, ‘Lady Luck’ (kreeg een ‘slow version’ jasje), ‘Street’, ‘Shoulda’, ‘Spirits’, het bloedmooie ‘Echoes’ (‘live’ langer en beter dan op plaat), ‘Spiral’, ‘Middle’ en ‘TMRW’ en kenners weten dat ‘Mirrorwriting’ integraal de revue passeerde.

Woon maakte er m.a.w. geen veredelde soundmixshow van, maar gaf er een speciale touch aan. Was alles dan superperfect? Helaas niet! Op de muziek was niets aan te merken, Jamie was goed bij stem en ook z’n band deed het voortreffelijk. Omdat we vrij vooraan stonden was er tijdens de eerste nummers vrij veel bas waar te nemen. Dat was echter klein bier vergeleken met de luid wauwelende, lustig kwekkende Antwerpse studentjes die zich links van ons bevonden. Dat ze tijdens het optreden drinken kan ik nog begrijpen, maar als ze dan ook nog ronduit asociaal gedrag tentoonspreiden (ondanks kwade blikken en ssstttt-geluiden uit het publiek) door gewoon een sigaretje te smoren in de zaal en verder te kwaken … nee, dat kan er bij mij écht niet in. Ga na de examens in godsnaam met je scoutsvrienden een chalet huren in de Ardennen om jezelf klem te zuipen in de vrije natuur, maar blijf godverdomme weg van een concert (als je dat verwart met pakweg een praatcafé aan de VUB). Die dames en heren waren werkelijk de schande van ’t stad gisteravond. Salut en tot nooit meer (mag ik hopen)!

Ook ‘Missing person’, ‘Blue truth’, ‘Robots’ en in de bisronde o.a. ‘Wayfaring stranger’ hoorden wij nog voorbijkomen. Na ca. 80 minuten was het concert ten einde. Alle ingrediënten (file, brallende studenten) in acht genomen vonden wij het nog een vrij boeiende avond. Kim en Hanne dronken nog een Red Bull, ik probeerde een donkere Leffe waarna we terug richting parkeergarage trokken. Doch niet zonder eerst een dürüm feta te consumeren bij ‘Sultans of Kebap’ langs de Anspachlaan. Voor sfeer en gezelligheid gaven wij een 7, voor het eten een welverdiende 8. Onze terugrit was opmerkelijk korter (1 uur en 25 minuten), toch duurde de uittocht vanuit de parkeergarage en uit Brussel centrum (stilstaan in een file rond middernacht was voor ons ongezien) té lang naar onze zin. Als je 80 minuutjes concert in combinatie met meer dan 4 uur in de wagen zitten op je bordje krijgt is het méér dan logisch dat je pijp uit is bij thuiskomst. Toch ben ik blij dat ik ben gaan kijken, want Jamie Woon was dik oké … iets wat uiteraard ook kan worden gezegd van mijn vrouwelijke compagnons. Merci dames! 😉