Vorige maand lieten diverse binnenlandse én buitenlandse muziekbladen en/of websites hun licht schijnen over het laatste decennium in muziekland. Muziekrecensenten houden er nu eenmaal van om alles in lijstjes te gieten en wij moeten hier eerlijk bekennen dat we altijd weer nieuwsgierig zijn om te lezen wat de échte kenners ervan vinden. In hoeverre wijken hun muzikale smaken en voorkeuren af van de mijne?

Over de nummer één willen de meningen al eens uiteen lopen, maar in de top van het klassement (de top 10) staan zonder uitzondering ‘Is this it’ van The Strokes, ‘Funeral’ van Arcade Fire, ‘Kid A’ van Radiohead en ‘Back to black’ van Amy Winehouse. Wat erop zou kunnen wijzen dat kennersoren nog steeds kwaliteit kunnen onderscheiden van pure bucht. ‘Muziekjournalist zijn is misschien toch wel een écht beroep’ zit ik me plots te bedenken. :p

Bovenstaande cd’s staan overigens absoluut terecht in die hitparade genoteerd. Toch wil ik hier graag een lans breken voor enkele cd’s die iets minder bekend zijn bij het grote publiek, maar die wel degelijk hun plaats hebben in het laatste muzikale decennium. Gemakshalve baseer ik me gedeeltelijk op de top 100 lijst die OOR vorige maand publiceerde. Merk op dat we ons beperken tot de eerste vijf jaar van het decennium.

Geogaddi : Boards of Canada (2002)

Voor mensen die naar muziek snakken, waarin je na iedere luisterbeurt weer iets nieuws ontdekt. Bij voorkeur te beluisteren op een degelijke stereo-installatie met goede koptelefoon. BOC komt overigens gewoon uit Schotland, doet weinig of geen optredens en staat zodoende bekend als een buitenbeentje in de popmuziek. Hun electronische muziek is waanzinnig knap gemaakt, oordeel gewoon zelf!  ‘Music is math’, ‘Sunshine recorder’, ‘Julie and Candy’, ‘The beach at Redpoint’, ‘Alpha and Omega’ en ‘The devil is in the details’.

Simple Things : Zero 7 (2001)

Tot twee keer toe met open mond zitten staren naar de eerste twee Pukkelpopoptredens van Zero 7 (2001 en 2006), (misschien zat zangeres Sia er voor iets tussen?) dus koesteren we deze dromerige popmuziek nog steeds even hard als in zijn begindagen. ‘Destiny’, ‘Distractions’, ‘In the waiting line’ en ‘Red dust’.

100th window : Massive Attack (2003)

Een band die volgens mij weinig of geen introductie nodig heeft. Combineren triphop, acid jazz, hiphop, electronische muziek, reggae, klassieke muziek e.a. tot iets weergaloos. Voor ‘100th window’ werden ze op enkele tracks bijgestaan door Sinéad O’Connor. ‘Future proof’, ‘What your soul sings’, ‘Special cases’ en ‘Butterfly caught’.

Discovery : Daft Punk (2001)

De gehelmde Franse heren van Daft Punk bliezen de dance scene nieuw leven in door hun catchy riedels op ‘Discovery’. Elke vier jaar bracht DP een nieuw album op de markt, hoewel er in 2009 helaas geen nieuwe nummers verschenen. Jullie moeten het doen met ‘Aerodynamic’, ‘Harder, better, faster, stronger’, ‘Crescendolls’ en ‘Something about us’.

The hour of Bewilderbeast : Badly Drawn Boy (2000)

Het muziekjaar 2000 was nauwelijks een half jaar oud toen Damon Gough aka Badly Drawn Boy ten tonele verscheen. Deze Britse singer-songwriter verraste vriend en vijand met zijn sterke debuut. De man is herkenbaar aan zijn onafscheidelijke muts. ‘Once around the block’, ‘Disillusion’, ‘Pissing in the wind’ en ‘Another pearl’.

Een kleine maand geleden bracht Studio Brussel een 8 uur durende dance-marathon waarbij men op zoek ging naar de 100 beste dance tracks aller tijden. Op 20 oktober kwam de driedubbele verzamelaar ‘The Greatest Switch’ trouwens op cd uit, binnenkort zeker ook terug te vinden in de rekken van de bibliotheek van Zonhoven. http://www.stubru.be/node/70167

‘Born slippy’ van Underworld werd daarbij verkozen als dé ultieme dance track. Ik ben absoluut een liefhebber van het genre maar persoonlijk vind ik ‘Born slippy’ zowat de zwakste single die Underworld ooit heeft uitgebracht. Het is net zoals bijna iedereen ‘Purple rain’ van Prince geweldig vindt terwijl ik dat nr nu net niet kan pruimen van ‘onze purperen held’. Anyway, ik doe jullie vandaag een selectie van 10 van mijn favoriete dance tracks cadeau. Alstublieft!

We beginnen meteen met de recentste track uit het rijtje. Vorig jaar volgens mij de single die het meest in het gehoor bleef hangen, deze ‘Why not’ van de Duitse electro-minimal act Alter Ego. Ik vind dit nr aanstekelijker dan het deuntje ‘Rocker’ dat in 2004 in eenieders hoofd bleef zitten.

Wellicht de allerbeste track uit het hele lijstje en daarom wellicht ook dé ultieme dance track die alle dansvloeren in geen tijd gevuld krijgt: ‘Blue Monday’ van New Order. Hun 12 ” track van dit nr is na al die jaren nog steeds de bestverkochte maxi-single aller tijden. Geheel terecht natuurlijk.

12 jaar geleden bracht ‘Insomnia’ van Faithless een ware schokgolf teweeg bij het danslustige publiek, hoewel ik hier wel moet bekennen dat ik hun live-reputatie tijdens hun Pukkelpopdoortocht uiterst magertjes vond destijds.

http://www.youtube.com/watch?v=JOy5LOsV6Vs

De alleroudste track komt uit Düsseldorf en nee, dat heeft niets met de oorlog te maken. Kraftwerk is ondertussen bijna 40 jaar bezig en je kan ze eigenlijk The Rolling Stones van de dance muziek noemen. Heel wat artiesten hebben de mosterd hier gehaald.

Er mag zeker geen baanbrekende en Belgische band in dit overzicht ontbreken. Sinds 1981 maakt deze band die in Aarschot ontstond elektronische muziek, Front 242 stond daarmee aan de wieg van de Electronic Body Music en ze worden beschouwd als de voorlopers van de techno en de New Beat.

Al het goede komt blijkbaar uit Duitsland als je zo mijn lijstje bekijkt, want ook Digitalism is een Teutoonse band die op het behoorlijk hippe Franse label Kitsuné hun platen uitbrengen.

Ook Detroit mag in mijn top 10 zijn graantje meepikken, want in 1988 lanceerde Kevin Saunderson zijn project Inner City waarmee hij enkele wereldhits scoorde.

De grootste vernieuwers van de housemuziek in de late jaren ’90 zijn ongetwijfeld de Franse heren van Daft Punk. Hun concerten waarbij beide heren gehelmd en in motorpak op de bühne staan zijn waanzinnig. Zo snel mogelijk terug programmeren in het Sportpaleis zeg ik.

The Chemical Brothers uit Manchester zijn de volgende in het rijtje. Ze maken een mix van diverse housestijlen waaronder ook hiphopbreaks. Door hun zeer herkenbaar geluid worden bandleden Tom Rowlands en Ed Simons ook veel gevraagd voor remixes van andere bekende artiesten.

We besluiten met alweer een Duitse groep die deel uitmaakte van de ‘Neue Deutsche Welle’. Liaisons Dangereuses brachten niet gek veel materiaal uit, maar zijn toch invloedrijk geweest voor de Duitse techno -en electrostroming.

Zoals bij alle lijstjes kan je natuurlijk opwerpen dat deze of gene groep of muzieknummer ontbreekt in dit lijstje. En dat zal zeker kloppen. Welke tracks hadden jullie er zeker ingestoken als je de keuze had?