Vorige donderdag waren we dan wel een dagje vrij, de vrijdag die daarop volgde zullen we niet zo snel vergeten. Op het werk was het alle hens aan dek (ook al betekende dat in dit geval slechts drie paar helpende handen). Onze core business bestond eigenlijk hoofdzakelijk uit het leegmaken van de inleverbus, het beantwoorden van telefoontjes van leners en hier en daar een paar afhaalafspraken inplannen. Maar dan alles kriskras door elkaar zonder vaste lijn in onze werkwijze. Ik voelde mij zoals een werkmier die van hot naar her moest trippelen. Ik was m.a.w. murw toen ik thuis kwam. Ook in het weekend was het inleverbus à volonté. Gisteren was het bijna identiek hetzelfde procédé. Ik vertrok vroeger op het werk omdat ik nog een afspraak had met de oogarts. Conclusie na afloop: ik zal vanaf heden ’s morgens moeten druppelen met Arteoptic. Vanavond had ik normaal een voorstelling gepland staan in CCHA, in het weekend een quiz (twee keer nougatballen!), volgende week waarschijnlijk een bezoekje aan Gasthuisberg met mijn vader (ook ooggerelateerd). Maar voor de rest alles nog tiptop (zoals Napoleon van ‘Merlina’ altijd zei). Muziek dan maar?

Oxygen – Annie Hamilton: Australische blondine die titelloos debuteert. Ze maakt aanstekelijke nummers met daaroverheen een wall of sound, vette drums en echoënde gitaren. In Sydney wordt ze als een ‘verborgen talentje’ beschouwd, dus absoluut tijd om haar te gaan ontdekken.

Do wrong – Moodymann: we steken er deze week ook een zekere Kenny Dixon jr. in die oorspronkelijk als houseproducer uit Detroit bekendstond, maar die tegenwoordig zijn stijl wat heeft aangepast. Zijn nieuwe cd ‘Taken away’ verschijnt normaal gezien deze week nog.

Bed of nails – Johanna Warren: we doen er deze week nog een frisse jongedame bij in de vorm van deze Amerikaanse singer-songwriter en actrice. Ze bracht al twee cd’s uit onder een andere naam, onlangs verscheen ‘Chaotic good’.

Don’t make me go out on my own – Mogwai: van deze Schotse progrockers komt zelfs hun soundtrackwerk steeds aardig in de buurt van hun reguliere cd’s. Dit keer werden ze opgevorderd om een Italiaanse misdaadreeks (op basis van Roberto Saviano’s boek) van een fijne score te voorzien. Ik durf er voor te wedden dat dit weer dik in orde zal zijn. Wie deze cd via Bandcamp bestelt mag zelf beslissen wat hij/zij ervoor wil neertellen. Mooi initiatief!

Long tall Sally/Tutti Frutti – Little Richard: twee classics voor de prijs van één? Dat kan wel nu zanger Little Richard zijn laatste levensadem uitblies op 87-jarige leeftijd. Het eerste nummer dateert uit 1956, het tweede uit 1955. Daarmee eindigt meteen dit blogbericht. Geen nood, morgen zuigen we wel weer iets nieuws uit onze dikke duim (nadat we ‘m uiteraard vooraf flink hebben gewassen).