Iedereen kent het maandagmorgengevoel waarschijnlijk: je mijmert nog over het afgelopen weekend ofwel hunker je al naar het volgende weekend. ’t Is meer iets voor mensen met een ochtendhumeur vrees ik, waartoe ik mezelf ook graag wil rekenen. Niet dat het zo verschrikkelijk is (mijn collega’s zullen ongetwijfeld het tegendeel beweren), maar meestal heb ik ’s ochtends wat tijd nodig om te ontdooien.

De nog voor ons liggende week kan ik moeilijk voorspellen, de enige zekerheid is dat we volgend weekend opnieuw gaan kwissen. En we staan op de rand van de februarimaand die ongetwijfeld weer heel wat voor ons in petto heeft. Niets zo makkelijk dan vandaag nog even terug te keren naar afgelopen week. Op het werk kwam iedereen in aanraking met ons nieuwe zelfscansysteem, zowel personeel als leners. Woensdag skipte ik een dagje werken voor mijn jaarlijkse tandartscontrole in Eindhoven en op vrijdag ging ik ’s middags met enkele collega’s eten in de Sjiek.

Vrijdagavond speelden we de laatste kwis van januari in Lommel (Ionkwis). Het derde opeenvolgende jaar dat we meededen en de uitdaging vooraf was simpel: onze prestaties van de afgelopen jaren proberen te evenaren. We werden al twee keer 8ste in deze vaste categorie 3 kwis, wat lang niet slecht is in ons geval. Onze kwisbesprekingen kan je o.a. in het lang en breed lezen op Los Flippos of Mols Quizforum, dus die doe ik hier niet meer uit de doeken. Feit is dat we op een knappe 4de plaats eindigden met drie kleppers vóór ons: NGMB (dé nummer 1 in Vlaanderen), Maxisten en Psychoburger. We eindigden als eerste Limburgse kwisploeg vóór een hele rits andere topteams. Het weekend begon m.a.w. mooi. We kijken met meer dan gewone belangstelling uit naar de nieuwe VQR begin februari. Top 100 (onze ambitie voor 2011) hebben we zeker te pakken, de vraag is waar we zullen stranden. Daarover zullen we met veel plezier berichten, net als over ons etentje n.a.v. die top 100 notering maar ook hierover binnenkort meer. Februari belooft nu al boeiend te worden! 🙂

Hier zijn we weer met een aantal opvallende nieuwsfeiten van de afgelopen dagen. Omdat we graag positief willen starten, openen we met de vierde Grand Slamwinst van Kim Clijsters tegen de Chinese Li Na op de Australian Open gisterenmiddag. Na 3 x winst op de US Open kon Kim zich eindelijk tot ‘Aussie Kim’ kronen in Melbourne. Clijsters prijkt ondertussen terug op plaats 2 in de WTA-ranking na Wozniacki.

In eigen land niets nieuw: hier zoekt men nog altijd naar een nieuwe regering, terwijl men in Egypte net betoogt tegen het regime van president Moebarak. Wie de beelden op tv ziet, kan maar één ding vaststellen: het is precies alsof je ‘live’ naar een revolutie zit te kijken. Zo onwezenlijk allemaal! Waarna ik mij meteen de vraag stel: zou zoiets in ons land ook mogelijk zijn als men een wig drijft tussen Walen en Vlamingen?

Binnen een kleine maand weten filmliefhebbers weer wie de felbegeerde Oscars in de wacht hebben gesleept. Niet ‘The Social Network’, maar ‘The King’s Speech’ en ‘True Grit’ van de broers Coen kregen de meeste nominaties, respectievelijk 12 en 10 stuks. Uiteraard besteden wij daar als rechtgeaarde filmliefhebber meer aandacht aan als het zover is.

Saar, één van de teamleden van kwisploeg Moedige Missers (straks wellicht top 100 genoteerd in de VQR) vertrekt over enkele dagen voor drie maanden richting Nieuw-Zeeland. Daar is het weertechnisch gesproken allesbehalve goed op dit ogenblik. Het noordelijke deel van het eiland ondervindt de gevolgen van tropische storm Wilma. Geëvacueerde bewoners en rivieren die uit hun oevers treden zijn nu schering en inslag. Waterellende zoals wij die hier ook wel eens meemaken m.a.w.

En we gaan er op een luchtige manier uit … alhoewel. In het oorspronkelijke persbericht van de rondborstige blondine Lesley-Ann Poppe (bekend van enkele kookprogramma’s en een rits foto’s in bekende mannenbladen) was er sprake dat ze een popgroepje (vooralsnog naamloos) zouden oprichten met daarin Griet Vanhees (de toekomstige mevrouw Anthony Kumpen) en Valérie Van Gastel, een knappe Lommelse die nog ooit kandideerde voor Misses Globe. Ware het niet dat er nog een onverwachte kink in de kabel kwam. Platenmaatschappij Universal zag een deal wel zitten, maar dan moest één van de huidige leden worden vervangen door een andere zingende Miss, Tanja Dexters. Die heeft op haar beurt weer gebroken met de manager achter Jameerah, het vorige mooie damesgroepje waarin ze verzeild raakte. Hoe mooi de verpakking van dit nieuwe damesgroepje ook mag zijn, ik zou absoluut geen weddenschap durven afsluiten over de houdbaarheidsdatum van dit trio. Jullie wel? 😉

Oorspronkelijk had ik een ander bericht in gedachten, maar omdat er dan waarschijnlijk een lichte vorm van depressiviteit om de hoek zou kunnen loeren opteren we alsnog voor de Straffe 1000. Je kan het weekend maar beter op een behoorlijke manier inzetten, hoewel ik niet kan garanderen dat jullie depressieloos zullen blijven na het verteren van de volgende songs. Op goed geluk dan maar? 😉

156. Tower of Strength – The Mission (1988)

157. Elle adore le noir – TC Matic (1985)

158. Miss Modular – Stereolab (1997)

159. Orozco – Tosca (2000)

160. Angel of Death – Slayer (1986)

‘127 Hours’ vertelt het waargebeurde verhaal van bergbeklimmer Aron Ralston (James Franco). Tijdens een tocht in de bergen komt zijn arm onder een grote rots terecht waardoor hij klem komt te zitten in een diepe kloof. Aron heeft niemand verteld dat hij de bergen in is gegaan, waardoor er weinig hoop lijkt op een eventuele redding. Voor zijn ongeval ontmoette Aron nog wel twee bergwandelaars (Kate Mara & Amber Tamblyn). Zijn zij de laatste mensen die Aron ontmoette?

Regisseur van de film is Danny Boyle (bekend van o.a. ‘Shallow Grave’, ‘Trainspotting’ en ‘Slumdog Millionaire’) dus waren de verwachtingen vooraf hooggespannen. Die verwachtingen zijn achteraf gezien volledig ingelost. Het begint al van bij de start van de film met beelden in split screen, een procédé dat nog enkele keren terugkomt. De omgeving waarin het verhaal speelt is prachtig, net als de knappe kleuren waarin de prent baadt. James Franco acteert op hoog niveau, écht verrassend vonden we dat niet.

De hoofdfiguur beleeft ook een aantal flashbackmomenten uit zijn jeugd, hij hallucineert, fantaseert en dit alles wordt schitterend in beeld gebracht. ‘127 hours’ is meteen de eerste film die in 2011 het predikaat ‘topfilm’ van mij krijgt. Boyle maakt de verwachtingen meer dan waar. Toen ik de trailer zag had ik nog mijn twijfels, maar die waren snel verdwenen. Je weet als toeschouwer hoe het afloopt maar toch leef je je helemaal in. Liefhebbers kunnen hier een trailer bekijken. Aanrader!

We doen gewoon vrolijk door met het lanceren van favoriete muziekjes uit het verleden (de ene keer gaan we al verder terug de tijd in dan de andere keer). Van kindsaf ben ik al een groot muziekliefhebber. Het moet zowat begonnen zijn rond 1978 toen ik voor mijn eerste communie een radio cadeau kreeg. Daarna werden we verslaafd aan een volkomen onschuldige drug, al krijg ik serieuze ontwenningsverschijnselen als JOE FM op de werkvloer staat te blèren. Een uitstekend tegengif in 5 stappen.

151. Step it up – Stereo Mc’s (1992)

152. Paranoid – Black Sabbath (1970)

153. If I ever feel better – Phoenix (2000)

154. Blues from a gun – Jesus and Mary Chain (1989)

155. Heartbreaker (at the end of Lonely Street) – Dread Zeppelin (1990)

Na een avondje poëzie is deze jongen terug toe aan een portie vette popmuziek. Niks mis met goed geschreven karamellenverzen, vooral tijdens verjaardagen of andere feestjes … maar muziek geeft mij toch net iets meer voldoening. The Beatles schreven af en toe ook tenenkrommende versjes die later hits werden zo beweren kwatongen. En ze deden dat niet onaardig. Ze zijn in dit lijstje nog niet voorbijgekomen maar mensen met engelengeduld komen hen in de toekomst zeker tegen bij mijn persoonlijke favorietjes. Voorlopig moeten jullie het met deze vijf pareltjes doen.

146. Kinky Afro – Happy Mondays (1990)

147. World Destruction – Time Zone (1984)

148. Atlantis to interzone – Klaxons (2007)

149. Saint Simon – The Shins (2003)

150. Where do we go from here – Filter (2002)

Donderdag a.s. is het in Vlaanderen weer ‘Gedichtendag’, het ideale moment om net als vorig jaar iets rond poëzie te doen in de bibliotheek. Liefhebbers zijn vanavond dan ook meer dan welkom om te komen kijken en luisteren naar een tiental Zonhovenaren, die hun zelfgeschreven proza met de mensheid willen delen. Geen high browgedoe en gegoochel met moeilijke woorden, maar een evenement op maat van een breed publiek. Iedereen is straks uiteraard meer dan welkom!

Marianne Peyffers creëerde een heel concept, waarbij alle deelnemers van de avond worden doorgelicht a.d.h.v. foto’s en uiteraard hun gedichten. Soms wordt het geheel ook auditief of visueel ondersteund, maar kom vooral zelf kijken zou ik zeggen. Met o.a. Chris Daems, Germaine Hendrikx, Jaro Bos, Hilde Schepens, Anneleen Metten, Julia Vanhove, Lutgarde Willems en Henri Goris.

Het spektakel begint om 20u, met een korte pauze om 21u. Omstreeks 22u mag iedereen na een avond vol mooie woorden terug huiswaarts keren. Ik heb al een aantal dingen gezien en gehoord, dus vermoedelijk wordt het nog gezellig. 😉

UPDATE

En of het gezellig werd vanavond. Bijna 50 mensen deden de moeite om langs te komen in de bibliotheek. Met dat aantal waren wij alvast zeer tevreden. Ik maak me sterk dat we rond het thema ‘gedichtendag’ in 2012 opnieuw een evenement kunnen organiseren, laat ons zeggen dat ik vanavond tijdens de lezing al een aantal andere invalshoeken zag voor volgend jaar. Maar daarover later misschien meer.

Marianne presenteerde vanavond op onnavolgbare wijze het geheel dat ze (op de gedichten na) vrijwel volledig in mekaar had gestoken. Hier en daar een helpende hand uit de bib, maar voor de rest een natuurlijke interactie tussen haarzelf, de dichters in spe en het publiek. De rode fauteuil leende zich uitstekend voor een aantal sofagesprekjes. De foto’s en de ondersteunende muzikale begeleiding door 5 jonge, muzikale wolven deed de rest. Vooraf werd al gezegd dat het geen elitair gezwam zou worden en dat klopte als een bus: de volgende Nobelprijswinnaar Literatuur zat vanavond niet in het publiek. But who cares, de aanwezigen gingen achteraf met een goed gevoel naar huis. Ook niet onbelangrijk, toch? Ik keek vanavond aandachtig toe en zag dat het goed was. Wat wil je, ik kan als medeorganisator enkel tevreden zijn over het gebodene. Langs deze weg nog eens een dikke pluim voor iedereen die mee verantwoordelijk was voor het welslagen van deze avond. Eén bank naar voor én een kus van de juffrouw. Tot volgend jaar, zeker?

De 17-jarige Ree woont samen met haar broertje, zusje en zieke moeder voor wie zij zorgt in het ruige Ozark berggebied. Wanneer zij hoort dat haar criminele vader hun huis als borg heeft opgegeven om onder zijn gevangenisstraf uit te komen en vervolgens is verdwenen, besluit ze hem te gaan zoeken. Met gevaar voor eigen leven begint Ree een zoektocht langs leugens en bedreigingen van verre familieleden om zo de waarheid achter haar vaders geheimen te achterhalen.

Daar komt het kort gezegd op neer in deze prent van regisseuse Debra Granik. Zeker geen slechte film, maar ook geen échte hoogvlieger. Het was zo’n typische hillbillyfilm, waarin de personages goed worden vertolkt maar het verhaal op zich eigenlijk vrij mager is qua inhoud. De spanning in de film zit meer onderhuids en bij de situaties waarin het hoofdpersonage terechtkomt. Liefhebbers van pure actie moeten deze film zeker achterwege laten. John Hawkes acteert overtuigend, maar misschien moeten we in de toekomst vooral Jennifer Lawrence in de gaten houden want die was zo mogelijk nóg beter. Liefhebbers kunnen hier een trailer bekijken.

Er viel de afgelopen week weer heel wat nieuws te rapen. De belangrijkste veranderingen op de werkvloer deden we hier al uit de doeken, maar er was natuurlijk nog meer. We beginnen in de sector ‘geboortes’. Op 13 januari mochten David en Annelies hun eerste spruit verwelkomen. Zoon Thibault (55 cm en 4,040 kg zwaar) kwam gezond en wel ter wereld. Op 15 januari werd één van onze collega’s voor de tweede keer oma. Na kleindochter Alexia was het nu Yana die werd geboren. Ook langs deze weg nogmaals onze welgemeende felicitaties aan de gelukkige gezinsleden. 🙂

Mijn broer trok dan weer voor het eerst op skivakantie met het gezin naar Duitsland. Enkel Bavo was nog iets te klein, hij logeerde bij bompa en mémé. We hadden ook deze week een jarige collega op het werk, volgende week is het trouwens alweer bingo als ik me niet vergis. Vorige week zaterdag gingen we gezellig uit eten, gisteravond herhaalden we dit initiatief onder collega’s. Vorige week vierden we nl. de 40ste verjaardag van één van hen. Oorspronkelijk hadden we het idee opgevat om te gaan eten, daarna zouden we naar MODfest gaan. Maar omdat ik samen met één van de andere collega’s nog moest werken op zondag, leek het ons gewoon niet opportuun. We kunnen wel wat hebben, maar om 5u thuiskomen en om 9u30 fris al op het werk verschijnen … we hebben het ooit eerder gedaan, maar met de tweede dag van ons nieuwe zelfscansysteem zal het al druk genoeg worden.

Omdat we toch graag iets wilden organiseren viel onze keuze op een restaurant in Hasselt waar we al veel goeds over hoorden vertellen (cfr. Numero Dieci), nl. Olé Olé, een tapasbar in de Hasseltse binnenstad. Vrijdagnamiddag al een klein cadeautje gekocht voor de jarige bij een wellness center hier in de straat, waar zij klant is. Onze doelstelling was om er opnieuw een gezellige avond van te maken.

Ik denk dat we daar wonderwel in zijn geslaagd. Even voor 8u ondergronds geparkeerd aan de Molenpoort, van daaruit te voet richting Aldestraat gewandeld. Olé Olé zit propvol, d.w.z. geen enkel leeg tafeltje. Enkel ons voorbehouden plekje voor vier is nog vrij. We kraken eerst met drie (Patrick past) een fles cava. Daarna besluiten we allemaal voor de tapa-tafel Royal te gaan, d.w.z. koude en warme tapa’s. Olijven, chorizo en salchichon, manchego en guindillas, boquerons con ajo en picante, jamon Serrano, ensalada Rusa, mejillones, calamares a la Romana, muslitos del mar, scampis fritos, alitas de pollo, albondigas, tortilla Española, fritto de cerdo, pincho de gambitas en sardinas a la plancha. Een hele boterham zoals jullie zien. Honger hebben we niet geleden, hoewel we wel eventjes dachten dat het al afgelopen was na onze eerste warme tapa’s. Maar gelukkig was dat een misverstand want al snel volgde de rest.

Een aantal dessertjes was al helemaal uitverkocht (allemaal verorberd door een bende luidruchtige, uitgelaten jongedames). 😉 Uiteindelijk kozen we met drie voor café glacé en Patrick ging voor ijs met warme kersen. Door een misverstand kreeg ik uiteindelijk hetzelfde dessert als Patrick. Maar omdat het er eigenlijk wel goed uitzag heb ik het toch mooi uitgegeten. Rond 12u betaalden we onze rekening en kregen we nog een sterk drankje aangeboden bij het naar buiten gaan. Even voor 1u stonden we terug op de stoep in Zonhoven. Alweer een prima avond, zo kunnen we afsluitend melden. Achteraf bekeken zou MODfest met volle maag in een opeengepakt én warm Muziekodroom misschien toch geen écht cadeau zijn geweest. We zullen het nooit weten!

De grote dag is eindelijk aangebroken! Vanaf nu gaan we onze leners instrueren hoe ze zelf hun materialen kunnen inleveren, uitlenen of verlengen. Ze kunnen hun lidgeld of eventuele boetes betalen zoals ze normaal zouden betalen voor een parkeerticket. Lekker makkelijk! Of voor sommige mensen weer niet, er is in ieder geval voor hulp gezorgd in de aanloopperiode, niemand hoeft zich onmiddellijk zorgen te maken.

Het begon op maandagmorgen toen onze oude, vertrouwde balie werd afgebroken en vervangen door nieuw meubilair. Beveiligingspoortjes werden geplaatst en uitgetest, rekken verschoven, boeken verplaatst, computersysteem volledig vernieuwd enz. Op donderdag volgde er in de namiddag een briefing waarna men kon overgaan tot het testen van het systeem. Gisterennamiddag tot slot werd onze betaalautomaat geïnstalleerd. We kunnen enkel maar hopen dat de techniek ons niet in de steek laat. Het personeel zou er klaar voor moeten zijn. Vandaag verwacht ik niet al te veel problemen, als we de zondagsdrukte eveneens overleven dan komt het wel goed. Vooraf maken we ons niet al te veel zorgen. We lossen de problemen wel op als ze zich stellen! 😉