Keek op de Week (11)

De dag dat we goed nieuws kunnen brengen van onze eigen Belgische muziekscene gaan we zeker niet laten liggen. Al worden we wel een beetje onnozel van de randfenomenen die zich afspelen rond dat zogenaamde ‘succes’. We beginnen met een geboren Belg die ze aan de andere kant van de wereld waarschijnlijk gewoon een Aussie noemen. Iedereen kent ‘m onder z’n artiestennaam Gotye. Nadat hij in Australië en in de ons omringende landen al een nummer 1 hit wist te scoren, deed hij dat nog eens dunnetjes over in Groot-Brittannië en nu dus ook in de States. De vorige Belg(ische) die daarin slaagde was Soeur Sourire, met een totaal ander soort muziek. ‘Somebody that I used to know’ heeft zelfs de (twijfelachtige) eer dat het intussen de allergrootste hit aller tijden is in de Nederlandse top 40. Een plaat die liefst 46 jaar die ranglijst aanvoerde is nu resoluut naar nummer twee verwezen. Niemand moet er nog aan twijfelen: Gotye heeft een absolute wereldhit gescoord en is officieel binnen op financieel gebied. Hij zou bij wijze van spreken voor een appel en een ei kunnen komen optreden op Pukkelpop, mocht hij daar zin in hebben. 😉

Net iets minder binnen, maar ondertussen ook razend populair in deze contreien zijn de strak in het pak zittende heren van Triggerfinger. Na jaren timmeren aan de weg zijn ze nu ongetwijfeld bekend bij een groter segment muziekliefhebbers in de Benelux en net iets daarbuiten. Het enige smetje op hun blazoen is misschien dat ze dat succes hebben behaald met een cover van Lykke Li. Ik geef toe dat ‘I follow rivers’ in eerste instantie origineel werd benaderd, maar zoals dat zo vaak gaat: ‘trop is gewoon te veel’. Niets kan tippen aan het origineel, daarmee bedoel ik dus niet die zwakke remix van The Magician. Werkelijk alle zenders laten dat nummer weerklinken op elk uur van de dag. Het feit dat ze ondertussen in België en Nederland op nummer 1 staan is één van die mogelijke verklaringen voor de ‘heavy rotation’. Zelfs in het Jan Breydelstadion zingen de supporters tegenwoordig ‘I I follow, I follow you, FC Bruges, I follow you’. Tsja, dan weet je het wel! Het succes ontlokte zanger Ruben Block een onnodige uitspraak die heel wat deining veroorzaakte in showbizzland. ‘Dankzij onze cover staat er heel wat minder rotzooi in de top 50’. Sylver (wie?) en Adriaan van Landschoot (què?) reageerden meteen. Monsieur Paul van Triggerfinger deed er nog een schepje bovenop. ‘Onze muziek is smaak, de rest is smaakloos. Voilà, da’s ook een mening in een discussie’, zo stelde hij. Linda Mertens, in het dagelijkse leven bevriend met Sylver, vond dat Sylvie toch niet goed naar Triggerfinger had geluisterd. Met Kempense tongval sprak zij van een ‘keigoeie, coole groep’. Ondertussen zou de storm (in een glas water) ook wat zijn gaan liggen. Triggerfinger doet binnenkort terug iets met Will Tura, wij wachten vooralsnog bang af. Hopelijk komen ze na Frans Bauer niet bij zanger Rinus uit. Triggerfinger is namelijk flink op weg om een doorsnee covergroep te worden. ’t Is zo een ongelofelijk straffe band, dus ik verwacht dat ze snel weer terug overgaan tot de orde van de dag: stevige rockmuziek maken.

Op naar de volgende sportieve landgenoot dan maar? De 17-jarige Luca Brecel zorgde voor een ongelofelijke stunt: hij is de jongste speler ooit die zich heeft geplaatst voor het WK snooker. Helaas zorgde het te veel aan fait divers en andere sportuitslagen ervoor dat dit nieuwsfeit een beetje ondersneeuwde. Snooker is dan ook niet écht sexy genoeg want het heeft niet de allures en de uitstraling die andere sporten in ons land wél hebben. Voor een talent als Brecel, die 3 tot 5 uur per dag traint mag er best wat meer erkenning komen. Zijn coach heeft in zeven jaar tijd een redelijk complete speler opgeleid. Luca gaat zelfs vrij goed om met de druk die op zijn schouders rust. ‘Brecel is een nuchtere gast, die zondag a.s. vooral veel kan leren in Sheffield’, aldus zijn coach. Wie weet tot wat voor grootse prestaties hij nog in staat is. Dat hij zo jong is, biedt in zekere zin een hoop voordelen. Hij heeft nog een tijd genoeg om écht te pieken.

We blijven in Limburg, waar de Hasseltse schepen van Economie, Laurence Libert, een opmerkelijke uitspraak deed over het gratis busvervoer in haar stad. Volgens haar werd het terug tijd om dat gratis busvervoer in de toekomst volledig af te bouwen en op zoek te gaan naar (betaalbare) alternatieven. Elk jaar kost het de stadskas 1,75 miljoen euro om dit alles te bekostigen, geld dat in crisistijd best voor andere doeleinden kon worden uitgetrokken. Het zal niemand verbazen dat er enerzijds heel wat tegenwind kwam toen Libert dit voorstel lanceerde, maar anderzijds waren er ook een heel aantal mensen die vonden dat ze groot gelijk had. Ik denk eerlijk gezegd ook dat de tijd dat alles ‘gratis’ was, langzaam maar zeker gepasseerd is (zeker in Hasselt) waar er op meerdere fronten financieel geblunderd werd (we zullen gemakshalve maar zwijgen over de hele Hazodi-affaire). Dat betekent zeker niet dat er ineens zware kosten moeten worden verrekend voor het busvervoer in de stad, maar een redelijke financiële bijdrage voor inwoners van Hasselt en iets duurder voor buitenstaanders, daar zal niemand honger door lijden. Er wordt wel geopperd (door de voorstanders) dat oudere, minder mobiele of kapitaalkrachtige oudjes gaan benadeeld zijn door die kosteningreep. Maar laat ons eerlijk zijn, als ze kunnen winkelen/koffie drinken in de binnenstad, dan zal het niet op een busticketje meer of minder steken. 😉 65 plussers hebben bovendien al een gunsttarief voor het openbaar vervoer. Er is dus niets zo eerlijk dan dat alle inwoners solidair een financiële inspanning moeten leveren om het busvervoer ook in de toekomst betaalbaar te houden. Dat gratis busvervoer (ooit aangekondigd door Steve Stevaert als een ‘tijdelijke’ maatregel) heeft misschien haar beste tijd gehad? Er is niets op tegen dat de overheid af en toe dingen vergemakkelijkt, maar ze moeten hun inwoners ook weer niet té veel willen pamperen. Voor de goede verstaander nog één keer: ‘gratis bestaat niet, iemand wordt aan het eind van de (bus)rit opgezadeld met de rekening.’

In Brugge (Club én Cercle) gaat iedereen de naam van kandidaat-burgemeester Pol Van Den Driessche van N-VA zonder problemen kunnen onthouden tegen de verkiezingen van 14 oktober a.s. Al had Pol zich misschien beter met relevante nieuwsfeiten in de kijker gewerkt. Volgens Humo kon Pol niet met zijn pollekes van de vrouwen afblijven. Dat bleek volgens nogal wat bronnen een ‘publiek geheim’ te zijn, maar het in verkiezingstijd in de openbaarheid brengen lijkt sterk op een ‘Operatie Beschadiging’. Dat vond de plaatselijke N-VA afdeling alleszins ook en meteen werd er met een beschuldigende vinger gewezen naar de Brugse CD&V-afdeling. Voorzitter Wouter Beke was zo sportief om toe te geven dat Pol zijn niet zo onberispelijke reputatie bij vrouwen hem de das had omgedaan toen hij zich nog in katholieke kringen voortbewoog. Van Den Driessche schijnt het modelvoorbeeld van een opportunist te zijn: overal waar succes te rapen viel (of waar er genoeg schoon vrouwvolk in de buurt was), daar liep ook macho Pol zich interessant te maken. Van Den Driessche zou een klacht hebben ingediend tegen het weekblad Humo, daarover lezen we volgende dinsdag misschien meer in ons lijfblad. ’t Is een beetje bedenkelijke journalistiek, maar het wordt toch weer relevante informatie mocht onze Pol het alsnog tot burgemeester schoppen. Je weet toch liefst op voorhand welke reputatie zo’n man heeft. Na die getuigenissen bij ‘Terzake’ en ‘Reyers Laat’ is de doorsnee mening over Van Den Driessche niet bepaald ten goede veranderd neem ik aan. ‘Er zou nog één en ander zijn komen bovendrijven’, zo laat Humo-journalist Jan Antonissen weten. Bij de N-VA tillen ze er voorlopig niet al te zwaar aan, zo lijkt het. Men houdt Van Den Driessche tot nader order aan boord. Hoe anders ging het er aan toe in de zaak Kim Geybels/Bas Luyten. Drugs zijn ‘not done’ in N-VA rangen, maar een man die zonder schroom vrouwen lastig valt … dat is kennelijk geen zwaar vergrijp. Mijns inziens houdt N-VA er een behoorlijk dubbele moraal op na. De partij die sterk van leer trekt telkens als de PS uit de bocht gaat, maar die zelf van krommenaas gebaart als er iets uit de eigen rangen naar boven komt. Als Humo volgende week zou uitpakken met ‘Pol, deel 2’ dan zou het wel eens serieus puin rapen kunnen worden voor Bartje De Wever & co.

En we eindigen deze week met voetbal. Er is een redelijke kans dat er straks één Limburger in de finale van de Europa Liga staat. Thibaut Courtois speelde gisteravond met Atlético Madrid hogeschoolvoetbal tegen Valencia, dat in de CL nochtans Genk met 7-0 had ingeblikt. In een uiterst genietbaar Spaans onderonsje wonnen ze hun wedstrijd met 4-2. Valencia kwam telkens dichterbij in de slotfase van elke helft. Net voor rust maakten ze de 1-1, in de blessuretijd van de tweede helft viel dan de 4-2 die de hoop levendig houdt dat Valencia thuis de situatie nog kan rechttrekken volgende week. Eén van de uitblinkers gisteravond was Falcao, wat een heerlijke voetballer zeg! Madrid of Valencia speelt de finale tegen de winnaar van Sporting Lissabon-Athletic de Bilbao (heenwedstrijd 2-1). Volgende week hopen we te kunnen meedelen dat Barcelona de finale van de CL heeft gehaald tegen Real Madrid of Bayern München. Tot dan!