Gisteren beleefden we niet meteen ‘our finest hour’ in Spanje, maar dit wordt een verhaal met een verrassende ontknoping. We wilden maandagmorgen nog wat gaan shoppen in La Zenia Boulevard en dat leek in eerste instantie ook te lukken. Hier een uitgebreid relaas van de feiten uittikken heeft weinig zin, maar we hadden net een nieuw paar schoenen (ik) en een handtas (mama) in dezelfde winkel gekocht. Mijn ouders hadden even op een bankje gezeten en ik was minder dan een minuutje bij Geox binnengewandeld dus konden we naar de volgende winkel. Plots realiseerde mijn moeder zich dat haar handtas was verdwenen. Per ongeluk laten staan? Onwaarschijnlijk! Gestolen? Vermoedelijk! Het ging allemaal zo razend snel dat je in eerste instantie nog dacht dat het een verborgen cameragrap was, tot de bittere ernst tot ons doordrong. Net voor vertrek zit mama ineens zonder geldig identiteitsdocument om terug naar huis te vliegen. We lopen eerst tegen beter weten in ter plaatse nog wat rond, maar daarna trekken we toch huiswaarts om de eerste noodstappen te ondernemen: cardstop bellen om de bankkaarten onbruikbaar te maken, een nieuw rijbewijs en ID-kaart zijn zorgen voor later. La Guardia Civil is al gesloten dus aangifte gaan doen van diefstal is iets voor de dag erna. Ryanair eist een deftig bewijs dus moeten we morgen nog naar het consulaat van Alicante rijden voor een nooddocument dat de ID-kaart kan vervangen (een zogenaamde docstop). Dat regelen we dus alvast. Omdat we niet enkel voor dit noodgeval naar ginds rijden plakken we er hoogstwaarschijnlijk nog de kleine expo over Game of Thrones aan vast die nog tot eind oktober te bezichtigen is in het kasteel van Santa Barbara aldaar. Als fans (weliswaar van het laatste uur!) misschien toch nog een must uiteindelijk. Om het met de woorden van Piet Huysentruyt te zeggen: wat hebben wij gisteren geleerd? Tip 1: neem niet te veel waardevolle spullen mee als je op vakantie gaat? Tip 2: hou te allen tijde je handtas in de gaten als je op een openbare plaats aanwezig bent. Tip 3: roep nooit te hard dat het jou nooit kan overkomen (je handtas kwijtraken in dit geval). Mijn vader (in het verleden) en mijn moeder hebben nu allebei de brute pech gehad dat het hen is overkomen. Ik durf alleszins niet meer te beweren dat het met mij nooit zou kunnen overkomen.

We spoelen door naar 19u (het journaal op EEN is net begonnen) wanneer Marleen de blijde boodschap komt verkondigen dat mama’s handtas waarschijnlijk terecht is. Zij heeft voor de zekerheid eens contact opgenomen met het infopunt van La Zenia Boulevard en daar blijkt een handtas te staan die vermoedelijk afkomstig is van een Belgische mevrouw. Wij trekken hierop onmiddellijk richting infopunt in het shopping center. Daar aangekomen moeten we een beschrijving geven van de handtas, van wat er nog allemaal inzit enzovoorts. De kerel voor ons heeft een lijstje voor hem liggen met daarin de aan de beschrijving beantwoordende handtas. Nadat we een bepaald detail beschrijven loopt hij breed glimlachend naar een kast waaruit hij de handtas haalt. Mijn moeder moet nog een klein formulier invullen ter goedkeuring en daarna kunnen we beschikken. Het docstopaanvraagformulier kan niet worden teruggedraaid dus moeten we vandaag nog naar Alicante om dat te herroepen (telefonisch kon niet) en cardstop kan je doorbreken na een bezoekje aan de bank zelf. Eind goed, al goed!