Best music of 2014 (juli)

De eerste échte vakantiemaand is ingegaan, dus dat wil zeggen dat we hier de belangrijkste releases van juli 2014 eventjes willen toelichten. Wij beloofden vorige maand 14 nagelnieuwe tracks te presenteren en daar zijn we eigenlijk wonderwel in geslaagd. Deze maand trappen we af met Sia, voluit Sia Furler, een Australische die al een aantal solo-cd’s op haar actief heeft. Ik zag haar jaren geleden eens op Pukkelpop aan het werk als één van de achtergrondzangeressen bij Zero 7 en dat was toen een verademing moet ik zeggen. ‘Elastic heart’ staat op ‘1000 forms of fear’.

De enige bijdrage van deze maand die eigenlijk niet helemaal fonkelnieuw is, komt deze maand van Cabaret Voltaire. ’t Is een Britse industrial-new wave groep die in 1974 werd opgericht en splitte in 1994. Er verschijnt in principe niets nieuws meer van deze heren, tenzij een verzamelcd in 2013. Dit jaar breien ze daar een vervolg aan met  ‘#7885 Electropunk to Technopop’ met daarop één van hun allerbekendste songs:  ‘Nag Nag Nag’.

De eerste vreemde eend in de bijt (omdat ik écht nog nooit van hen had gehoord) is French Style Furs. Eigenlijk is dat niet eens zo gek, want het is hun allereerste wapenfeit. FSF = twee leden van Cold War Kids en de drummer van We Barbarians. Daarom dat ze nogal sterk op eerstgenoemde groep lijken. ‘All the way down’ staat op ‘Is exotic bait’.

Exact 5 jaar geleden kwam ene Eleanor Kate Jackson aan het oppervlak drijven. Op haar debuutcd werd ze nog bijgestaan door Ben Langmaid, maar ondertussen is ze blijkbaar solo verder gegaan. We hebben het over La Roux, die met ‘Trouble in paradise’ een opvolger heeft voor haar titelloze debuut. ‘Let me down gently’ staat hierop te pronken.

Met een band als Manic Street Preachers, die ondertussen overal wijd en zijd bekend is, heb ik persoonlijk een soort van haat-liefdeverhouding. Dat geldt in die zin dat ik sommige nummers waanzinnig goed vind, maar dat ze naar mijn bescheiden mening ook nogal vaak naar de duffe middelmaat overhellen. In 2008 stonden ze tijdens het mooie weer op Pukkelpop voor een opvallend lege wei. ‘Walk me to the bridge’ staat op ‘Futurology’, alweer hun twaalfde cd.

Anna Calvi heb ik ondertussen in het rood omcirkeld voor mijn Pukkelpop zaterdagdoortocht. Ze is mooi om naar te kijken, haar stemtimbre doet aan PJ Harvey en Siouxsie (van The Banshees) denken, ze speelt geweldig gitaar en ‘live’ zou het ook dik oké zijn volgens kenners. ‘Strange weather’ is de titeltrack van haar EP, waarop ze vocale hulp krijgt van David Byrne (Talking Heads).

Fink, een soloartiest, die wel eens in één en hetzelfde straatje wordt geplaatst als o.a. The Cinematic Orchestra, Bonobo, Jamie Woon en Scott Matthews, mogen jullie absoluut eens aan een deftige luisterbeurt onderwerpen. Hij stond in 2012 al op Pukkelpop en hij zal dat dit jaar (op zaterdag) nog een keer herhalen. Hij ligt trouwens ook al in onze bovenste la omdat hij bij Ninja Tune zit, doch dit geheel terzijde. ‘Looking too closely’ staat op ‘Hard believer’.

We zouden wel gek zijn om Morrissey hier de grond in te boren. Frontman van The Smiths, een band die door nogal wat mensen wordt geadoreerd  (ondergetekende is absoluut een fan), ook al was ik net iets té jong op het moment dat zij furore maakten. Ook de Mozzer zit ondertussen aan tien solo-albums, nu hij ‘World peace is none of your business’ op de wereld loslaat. ‘Istanbul’ is de vierde track hierop.

Flamingods was mij eveneens totaal onbekend, maar na wat grasduinen zijn we erachter gekomen dat het erg vrolijke, door Afrika geïnspireerde pop is van een Bahreinse/Engelse groep. ‘Hyperborea’ is de titeltrack van hun tweede cd.

Ze komen uit het Canadese Toronto en ze hebben een titelloze debuutcd op stapel staan. Alvvays wordt o.a. in hetzelfde vakje gestoken als Teenage Fanclub en The Vaselines. Men noemt het wel eens droompop en daarvan geven ze in ‘Adult diversion’ een flink staaltje.

Tom Petty & The Heartbreakers viert volgend jaar hun veertigjarig jubileum. Er bestaan bands die vroeger veel succes oogstten, maar die in hun nadagen volledig in mekaar kakken omdat ze geen relevante cd meer in mekaar kunnen draaien, maar aan die slijtage lijkt Tom Petty vooralsnog niet onderhevig. ‘American Dream Plan B’ staat op ‘Hypnotic eye’, alweer hun vijftiende worp.

Woman’s Hour is nog een keertje droompop, dit keer op het Secretly Canadian label. Een viertal uit Kendal in Groot-Brittannië en je kan ze in hetzelfde vakje stoppen als Vampire Weekend en Warpaint (als we dan toch aan namedropping moeten doen). ‘Conversations’ is de titeltrack van hun debuutcd.

Iemand die in de jaren ’80 bekend werd door haar rollen in diverse tv-series en tienerfilms, maar die zich in de jaren tot de muziek bekeert als zangeres van indierockband Rilo Kiley. We hebben het over Jenny Lewis, die zes jaar na haar solodebuut met ‘The Voyager’ eindelijk een opvolger klaar heeft. ‘Just one of the guys’ is er tevens op terug te vinden.

Shabazz Palaces tot slot is experimentele hiphop uit Seattle, één van de groepsleden zat vroeger bij Digable Planets. Shabazz Palaces is trouwens één van de weinige acts wiens cd’s worden uitgebracht door Sub Pop. ‘They come in gold’ staat op hun tweede cd ‘Lese majesty’. Onze missie voor juli (14 deftige tracks!) is meteen gehonoreerd. Je kan ook nieuw werk van Ted Nugent, Midge Ure, Judas Priest, Marc Almond, Yes, Richard Marx (ja, die dus!), John Mellencamp, John Hiatt, Richard Thompson, Jason Mraz, Rise Against, My Brightest Diamond, Pennywise, Klangkarussell en John Garcia (Kyuss!) in de rekken terugvinden. Tot volgende maand … hopelijk met veertien nieuwe tracks!