Het is alweer ons negende jaaroverzicht dat we jullie hier opdissen op de allerlaatste dag van 2020. Eind volgend jaar volgt er dus een jubileumeditie, waarin we hopelijk kunnen gewagen van een beter jaar dan hetgeen er nu achter ons ligt. Waar we andere jaren nog véél ditjes en datjes uit ons overzicht lieten wegvallen, moeten we ze dit jaar hoogstwaarschijnlijk wél vernoemen om inhoudelijk een verschil te kunnen maken. Dat er vaak aan corona zal worden gerefereerd is helaas een zekerheid waar we weinig aan kunnen veranderen. Maar naast héél véél downs konden we gelukkig ook enkele ups detecteren. Want een jaar is nooit zó goed als vooraf gedacht, maar wellicht ook niet zó slecht als we wel eens durven insinueren. Nu ja, de term k*tjaar dekt in dit geval toch vrij aardig de lading. Zeker toen één van onze hobby’s (quizzen) tot een absoluut minimum werd gereduceerd. Wat dat betreft lag de evenementensector serieus op apegapen. Ik heb het uiteraard eens nageteld, want er schuilt toch een klein beetje een statisticus in mij. In 2019 kwam ik aan 47 quizzen én zeven overwinningen. Dit jaar belandde onze teller op dertien (een ongeluksgetal?) zaalquizzen én één overwinning. Het is puur toeval (maar mogelijk ook niet!) dat we die overwinning behaalden op onze allerlaatste zaalquiz op zaterdag 7 maart in Westerlo. Een muziekquiz dan nog, gewonnen in een samenstelling met diverse muziekliefhebbers met breed uiteenlopende smaken. Eerlijkheidshalve kunnen we daar nog een stuk of vijf online quizzen bijdoen, zodat we stranden op 18 stuks. Cultureel waanden we ons dan weer in het jaar nul, want na maart werd ‘kinkloppen’ één van onze meestbeoefende hobby’s. Hieronder lees je de neerslag (letterlijk én figuurlijk) van een bizar jaar.
Januari was bij uitstek dé maand om elkaar het allerbeste toe te wensen voor het komende jaar. Wisten wij toen veel dat er van voorspoed en plezier zelden sprake zou zijn. Eind 2019 wonnen we nog enkele quizzen, dus aan het begin van 2020 konden we daar wat van nagenieten. Onze jaarlijkse Pukkelpopvoorspelling was weer ludiek, maar helaas zou het een Pukkelpoparm jaar blijven. De vraag die we ons nu stellen: zouden we die rubriek begin volgend jaar opnieuw durven oprakelen? Langzaam maar zeker werd hier alles ingezet op de verkoop van ons huis en de daaruitvolgende nakende verhuisplannen. Onze gok toen was inhuizen in ons appartement ergens in maart/april 2020. Dat was toch net iets té optimistisch, ook al omdat er nogal wat werk was. Zo kwam er al een verhuisfirma mijn inbouwkasten brengen. In een volgende fase waren er weer mensen die ze moesten komen installeren. Aan het thuisfront kwam Immo Top Invest in het midden van de maand een ‘Te Koop’ bord in onze voortuin plaatsen. Op het appartement werd er dan weer iemand aangesteld om de verfwerken te doen. Op mijn verjaardag notabene ging ik voor het eerste (van twee) kappersbezoeken dit jaar. Ons personeelsfeest van het werk had als thema ‘Olympische Spelen Tokyo 2020’, iedereen weet ondertussen hoe dat is afgelopen. De evenementenhal hing anders mooi vol landsvlaggen van deelnemende landen aan de OS. In figuurlijke zin zie ik er nu een soort van bijbelse verwijzing in, dat we het ‘vlaggen’ hadden. Misschien geen zeven bijbelse plagen, maar het kwam toch vrij aardig in de buurt. Ook onze eerste quizzen werden deze maand gespeeld. En ik had een afspraak bij de oogarts. Die concludeerde dat ik een nieuwe bril nodig had. Het werd er uiteindelijk eentje van Oliver Peoples, gekocht bij optiek Stephan Truyers. Allen daarheen! Ook de tragische dood van Ann Buyse (de zus van Koen ‘Zornik’ Buyse) kwam als een schokgolf binnen. Op het werk organiseerden we (door omstandigheden) nog een laat kerstfeestje. Niet lang daarna kregen we een dag van nationale netwerkproblemen te verstouwen, een dag waarop héél computerend Vlaanderen met de handen in het haar zat. Ook de Quiztige Schuitquiz in Herk-De-Stad (derde plaats) aan tafel bij Moordgat/WvA zou een zoete herinnering opleveren. Vooral toen ik na afloop plots niet meer in mijn auto geraakte. Slot vastgevroren? Batterij van mijn sleutel plat? Technisch probleem? Nope, ik stond aan de verkeerde wagen (zelfde merk, zelfde kleur, zelfde type, foute auto) te morrelen. Dom, dom, dom! Ondertussen waren er de eerste bezichtigingen van ons huis, regelden wij een oude erfeniskwestie bij de notaris, gingen wij de verlichting uitkiezen voor ons appartement, bestelden wij tickets voor Diana Ross in Paleis 12, trokken we naar Gasthuisberg voor een oogcontrole bij mijn vader, maakten wij ons terechte bedenkingen bij de kwakkelende federale regeringsvorming in ons land (o.a. Alexander Decroo kwam dan al in het vizier) én stelden we ons tevens vragen bij het sportieve beleid van onze favoriete voetbalclub Anderlecht. O.a. het tweede seizoen van ‘Sex Education’ zorgde voor wat zalf op de wonde. En het was lachen, gieren én brullen samen met een aantal collega’s plus achterban tijdens de conference van Brigitte Kaandorp in CCHA. Legden deze maand helaas het loodje: Nederlands ex-voetballer Rob Rensenbrink, Nederlands acteur Aart Staartjes, Brits komiek Terry Jones, Amerikaans schrijfster Mary Higgins Clark en Amerikaans basketballer Kobe Bryant.
In februari gingen wij onze nieuwe bril oppikken bij de opticien, hadden we weer onze jaarlijkse afspraak met de Haute Quizine quiz in Mol, kwam Telenet een basic internetlijn inleggen op ons appartement en gingen we naar een theatervoorstelling van Woodman kijken waarin o.a. Joke Emmers ons kwam entertainen. Ik bracht een bezoek aan de dermatologe en ik nam mezelf een Spotifyabonnement nadat ik voor mijn verjaardag een Wonderboom cadeau had gekregen. BoJack Horseman werd waardig afgesloten en verder genoten wij ook van ‘Den beer heeft mij gezien’ met o.a. Sien Eggers in CCHA en ‘In een donker huis’ (HHT) én het tweede seizoen van ‘Narcos: Mexico’. Ons dinsdagmenu van Ann Ceurvels over ‘etiketjes’ bracht redelijk wat volk op de been. Even was er wat paniek omdat ze niet tijdig leek op te dagen, maar gelukkig was enkel haar etentje bij Lento in Hasselt wat uitgelopen. De aankondiging van onze dinsdagmenu’s van het najaar deed ik ook al, later zou blijken dat ons programma serieus onthoofd zou worden. Het boek ‘Cliënt E. Busken’ van Jeroen Brouwers kluisterde ons aan onze zetel. Er was dit jaar geen carnavalstoet in Zonhoven door dreigend stormgevaar en blijkbaar lag het zwaartepunt van mijn quizjaar ook deze maand (al klinkt dat achteraf gezien héél bizar). Buretex kwam bij ons (rol)gordijnen hangen én ietwat chiquere allusions. Mensen die het niet kennen, moeten het maar eens opzoeken! De Nederlandse Nelleke Verkaart zorgde er dit jaar voor dat onze Expeditie Robinsonbeleving net iets prettiger werd. De laatste dag van de maand blogde ik ook over het COVID-19 virus, maar mijn inschatting ervan bleek achteraf gezien gruwelijk verkeerd. Waarna ze uiteindelijk met virologen en infectiologen kwamen aandraven, die er hele andere conclusies en inschattingen over deden. Ontvielen ons deze maand: krasse Amerikaanse acteursknar Kirk Douglas, de Britse muziekproducent Andrew Weatherall, Nederlands acteur Jaap Stobbe, Amerikaans auteur Clive Cussler en de Egyptische ex-president Hosni Moebarak.
Onze maartmaand startte met een etentje bij Sans Gêne. Niemand wist op dat moment dat het maanden zou duren vóór we nog eens de kans kregen om uit eten te gaan. Ik bracht nog een ultieme blogeditie ‘500 nummers die ik liever niet meer wil horen’, maar ik bleef later (geholpen door alle coronaperikelen) toch moedig doorgaan met het uitvinden van nieuwe edities. Op het werk startten we nog met onze Jeugdboekenmaand, maar die werd al redelijk snel ‘on hold’ gezet. Niet alleen omdat er op dat moment al besmettingen werden gesignaleerd in de Zonhovense lagere scholen, maar ook elders. Mijn laatste zaalquiz (de Onderhond muziekquiz in Westerlo) sloot ik nog winnend af aan tafel met een zootje ongeregelde muziekadepten. Op de valreep ging ons dinsdagmenu van Elisa Veronesi nog nipt door. Vrijdag 13 maart zou de geschiedenis ingaan als de laatste ‘normale’ uitleendag vóór het coronavirus toesloeg. Nog één overrompeling voor we (voor onbepaalde tijd) dichtgingen. Hierna volgde onze eerste lockdownperiode. Ik nam (eigenlijk puur uit voorzorg) al maar één week vakantie op. Samen met een collega was ik voor het eerst het haasje, omdat we zo onze weekenduitleen zagen verdwijnen. Iets dat me in 2020 nog enkele keren zou overkomen. ‘Hamsteren’ werd hét codewoord van deze maand, niemand die begreep wat deze Covidioten eigenlijk bezielde. Omdat de situatie zo uit de hand begon te lopen, was het tevens de start van mijn winkelcarrière. Mijn ouders bleven veilig thuis, terwijl ik de volgende maanden de boodschappen zou gaan doen. En dan was er nog die historie waarbij onze kelder vol water kwam te staan, we een nieuwe dompelpomp aankochten en uiteindelijk toch zelf moesten water scheppen om van de ellende verlost te geraken. Die week verlof voelde dus helemaal niet als ‘vakantie’ aan. Ook héél vaak horen rondzingen: ‘Blijf in uw kot én het hele tele/thuiswerkgebeuren’. Bij ons werd er in minder dan twee weken na de sluiting al een alternatieve afhaalbib op poten gezet. Op dat gebied waren we toch wel trendsettend. Oorspronkelijk zou iedereen daar zijn/haar schouders gaan onder zetten maar al snel vielen er collega’s uit met vage klachten én ziektesymptomen. De rest der Mohikanen kon op die manier in de bres springen. ‘Social distancing’ werd plots de maatstaf én cultuur, sport -en andere evenementen werden allemaal afgelast. Enkel nog noodzakelijke verplaatsingen, een soort van avondklok én weinig of geen verkeer meer op de baan. Zorgden gelukkig voor wat afleiding: een nieuw seizoen van ‘De Mol’ in ons land, het geweldige vijfde seizoen van ‘Better Call Saul’ (Kim Wexler ftw!), ‘Ozark’ (seizoen 3) en ‘I am not okay with this’. Legden hun hoofd definitief te rusten: Duits beeldend kunstenaar Ulay, de Zweedse acteur/regisseur Max von Sydow, de Franse striptekenaar Albert Uderzo, de Nederlandse zangeres Liesbeth List én de Amerikaanse zanger Bill Withers.
Ook de aprilmaand begon met veel handengewas, ontsmetten én afstand houden. Op sommige momenten was het zo extreem dat je er rode, ontstoken handen van kreeg. En natuurlijk kwamen er ook zorgen. Ikzelf raakte bijvoorbeeld zonder enige inspanning zeven coronakilo’s kwijt (waar ik er naderhand ongeveer twee kilo terug aan at). De Classics 1000 van Radio 1 zorgde voor ontspanning op de werkvloer tijdens onze afhaalbib. Na het hamsteren was het hierna tijd voor chaos aan onze containerparken: de mensheid bleef ons kortom verbazen door haar vreemde gedrag. Naast de afhaalbib had ik plots ook een zee aan tijd om me bezig te houden met de afvoer van boeken én met bestellingen. Ons dinsdagmenu van Karolien Rector werd op goed geluk naar december verplaatst (ondertussen naar ‘onbepaalde datum’). Deze maand maakten we voor het eerst persoonlijk kennis met het fenomeen ‘thuiswerken’. Dat zorgde achteraf vooral voor rug -en nekklachten. Ook de bezichtigingen van het immokantoor aan huis gingen onverminderd door. Daardoor werd wandelen een soort van nieuwe hobby in deze lockdownperiode. Het was een gezonde manier van ontstressen in hectische tijden. Het mooie weer was van de partij, dus was het ook geen opgave om naar buiten te trekken. Normaal was er deze maand ook nog een onderhoud aan mijn wagen inclusief autokeuring aan te pas gekomen, maar dat kwam te vervallen. ‘The Plot against America’ is dé serie die je deze maand gezien moest hebben. Eén maandje vroeger dan voorzien startten wij ca. vijf jaar na de vorige reeks met ’50 mooiste vrouwen internationaal én nationaal’. Lieten hun hoofd deze maand hangen: de Amerikaanse singer-songwriter John Prine, de Britse autocoureur Stirling Moss, de Amerikaanse acteur Brian Dennehy, de Nederlandse kinderboekenschrijfster Leonie Kooiker en de Zweedse schrijver Per Olov Enquist.
Begin mei speelden we onze allereerste online quarantainequiz in loondienst bij Moordgat/WvA. Op een deelnemersveld van bijna 240 teams leverde dat ons uiteindelijk een 21ste plaats op met 92 % totaalscore. Ik kreeg ook van cultuurinstelling CCHA een terugbetalingsregeling voorgesteld voor alle gemiste cultuurevenementen van de afgelopen maanden. Die was redelijk transparant moet ik zeggen. Achteraf kreeg ik bijvoorbeeld een mooie brief terug van wat ze met het geld gingen doen dat hun publiek NIET had teruggevorderd. En dat ging toch over een aanzienlijk bedrag. Wij probeerden ook het driegangen afhaalmenu voor Moederdag dat Sans Gêne in de aanbieding had. Omdat deze meimaand een aantal mooie zonnige dagen in de aanbieding had, konden wij in een ligzetel in de tuin genieten van het weer én onze eigenhandig geselecteerde muziekkeuze. Via Facebook chat en de camera van onze laptop legden wij dan weer contact met onze naaste familie in Retie. Dé tv-verrassing van het jaar luisterde naar de naam ‘De Container Cup’ met een duopresentatie van het duo Pedro Elias en Wesley Sonck, een combinatie die wonderwel matchte. Simpel maar degelijk: een sportcompetitie in een container in volle lockdownperiode tussen een aantal sporters én enkele BV’s. Verspreid over zeven verschillende sportdisciplines. Simpel maar effectief en bijzonder gezellig om naar te kijken. Het zorgde alleszins voor meerdere lachsalvo’s ten huize Ambijans. Onze vermaledijde inleverbus op het werk zorgde (samen met de op volle toeren draaiende afhaalbib) ervoor dat we nooit harder hebben moeten werken als toen. Er was zelfs geen tijd om naar het toilet te gaan of om alle telefoons deftig aan te nemen. Het was gewoon ‘GAAN’ zonder veel nadenken, want er lag een hoop werk op ons te wachten. Mijn volgende afspraak met de oogarts bracht het volgende verdict: vanaf nu moet ik één keer per dag ’s morgens druppelen in beide ogen. Met Alina Churikova werd de nieuwe Vlaamse Mol ontmaskerd. Nog een onthutsende vaststelling die maand: 90 % van de bezoekers van de zondagsmarkt liep op dat ogenblik mondmaskerloos over onze zondagsmarkt. Gelukkig amuseerden wij ons deze maand o.a. met de Campus Camp op Canvas én het tiende seizoen van ‘Curb your enthusiasm’. Gaven de spreekwoordelijke pijp aan Maarten: de Amerikaanse zanger Little Richard, de Franse acteur Michel Piccoli, de Guinese zanger Mory Kanté, de Bulgaars-Amerikaanse kunstenaar Christo én de gewelddadige dood van de Afro-Amerikaan George Floyd, die de hele Black Lives Matterbeweging in gang stak.
Ook de junimaand werd gedomineerd door onze afhaalbib en telefonische permanentie op het werk. Meest vervloekte voorwerp deze maand: onze donderse inleverbus die zich meermaals per dag wonderbaarlijk bleef vullen met uitgeleende materialen. Gelukkig volgde er niet veel later een changement de decor: de bib werd heropend voor publiek met een ingang aan de achterzijde (de nooduitgang van onze leeszaal). Dat leverde dus een verhuizing en een aanpassing van ons meubilair op. Onze verlichting hadden we al een tijdje besteld in de winkel, deze maand werd ze eindelijk opgehangen in ons appartement. Wandelen bleef ook deze maand het beste medicijn (geen bindend advies van onze huisarts maar wél een vrijblijvende tip). Wij ontspanden deze maand o.a. tijdens het lezen van ‘Saint X’ van Alexis Schaitkin, door het kijken naar 2 voor 12 (NPO) dat opnieuw van start was gegaan) én de docureeks ‘Why we hate’ op NPO. Normaliter stond er ook nog een etentje in Tessenderlo met de quizmakkers van Moordgat/WvA op het menu, maar daar stak Covid-19 een stokje voor. Eén van mijn collega’s testte mild positief op het virus, waardoor na véél vijven en zessen zowat alle collega’s een coronatest lieten uitvoeren. De mijne stond ook ingepland op een donderdagavond na het werk. Diezelfde avond was er ook een grootse stroompanne in Zonhoven, die pas ’s morgens vroeg achter de rug was. Nagelbijtend vroegen wij ons testresultaat online op en dat bleek gelukkig negatief te zijn. De dokter had uit voorzorg een weekje quarantaine voorgeschreven. Het quizetentje liet ik veiligheidshalve maar schieten. Stel je eens voor dat ik enkele dagen later effectief covidsymptomen zou ontwikkelen? Better safe than sorry! Na het warme weer vielen er gelukkig nog wat druppels regen. Tijdens de droge momenten realiseerden we ons weer dat grasmaaien soms topsport kan zijn! Door dat coronageval was er wél enkele dagen een minimumbezetting op het werk. We konden onze zinnen verder wat verzetten met de tv-reeksen ‘White lines’, ‘The truth about the Harry Quebert Affair’ en ‘I may destroy you’. Verwisselden het tijdelijke voor het eeuwige: de Belgische cineaste Marion Hänsel, de Nederlandse journalist Aad van den Heuvel, de Nederlandse presentatrice Tineke Verburg, de Britse zangeres Vera Lynn én de Spaanse auteur Carlos Ruiz-Zafón.
Juli was een bijzonder rustige maand. Op tv-gebied hadden wij op zondagavonden toch wat vertier van ‘Zomergasten’ op de VPRO. Dat programma valt of staat natuurlijk met de gasten die erin opduiken. De ene week was het dus net iets interessanter dan de andere week. Deze maand werd ook duidelijk dat we niet moesten hopen op een concert van Diana Ross, er werd zelfs geen vervangdatum voor de toekomst geprikt. En het trouwfeest van Thomas en (ondertussen ex-) collega Anouk in Bree ging uiteindelijk wel door, maar met een beperkt aantal gasten. We konden wél een gedeelte online volgen, maar zoiets verzinkt in het niets met ‘the real deal’. Omdat we ons al jaren doodergerden aan de herhalingen van FCDK op onze openbare omroep, zochten we een vijftal weken naar 100 waardige herhalingsalternatieven van deze absolute horrorreeks. We kunnen enkel maar hopen dat ze er met de kerstspecial een waardig einde aan hebben gebreid. En ik ga het geen twee keer zeggen! Die ellende moet ooit stoppen! Deze maand was er ook een sterfgeval in de familie: nonkel José ontviel ons op de gezegende leeftijd van 92 jaar. Om mijn tante te troosten werden we door de familie uitgenodigd voor een familiebijeenkomst met eten en drinken. Het was de eerste en enige keer dat we de strenge coronaregels wat hebben gelost, ook al omdat men de feiten ginds serieus minimaliseerde. Er werd daar nog net geen darts gespeeld met het hoofd van viroloog Marc Van Ranst als bull’s eye. Enkele dagen later kregen we in Hechtel-Eksel in een aula een begrafenis corona style in intieme kring. Deze maand rijpte bij mij ook het idee om een Corona 366 playlist in blogvorm te maken met een muzieknummer voor elke dag van dit rampzalige jaar. Kwamen te gaan: de Italiaanse componist Ennio Morricone, de Britse voetballer Jack Charlton, de Amerikaanse actrice Kelly Preston, de Brits-Amerikaanse actrice Olivia de Havilland en de Nederlandse auteur Maarten Biesheuvel.
In deze augustmaand legden we drie nieuwe dinsdagmenu’s vast voor het voorjaar van 2021 (twee daarvan werden ondertussen al verplaatst naar onbepaalde datum, het derde dinsdagmenu staat nog ‘on hold’). Deze maand kenmerkte zich o.a. door het baldadige gedrag van wat jonge hooligans die onze badplaatsen overspoelden. De warmte, de alcohol én de algehele onvrede rond de snotvodplicht zorgde ervoor dat ze ongeleide projectielen werden (met alle gevolgen vandien). Dat mijn eigen zomervakantie slechts drie in plaats van vier weken duurde viel bijna niet op. We gingen niet naar Spanje, hadden geen wilde plannen in ons hoofd zitten en we konden voor de rest ook bijna nergens komen. Nergens beter dan thuis! Het werd dus een staycation light. De meestgemaakte verplaatsing in deze periode was die van ons (bijna) verkochte huis naar ons appartement. Vakantiemodus uit, verhuismodus aan. Op zeker ogenblik mocht ik zelfs (in opdracht van mijn ouders) een compromis gaan tekenen bij het immokantoor voor de verkoop van ons huis. Vanaf dan hadden de kopers drie weken tijd om hun lening los te peuteren bij de bank. In dit geval kwam er zelfs nog twee weken ‘opschortende voorwaarde’ bij toen het na drie weken niet rond bleek te zijn. Na die periode verscheen er plots toch een ‘Verkocht’ sticker op ons huis. Hierna steeg het drankverbruik (cava, champagne, wijn & bier) ten huize Ambijans, want het werd met zowat iedereen die kon/wilde langskomen gevierd. Ondertussen werd er op mijn appartement voor alle bewoners dan weer een domoticamomentje ingelast. Ik had weer de brute pech dat het tijdens mijn zomerverlof geen mooi weer was. Op die manier voelden alle dagen een beetje als eenheidsworst aan. Zorgden toch nog een beetje voor de goede sfeer: o.a. ‘Dark’ (seizoen 3) en de nostalgietrip n.a.v. ’50 jaar Avro’s TopPop’ op NPO. Er rees plots ook twijfel over de daadwerkelijke verkoop van ons huis, een vrees die verderop helaas realiteit zou blijken te zijn. En dan was er nog het onwaarschijnlijke verhaal over de mysterieuze verdwijning van mijn vaders hoorapparaat. Die was dat ding al bij benadering 187 keer moeten gaan zoeken. Je hoefde dat ding maar buiten tijdens het tuinieren te verliezen en je zou het nooit meer terugvinden. Wij dachten hier trouwens dat het op die manier definitief uit ons leven was verdwenen. Tot we ongeveer een week later telefoon kregen van de beste vriendin van mijn moeder. Daar had een buurman een relikwie teruggevonden op zijn oprit, dat later het bewuste hoorapparaat bleek te zijn, toebehorend aan mijn vader. Eind goed, al goed! Wél schielijk overleden deze maand: CD&V politica Ilse Uyttersprot, de Amerikaanse zanger Trini Lopez, de Vlaamse regisseur Robbe De Hert (inclusief in de ring gegooide handdoek), de Amerikaanse acteur Chadwick Boseman en de Nederlandse kinderboekenschrijfster Corrie Hafkamp.
In september werden er aardig wat knopen doorgehakt. Zo kochten we nieuwe boxsprings (die werden geleverd in oktober) én een slaapbank (die uiteindelijk pas in december werd geleverd). En dat na een paar namiddagjes cruisen over de Hasseltweg. Voor de zekerheid gingen we vooraf toch eens opmeten hoe dat er ruimtelijk zou uitzien in ons appartement. Over het feit dat we té vroeg juichten met de verkoop van ons huis hadden we het hier al. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat kopers zich vooraf niet beter informeren en dat er geen consequenties zijn als ze verzaken aan hun compromis. Ik ben vooraf bij mijn bank én verzekeraar gaan polsen wat ik maandelijks moest aflossen bij de richtprijs van mijn appartement en over de termijn waarop zoiets moet gebeuren. Dan is het vreemd dat andere mensen zich op de huizenmarkt begeven zonder dat ze zich daar deftig over informeren. Het hele circus begon dus weer van voor af aan: de verkochtsticker werd verwijderd, het immokantoor boekte nieuwe afspraken voor bezichtigingen enzovoorts. Dat was toch wel een serieuze domper! Gelukkig hadden we wat afleiding met de film ‘I’m thinking of ending things’, ‘Durf te vragen’, ‘Zelfde deur, twintig jaar later’ en de tourexploten van Wout Van Aert en de strijd tussen Roglic en Pogacar voor de gele trui. Hopelijk doet Remco Evenepoel ons in 2021 nóg meer dromen. In de bergruimte van ons appartement werden er rekken geplaatst én we konden nog eens met een ruime delegatie familieleden op een veilige manier gaan tafelen bij Sans Gêne. Dat was alweer een half jaar geleden. Gelukkig kwam er al snel opnieuw witte rook van het immofront. Opnieuw wilde een kandidaat de vraagprijs geven voor ons stulpje. Na iets meer dan tachtig bezichtigingen kwam er eindelijk witte rook uit de schoorsteen. Dus ging ik opnieuw langs het immokantoor voor de ondertekening, net zoals vorige maand. Ik ging ook opnieuw langs de oogarts. Vanaf nu andere oogdruppels en ’s avonds druppelen in plaats van ’s morgens. We maakten ook nog één verplaatsing naar Gasthuisberg waar mijn vader nog eens voor een oogtest moest zijn. Op het werk werd de ingang aan de achterzijde opnieuw vervangen door onze gebruikelijke ingang aan de voorzijde. Verlieten ons met stille trom: de Britse actrice Diane Rigg, de Duitse seksvoorlichtster en feministe Shere Hite, de Amerikaanse auteur Terry Goodkind, de Franse zangeres en actrice Juliette Gréco en de Vlaamse auteur Aster Berkhof.
Dezelfde vage gezondheidsklachten die zich al in april 2019 manifesteerden doken terug op in oktober. Een soort van vervelende aan stress gerelateerde symptomen vermoedelijk. Om het allerergste uit te sluiten werd besloten om toch nog eens een bloedonderzoek te laten doen. Op die manier zou ik ook te weten komen of ik eventueel Covid-19 had doorgemaakt. Er werd gestart met mijn zesdelige Corona 366 muzieklijst (zoek de betreffende blogberichten op zou ik zeggen en maak zelf een Spotifylijst met de beste tracks). Eventjes hadden we uitzicht op de allereerste zaalquiz sinds maart, maar door de verstrengde coronamaatregelen kwam het er uiteindelijk toch niet van. We legden alvast de verhuisfirma vast voor de maand erop. Ondertussen kwam er ook een rush op gang voor ons dinsdagmenu van Caroline Rigo die maand. Omdat de coronacijfers de verkeerde richting uitgingen hadden we daar een beetje de rem opgezet qua aantallen (iets méér dan 50 personen) om geen chaos te creëeren. Gelukkig werd er met de polyvalente zaal van de evenementenhal een superveilige locatie gevonden. Corona zorgde er eveneens voor dat ik vrijwel alles heb gezien van dit seizoen van De Slimste Mens. Hét boek dat ons deze maand in de greep hield luisterde naar de naam ‘Utopia Avenue’ van David Mitchell. Mijn bloedonderzoek wees uit dat ik enkel een tekort had aan vitamine D (= zonlicht). En geen Covid-19 besmetting gehad. Helaas kregen we ook te horen dat onze twee resterende dinsdagmenu’s van november en december moesten worden geannuleerd. De bib was blijkbaar wél broodnodig want onze dienst mocht gewoon openblijven. Ik kocht een nieuw tv-toestel voor op mijn slaapkamer. Ons land kreeg eindelijk een nieuwe federale regering, in schril contrast daarmee stond dan weer het dwaze kuddegedrag van winkelende mensen, die urenlang in grote rijen gingen aanschuiven om te shoppen. Geef die mensen aan het begin van 2020 eerst een nieuw paar hersenen, alvorens ze eventueel met het vaccin in te spuiten. Gewoon goeie raad van ondergetekende! Gaven deze maand de geest: de Nederlands-Amerikaanse gitarist Eddie Van Halen, de Limburgse presentatrice Gerty Christoffels, de Amerikaanse scepticus James Randi, de Schotse acteur Sean Connery en Limburgs Youtuber Kastiop.
In november kregen we de Amerikaanse presidentsverkiezingen op ons bordje. Een gerecht dat een ietwat bittere nasmaak kreeg door de nogal kinderachtige houding die ex-prez Donald Trump zich aanmat. Hoewel het op zeker moment overduidelijk werd dat zijn opponent Joe Biden met de winst zou gaan lopen, bleef hij resoluut de winst claimen. Het was zeker niet het fraaiste dat we kregen opgedist op tv-vlak. Gelukkig was er tegengif in de vorm van ‘Alleen Elvis Blijft Bestaan’. De tweede vrijdag de dertiende (de eerste was op 13 maart toen we naar een volledige lockdown gingen) ging deze keer vrij geruisloos voorbij. De maand stond grotendeels in het teken van onze verhuis van ons ‘oude’ huis naar ons nieuwe appartement. Enkele dagen vóór onze verhuis gingen we in familieverband nog wandelen op de Teut, waar enorm veel volk hetzelfde idee had. En verhuizen dus: verhuisfirma, Telenet, elektricien, … zenuwachtig ijsberende ouders, alles aansluiten in huis, kasten vullen enzovoorts. En uiteraard hebben we hééél veel moeten ontspullen. Gelukkig hadden we nog twee online quizzen met Moordgat/WvA: de InTeamste quiz én de Turnhoutse coronaquiz. Die laatste quiz speelde ik op verplaatsing met collega Hanne in de ploeg. Ik was net vóór middernacht thuis (de avondklok werd op die manier gerespecteerd) én ik blies Safe bij de alcoholcontrole die ik op de N74 nog passeerde. Op de zondagsmarkt was het telkens aanschuiven deze keer alvorens we naar binnen mochten. Belofte maakt natuurlijk schuld, want vanaf heden wandelden we elke dag te voet naar het werk. Niet dat dit zo’n ongelofelijk straffe prestatie was, maar alle beetjes hielpen voor een betere (mentale) gezondheid. Gingen heen in vrede: de Britse ex-doelman Ray Clemence, de Vlaamse radiocoryfee Lutgart Simoens, de Nederlandse actrice en zangeres Corrie Van Gorp, de Argentijnse ex-voetballer Diego Maradona én de Zuid-Afrikaanse voetballer Anele Ngcongca.
In december tot slot kwamen we na een eeuwigheid nog eens in de Hasseltse binnenstad terecht. Geen idee of we dat snel zullen herhalen, want we hebben nogal wat fratsen moeten uithalen om uit het ondergrondse Q-Park aan de Capucienenstraat te geraken. Op het werk kregen we een nieuw telefoniesysteem én werd collega Anouk uitgezwaaid, op ons appartement was er dan weer een probleempje met de verwarming, met het warme water en Hanne wist ons tv-probleem (althans toch tijdelijk) op te lossen. Verder kochten we nog een handy, een nieuw strijkijzer én een nieuwe gsm. En er moesten een héél aantal formaliteiten worden afgehandeld: adreswijziging doorgeven aan allerlei instanties én de hele afhandeling van de verkoop van ons huis bij de notaris. Op tv amuseerden we ons o.a. met ‘The Queen’s Gambit’ en ‘How to sell drugs online (fast)’. Een jaarlijks terugkerende gewoonte waren ook onze eindejaarslijstjes, al vielen er dit jaar wél twee rubrieken weg (films én concerten). En dan was er nog de geweldig knappe online C-quiz van Moordgat/WvA quizmaat Frank. Mijn vader onderging bij de huisarts dan weer een coronatest omdat hij een vervelende hoest had. Het testresultaat was gelukkig negatief. En tante Elza (de 91-jarige zus van mijn moeder) overleed en werd in intieme kring gecremeerd. Ons lichtprobleem op het appartement is deels opgelost (de rest is voorlopig ‘work in progress’). Nu dat verdomde tv-probleem nog fiksen. Dat het sobere eindejaarsfeesten zijn geworden zal waarschijnlijk een probleem zijn dat zich in vrijwel elk huishouden heeft voorgedaan. Gingen naar de eeuwige jachtvelden: de Franse ex-president Valéry Giscard D’Estaing, de Italiaanse ex-voetballer Paolo Rossi, de Zuid-Koreaanse filmregisseur Kim Ki-Duk, de Britse misdaadauteur John le Carré én de Nederlandse acteur Bram van der Vlugt. Rest mij niets anders meer dan jullie langs deze weg een véél beter én prettiger 2021 te wensen. Het vaccin zal véél maar helaas niet alle problemen kunnen wegnemen. Toch duimen we dat er snel zichtbare verandering zal komen in ons bestaan. Wij maken graag een afspraak voor eind 2021, hopelijk in andere én betere omstandigheden voor die jubileumeditie. Ciao!
