’s Morgens worden gewekt door het geluid van fluitende vogeltjes … geef toe, ’t is eens iets anders als die verdomde wake-up calls per telefoon. Helaas ook veel vervelende vliegjes, maar die lopen een beetje als rode draad hier door ons outbackverhaaltje. Een noodzakelijk kwaad, zoals we al eerder hebben vermeld. Vanochtend zo’n beetje het meest basic ontbijt hier in Australië gekregen. Aandoenlijk om al die mensen eieren met spek te zien bakken of brood te zien toasten. Wij gaan voor getoast brood met eieren, voor één keer eet ik eens geen spek. Het is waarschijnlijk de allereerste en tevens laatste keer dat we geen vers fruit aantreffen. Ook wij moeten een beetje op onze lijn letten, al wordt die lijn meer en meer een groot vierkant. In deze omgeving is bijzonder weinig te beleven. Overdag was er gisteren bijvoorbeeld geen internetverbinding, een probleem dat pas tegen de avond van de baan was.

We zitten vanaf nu in de laatste rechte lijn richting eclips. Ik hoop dat de eclips zal slagen, maar mijn vakantie geeft al voldoening zonder eclips al wordt die laatste uitspraak van mij me waarschijnlijk niet in dank afgenomen door enkele rasechte eclipsjagers in onze groep. Misschien helpt het wel als ik zeg dat Australië altijd al één van mijn droombestemmingen is geweest. Hier te mogen zitten is op zich al een enorm geschenk dat we graag willen koesteren. We zijn ondertussen écht op weg naar Alice Springs, al een hele tijd overigens maar straks arriveren we er daadwerkelijk. Het is hier al lekker warm en het zal in de loop van de dag gevoelig verbeteren. Enkele dagen geleden heeft het hier nog flink geregend, maar ondertussen is de toestand weer zoals vanouds. Door die regen moeten we een klein (alles is relatief hier in Australië) omwegje maken om met de bus bij Henbury Meteorite Crater te geraken. Dus krijgen we deskundige uitleg van professor Marc Gyssens in de bus. Marc heeft meer dan gewone interesse voor meteorieten, zoveel is duidelijk. Ter plaatse kunnen we onze picknick lunchbox verorberen, in de schaduw weliswaar want de volle zon is nauwelijks te verdragen.

We maken nog een korte tussenstop op een camel farm en dan via het uitzichtspunt op Anzac Hill (normaal morgen op het programma) rechtstreeks naar ons Ibis Hotel. Het welkomsdrankje doet deugd, in dit hotel alweer twee zwembaden maar we polsen de temperatuur van het water en dat voelt vrij koud aan. Iets wat we ook bij de andere zwembaden dachten, maar eens we erin zaten viel het toch goed mee. Het grote zwembad is trouwens overdekt met een tentzeil, dus waarschijnlijk wil de zon hier af en toe wel eens venijnig schijnen. We checken in (de kamer wordt goedgekeurd), maar we liggen wel langs een soort van drukke steenweg. Gelukkig merken we er ’s nachts helemaal niets van. Alice Springs is met haar 25.000 inwoners een beetje vergelijkbaar met Zonhoven (op papier dan, in realiteit verschillen ze als dag en nacht). Om 19u spreken de vier musketiers (Walter, Veerle, Lutgart en ik) weer af om te gaan eten in het hotel. Eerst een pintje drinken op het terras en daarna eten. Ik ga voor de barramundi, maar moest ik vooraf geweten hebben dat de vis tot een kwetsbare soort behoorde, dan had ik wellicht een andere keuze gemaakt. Desalniettemin lekker gegeten en bovendien aan een schappelijke prijs. We drinken opnieuw een pintje op het terras en gaan rond 22u slapen.

’s Morgens heel vroeg (4u) uit de veren voor de zonsopgang bij Ayers Rock. De wake-up call volgt rijkelijk laat om 4u15, maar ik ben dan al een klein half uurtje wakker. Iedereen is netjes op tijd in de bus, behalve Jaap die bij wijze van grap wordt getrakteerd op het bekende wijsje ‘Broeder Jaapkop’. We rijden snel door naar het park, waar we moeten wachten op de al even ambtelijke Australiërs voor de opening om klokslag 5u. We wandelen snel door naar de plek waar we het beste uitzicht hebben. Na ons wordt alles alweer snel ingepalmd door een hoop andere toeristen uit alle windstreken. De rest van de dag besteden we in de buurt van de magische rots, die toch wel wat mooie plekjes herbergt. Na enkele wandelingen (Mala Walk naar Kantju Gorge) is het weer tijd voor heel wat uren zitten in de bus. Je wordt er behoorlijk stijf en stram van, er is weinig beenruimte en je krijgt een stijve nek omdat de zetels allesbehalve soepel zijn. Ik kan jullie met de hand op het hart vertellen dat er absoluut geen verschil is in comfort bij een vliegreis of een busreis. ’t Is een noodzakelijk kwaad waar je sowieso mee af te rekenen krijgt.

Via Mount Conner begeven we ons naar Kings Creek Station. Dat is een soort van twee sterren tentenkamp in de outback. Zo worden we bij aankomst door iemand op een quad naar onze slaapplek begeleid. Verder kan je er ook helicoptertochtjes maken, ter plaatse woont er trouwens een jonge Nederlandse helicopterpiloot. Of voor de liefhebbers is er ook de mogelijkheid om een kamelentocht te maken. Wie het net iets minder spectaculair wil, kan gewoon gaan zwemmen. Om onze tentvolgorde te bepalen moeten we nummertjes trekken. Mijn nummer 11 blijkt de eerste tent uit onze rij te zijn. Nadat ik me in de tent heb geïnstalleerd trek ik maar richting zwembad. Blijkbaar hebben een aantal Uraniamensen precies dezelfde berekening gemaakt, zodat het ter plaatse gezellig druk is. Dat er wat jong vrouwvolk in het zwembad zat zal misschien ook hebben bijgedragen volgens mij. 😉

Na het avondeten is het blijkbaar donker genoeg om in groep naar de sterren te kijken. Of moet ik zeggen dat de hemel helder genoeg is om nogal wat sterrenconstellaties waar te nemen? Feit is dat ik erbij sta, ernaar kijk maar er eigenlijk weinig van begrijp. Ik ben een neofiet op dit domein, dus ik voel me eventjes erg dom. Gelukkig hebben Marc G. en Werner een laserpen om af en toe wat dingen aan te duiden. Erg veel wijzer worden we niet, ik zal op het werk toch eens moeten neuzen in het boek ‘Astronomie voor dummies’ vrees ik. Gelukkig is Urania geen elitair clubje waar ik nu als een paria wordt uitgestoten, dus dat maakt de situatie een pak draaglijker. Rond 21u45 kruip ik in mijn tent, want morgen ontbijten we vanaf 6u30. Om 8u moeten we allemaal present zijn om te vertrekken. ’s Nachts hoor je nogal wat geluiden (het klapperende tentzeil door de wind, natuurgeluiden, snurkgeluiden van één van de naburige tentjes en misschien wel het geluid van een stroomgenerator in de buurt). Zo vallen wij daar dus in slaap!

Tijdens mijn ontbijt hoor ik, dat een aantal van mijn medereisgenoten zich heeft ingeschreven voor een exclusieve helicoptervlucht over Ayers Rock en omgeving, een fantastische ervaring met daaraan een prijskaartje dat volgens insiders best nog meevalt. Vanaf ca. 275 AUD kan je ongeveer een half uurtje van het uitzicht genieten, maar voor 775 AUD krijg je nóg meer waar voor je geld. Ook hier geldt een beetje de wet van vraag en aanbod. Geen helicoptervlucht voor mij, want ik zou het liefst wat in de zon willen gaan zitten aan ons zwembad. Ik bots daar geheel toevallig op Ben en Wijnand, de twee broertjes die hier zijn samen met vader Jan. De rest van de voormiddag en een klein stukje van de namiddag brengen wij dus door aan de pool. Later krijgen we ook nog het gezelschap van o.a. Marc H., Wim, William en Winnie. Het is hier zalig rustig, tot enkele Spaanse dames (enkele al op ‘rijpere’ leeftijd) plots een discussie voeren over ‘mannen’. Geanimeerd dat wél maar écht rustig is het plots niet meer. We drinken gezellig ‘en groupe’ nog iets aan het zwembad en maken ons dan langzaam klaar.

Rond 14u45 worden we terug opgevorderd voor ons namiddagprogramma. Een wandelingetje door the Olgas, waar het vrij heet is en waar irritante vliegjes zitten waar je nauwelijks vanaf geraakt. Van daaruit trekken we richting Uluru (Ayers Rock), waar we een heerlijk zonsondergangmoment meemaken met bubbels en wat hapjes. Er wordt druk geschranst en gedronken, maar dat lijkt me pure logica in de gegeven omstandigheden! Heel veel volk hier, de parking staat vol bussen en anderssoortige voertuigen. Met de Marcjes, Walter, Jaap, Annie, Wim en Lucas gaan we vervolgens eten bij Gecko’s Café even verderop. Daar heerst een gezellige drukte. Ik eet daar een pizza margherita voor een faire prijs. Om 21u30 zijn we al terug in het hotel, want we hebben maar een korte nacht voor de boeg. Om 4u krijgen we een wake-up call, omdat we van de zonsopgang willen genieten bij Ayers Rock. We moeten tevens uitchecken, want van hieruit maken we de verplaatsing naar Alice Springs (weliswaar via enkele tussenstops).

Na het ontbijt pikken wij de rest van de groep op in hun hotel, maar eerst brengen we een bezoekje aan het opaalmuseum in Coober Pedy. Na een introductiefilmpje over het ontstaan van de opaalindustrie hier, worden we rondgegidst. Op het einde is er ruim de mogelijkheid om het opaal te bezichtigen of beter nog … te kopen. Voor sommige sieraden moet je flink wat centen neertellen, maar eerlijk is eerlijk: er zitten zeker enkele prachtexemplaren bij. Coober Pedy, 1695 zielen groot, ligt eigenlijk ‘in the middle of nowhere’. The Outback quoi! De temperatuur begint plots aardig op te lopen: 34 ° in de zon voelt lekker aan, zeker als je weet dat ze op dit eigenste moment aan het thuisfront zitten te koukleumen. De zon is te verdragen, maar alleen als je niet in de volle zon paradeert. Gisteren was het hier volgens bronnen 42 °, dus eigenlijk is het ineens een pak kouder geworden (al klinkt dat misschien vreemd).

Rond 18u arriveren we in Uluru. We zetten meteen onze klok een uurtje terug, want we zitten alweer in een andere tijdszone. Toen we hier arriveerden zagen we eerst Mount Conner opdoemen, die door sommige bezoekers hier al eens wordt verward met Ayers Rock. Ook Ayers Rock komt eventjes in beeld, maar door de invallende duisternis lijkt het erop alsof dit een grote donkere berg is. We zullen tot morgen moeten wachten om hem eens nader te inspecteren. Over ons hotel kunnen we enkel in lovende bewoordingen spreken: Desert Garden Hotel is een mooi resort met zwembad. Walter, Veerle, Lutgart en ik hebben geen zin om nog richting stadje te wandelen vanavond, dus beslissen we gewoon in één van de restaurants in ons hotel te eten. Trouwens, waar je hier ook gaat eten vanavond … alles is in handen van dezelfde eigenaar. In het Arnguli Grill Restaurant krijg ik voor ca. 65 AUD rode wijn en Wagyu rosbief (heel lekker overigens) met groentjes. We kunnen hier makkelijk onthaasten, want we zijn vrij tot morgennamiddag 14u45. Volop genieten zonder stress!

We staan ’s morgens om 7u al erg vroeg aan het ontbijt als blijkt dat er een klein misverstand is. Het personeel had ons pas om 8u verwacht maar na een minieme vertraging kunnen we er toch aan beginnen. Na het ontbijt trekken we naar het Missile Park in Woomera, een plek waar wat raketten, vliegtuigen e.d. staan opgesteld. Er is ook een klein museum (Heritage Museum), gewijd aan de vroegere activiteiten hier in Woomera. Wanneer iedereen voldoende heeft gezien kunnen we koers zetten naar Coober Pedy. Onderweg eten we in een soort saloon, redelijk van kwaliteit moet ik zeggen. Op het gevaar af eentonig te gaan klinken, maar het is de absolute waarheid: hierna hebben we weer bijzonder lang in de bus moeten zitten. Rond 17u arriveren we eindelijk in Coober Pedy. Terwijl de rest in het zogenaamd luxueuze hotel terechtkomt, worden we met enkele mensen verbannen naar een net iets minder stijlvol onderkomen maar in praktijk blijkt dat reuze mee te vallen. Zij zitten in het Desert Cave Hotel, wij in de Comfort Inn Underground Experience, geef toe … dat klinkt behoorlijk spectaculair niet?

Ons knus hotelletje zag er bijzonder charmant uit. Een aardige gastvrouw, een rondtrippelende rosse hotelkat die nieuwsgierig alle hotelgasten op de voet volgde en last but not least … free internet. In Desert Cave moest je gewoon betalen. Wij profiteren ervan om eventjes te facebooken, te douchen alvorens naar Desert Cave te vertrekken voor ons avondeten. Marc G., Walter, Annie, Wim, Jaap, Greet, Frans, William en Hans zitten eveneens in ons hotel. Het menu is een soort barbecue met diverse vleessoorten (o.a. kangoeroe) en rauwkost (jawel!). Met een drankje erbij en leuk gezelschap aan tafel kan zoiets nauwelijks tegenvallen. Om 21u30 worden we met de bus opgepikt om terug naar ons hotel te gaan. Obama is vandaag opnieuw president van de VS geworden en Anderlecht heeft Zenit verslagen met 1-0. Anderlecht en Zulte-Waregem op kop in de JPL. Het leven is mooi m.a.w.! Iets minder mooi is het feit dat we morgen alweer een lange dag in de bus zullen vertoeven. Next stop: Ayers Rock. Onze vakantie is ondertussen ongeveer halfweg of zelfs net iets verder.

Bij het ontbijten merken we aan tafel voor de tweede dag op rij enkele mooi gespierde dames op. Er is in Adelaide blijkbaar een internationaal kampioenschap ‘redden’ aan de gang en de Franse nationale équipe verblijft toevallig in ons hotel. Nooit gedacht dat er zoiets bestond als een professioneel wereldkampioenschap voor redders aan zwembad of strand, dus we hebben weer iets bijgeleerd. Om 8u30 zijn we alweer op weg voor een lange busrit van Adelaide naar Woomera. Een lange busrit, die (zoals de traditie dat wil) af en toe wordt onderbroken voor een drank of plaspauze. Gelukkig wordt het nuttige soms ook aan het aangename gekoppeld, dus onderweg wordt er eventjes (nu ja!) halt gehouden bij O’Leary Walker Wines, waar we bijzonder vriendelijk worden onthaald. O’Leary Walker is één van de vele wijnbouwers die je hier in Clare Valley kan vinden.

De meeste wijnen, vrijwel allemaal nu ik er zo eens aan terugdenk, waren allemaal Riesling wijnen. Niet meteen mijn favoriet, maar van alle wijnen die we kregen aangeboden waren de proefporties zo klein dat je uiteindelijk met moeite twee glazen wijn zou hebben gedronken. De meeste wijn was volgens mij ‘geschikt voor consumptie’ al heb ik er ook een drietal weggekieperd omdat ze volgens mij naar alles, behalve wijn smaakten. Ons middagmaal vond plaats in een bijzonder stijlvol kader, Mount Surmon Wine Estate. Bij het eten (bijzonder smaakvol, behalve voor mensen die een gloeiende hekel hebben aan rauwkost) kregen we 4 (vier!) volle glazen wijn, twee rood en twee wit. ’t Is te zeggen, als je goed doordronk (zoals ik) dan kon je makkelijk vier wijntjes consumeren. De witte (gele eigenlijk) was heel erg zoet, volgens mij dus een échte dessertwijn. De andere drie wijntjes waren net iets smaakvoller. Enige minpuntje was naar mijn gevoel de muzak die door de ruimte schalde: een soort van Richard Clayderman bewerkingen van bekende hits. Zo hoorde ik een pianobewerking van ‘The lady in red’ van Chris de Burgh. Ik werd er niet meteen vrolijk van, eventjes doemde zelfs het schrikbeeld op dat André Rieu om de hoek zou verschijnen om iedereen handjes te komen schudden maar dat bleef ons gelukkig bespaard.

Het duurt nog tot ca. 18u15 voor we in Woomera arriveren, waar we vrij basic zullen logeren bij Eldo. Ter plekke kunnen we vaststellen dat het behoorlijk meevalt met die één ster. Het deed denken aan de huisvesting van mensen in een legerkazerne, iets wat het eigenlijk ook was. Niet dat ik er veel verstand van heb overigens, ik heb het aan de heer Leo Delcroix te danken dat ik nooit mijn dienstplicht hebben moeten vervullen.  Het meurde er een klein beetje, maar ik had wel een ruime badkamer, een dubbel én een enkel bed en nog een kleinere wasplaats. Het was ongeveer drie keer zo groot als ons vier sterrenhotel in Adelaide. Op dat gebied hadden we het dus zeker getroffen.

We konden gaan eten in een soort van ruime refter, waarna we met enige vertraging nog sterren konden spotten in het Woomera Observatory. Het eten was overigens alweer voortreffelijk van kwaliteit (of worden we ineens kritiekloos?), al zorgden de voedingsgewoonten van Jaap ervoor dat we wat tijd verloren. Nee, eigenlijk mogen we het daar niet aan wijten. Het enige dat we konden zien waren wolken, maar dat valt een beetje tegen als je speciaal voor een heldere sterrenhemel bent gekomen. Ja, er was een Amerikaans koppeltje dat als ‘uitdaging’, voor het avontuur eigenlijk, was ingegaan op de open sollicitatie om hier te komen werken. Wisten zij veel dat ze hier ‘in the middle of nowhere’ terecht zouden komen. Woomera is vrijwel doods, mocht je hier op een doordeweekse dag doorrijden dan waan je je in een spookstadje (meer een dorpje) dat doet denken aan een roemrijk militair verleden dat ondertussen al enige decennia achter ons ligt. Om 22u30 kruipen we ons bedje in, morgenvroeg alweer op pad naar Coober Pedy.