Een tijdje geleden (een dikke maand schat ik ongeveer) bestelde ik een aantal pizza’s ten voordele van het zangkoor ‘De Zonhovense Leeuweriken’. Mijn bestelling omvatte één pizza bolognese, één pizza zeevruchten, twee pizza margarita’s en 2 pizza’s quattro stagioni. Deze bestelling kostte me 19,50 euro maar grootmoedig maakte ik er 20 euro van. ’t Was toch om te steunen, nietwaar? 😉

Gisterenmorgen kwamen ze die aan huis leveren. Dus achtten wij de tijd rijp om deze pizza’s eens aan een smaakonderzoek te onderwerpen. Van collega’s die vorig jaar pizza’s hadden afgenomen hoorden we o.a. dat de pizza’s niet genoeg waren belegd, dat de smaak te wensen overliet enz. Louter op het zicht beoordeeld zag het er anders lang niet slecht uit.

Voor de test besloten we drie van de vier smaken aan onze smaakpapillen te onderwerpen. We gingen van start met de rijkelijk belegde pizza quattro stagioni. De smaak zat wel goed volgens mij. De pizza zeevruchten was eveneens rijkelijk belegd en hoewel zeevruchten niet meteen mijn persoonlijke favoriet is vond ik ‘m goed te doen. Op de verpakking stond dat je ze in de oven moest bakken op 180 ° C. Omdat de pizza’s na een twintigtal minuten eerder licht gebakken waren zetten we de oven een aantal graadjes hoger op 215 ° C.

Dat bleek niet zo’n goed idee. Meteen wisten we weer waarom de advieskooktijd slechts 180 ° C bedroeg. Na een aantal minuten bleek onze slotpizza, de margarita, ietwat hard te zijn aan de randjes, hij sneed een stuk moeilijker en was enkel in het midden makkelijk kauwbaar. Slotconclusie: als we de raadgevingen op de verpakking gewoon goed opvolgen hebben de pizza’s hun norm met glans behaald in de prijs/kwaliteitscategorie. Collega’s zijn m.a.w. niet altijd een juiste waardemeter in deze materie. 🙂