Twee jaar geleden werd dit driedaagse festival voor het eerst georganiseerd in Zeebrugge, vorig jaar werd de verhuis ingezet naar Antwerpen. Op die manier belandde men in het Middenvijverpark op de Antwerpse Linkeroever. Door een fijne speling van het lot sleepte ik een tijdje geleden via de app van Gazet van Antwerpen een gratis duoticket in de wacht voor zaterdag. We kochten er nog een extra ticket bij, zodat ik daar straks samen met Bart en Bavo rondloop. Proberen straks o.a. de pannen van het dak te spelen: Loverman, Sheryl Crow, Warhaus, Paolo Nutini en als top of the bill Editors.

UPDATE

Mogen wij meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat ons dagje Live is Live méér dan geslaagd was? Ik kreeg er zowaar een Best Kept Secretvibe bij met dien verstande dat de line-up aldaar een stuk alternatiever oogt. Makkelijk en snel binnengeraakt, slechts twee podia, een heel arsenaal aan foodtrucks die ook stonden opgesteld in een gebied met wat bomen en struiken én genoeg zitbankjes (maar op BKS zijn wél meer schaduwplekjes voorzien om de ergste zon wat te vermijden). We mochten gisteren eigenlijk niet klagen want tussen 12u en 18u30 bleef het droog, daarna ongeveer anderhalf optreden gezien (van 18u30 tot 20u) waarin het regenniveau varieerde van licht naar een serieus plensgehalte. Wij vertrokken thuis om 10u20 richting carpool van Geel West. Daar pikten Bart en Bavo mij op richting Antwerpen. Onderweg uiteraard de obligate file gehad op de gebruikelijke plek, maar qua timing leek het wel goed te komen. Geen idee hoe onze parkeerplek op de Katwilgweg eruit zou zien en hoe ver het nog wandelen zou zijn richting wei. Het bleek zowaar een fameuze meevaller: alles was onderweg goed aangegeven om op de P2 parking te belanden. Iedereen moest daar achteruit inparkeren om op het einde van de avond in één richting aan de uittocht te kunnen beginnen. Op minder dan tien minuten wandelen zaten we al aan de ingang van het festivalterrein. Ik ben nog nooit zo snel binnengeraakt op een festival, dus dat liet meteen het beste vermoeden. Het werd ook al snel duidelijk dat dit een ander festivalpubliek is dan de mensen die naar RW en Pukkelpop gaan: minder twintigers en dertigers, veelal veertigers en vijftigers (ik noem ze gemakshalve een dagjespubliek, dat er één festivaldag uitkiest om er alles uit te halen). De organisatie beweert zélf ook dat hun doelpubliek vooral bestaat uit Antwerpenaars, mensen uit de randgemeenten én als extraatje nog wat Nederlanders en bezoekers uit de andere provincies. Dat plaatje lijkt me wel te kloppen. Ik zag gisteren een uitgelaten, aangenaam publiek dat zich zelfs niet liet intimideren door die paar regendruppels (het zijn pussies die dan onder een luifel gaan schuilen). 😉 Wat er ook van zij: onze timing was gisteren weergaloos. We wandelden het festivalterrein op naar voor (zelfs de VIP-zone binnen) waar iedereen mocht staan (op de twee laatste optredens na als ik me niet vergis) en we zijn nauwelijks geïnstalleerd of Bent Van Looy komt met kek hoofddeksel op de openingsact aankondigen.

Dat openen had een zoveelste routineklus kunnen zijn voor Absynthe Minded maar dat was buiten Bert Ostyn en zijn maten gerekend. Ostyn (in kleurrijk hemdje) & co kweten zich uitstekend van hun taak. Wij hoorden o.a. ‘In the shade’, ‘My heroics, part one’, ‘Jokes and curses’ en ‘Envoi’ voorbijkomen. De toon was meteen gezet voor de rest van de dag. Ook onze vegan kebab hierna smaakte bijzonder goed. Hierna was het tijd voor een band die ik niet kende, Trombone Shorty & Orleans Avenue. Ik haal hier graag nog eens het begrip ‘swingen als een tiet’ boven. Opzwepende blazers, matchende vocals en hier en daar herkenbaarheid (ik denk aan Prince cover ‘Let’s go crazy’, Green Day cover ‘Brain stew’ en een stukje ‘When the saints go marching in’) en je kan het grondplan al een beetje leggen. Ook behoorlijk spectaculair: een trompettist die minutenlang door middel van circulaire ademhaling een noot wist aan te houden. De reïncarnatie van Dizzy Gillespie quoi! Hierna mochten we de betere indierock verwelkomen in de vorm van Lord Huron. Getooid met cowboyhoed vreesden we eerst nog dat zanger Ben Schneider zich als een heuse redneck zou outen, maar niets bleek minder waar. Hij zei zelfs dat hij niet de beste prater was en dat hij vandaag liever de muziek liet spreken. En of hij gelijk kreeg! ‘Meet me in the woods’, ‘Never ever’, ‘Dead man’s hand’, ‘Fool for love’ en aan het einde het heerlijke ‘The night we met’ (dat véél bekendheid kreeg door de reeks ’13 reasons why’). Voor het eerst trekken we naar het zijpodium voor Charlotte & Reinhard. Zij zat ooit in The Happy, hij bij Das Pop. Ze zijn niet alleen muzikale partners in crime maar ook in het echte leven gewoon een koppel. Het geheel klonk als een zomerse cocktail van danceriedeltjes, maar als geheel was het net iets te vrijblijvend. Sheryl Crow volgen we dan weer liggend ergens in het midden van de wei. Ik kreeg een déjà vu gevoel naar een ander festival met collega’s (The Specials op Pinkpop in 2012) dat identiek aanvoelde. We zaten dus bij Sheryl Crow, een Amerikaanse zangeres met liefst negen Grammy’s op de schouw. Aanvankelijk nog met zonnebril, later konden we vaststellen dat ze nog steeds bloedmooi is. Na het eerste nummer had ik nog twijfels maar die zong ze na een best of met o.a. ‘A change would do you good’, ‘All I wanna do’, ‘My favorite mistake’, ‘Soak up the sun’, ‘If it makes you happy’ en ‘Everyday is a winding road’ helemaal van zich af. Ze had dan ook een bijzonder straffe begeleidingsband met zich meegebracht. Na de artieste met de meeste adelbrieven was het tijd voor misschien wel één van de allergrootste jonge talenten uit eigen land, Iskander Moon. Die stond op het tweede podium, dat Dageraad wordt genoemd. In het echte leven heet hij Iskander Moens, een 24-jarige jongeman uit Zelzate die de allures van een topmodel heeft. Strak in het pak aan de piano/op gitaar met voorlopig enkel een zeven nummers tellende EP als wapenfeit. Wij stonden vooraan bij de dranghekken en we hoorden dat het goed was. Een kruising tussen James Blake en Tamino (zoiets denk ik) waar we vast nog méér van zullen horen in de toekomst.

Ons volgende hoogtepunt luisterde naar de naam Warhaus. Die hadden we in november vorig jaar al een fantastisch concert weten geven in C-Mine en ze deden dat gisteravond nog eens dunnetjes over in Antwerpen. O.a. ‘Control’, ‘Popcorn’, ‘Time Bomb’, ‘Love’s a stranger’, ‘It had to be you’ en ‘Open window’ etaleerden nog eens de tijdloze klasse van de heren Delbeke, Devoldere, Maekelberg, Balcaen en Verstraete. Het klinkt zo vertrouwd en makkelijk, maar daarin schuilt net de magie van fantastisch gemaakte muziek. Wij blijven fan (van alle Balthazarzijprojectjes eigenlijk). We trekken door de regen nog eens naar de andere kant van het veld voor Loverman, het alter ego van James De Graef (o.a. ook bassist en toetsenist bij Shht). Hij bracht vorig jaar ‘Lovesongs’ uit, één van de betere Belgische platen van het jaar. Terwijl wij zaten te wachten op een kale man in pak OP het podium, kwam er ineens vanop de wei een man helemaal in het wit met bruin haar blootsvoets aangesneld. Op de tonen van ‘Loverman’ van Jimi Hendrix dook hij de bühne op, waar o.a. een schommelpaard stond opgesteld op een verhoog. We kregen vervolgens een jonge Adam Ant lookalike voorgeschoteld die op een theatrale manier zang, dans en andere gekkigheid met elkaar combineerde. Het aanwezige publiek smulde er duidelijk van. Misschien wel hét hoogtepunt van de dag was toen hij een meezingmomentje van twee zinnen inlaste bij ‘Differences Aside’: ‘Come along for the ride, sing a song tonight’ dat hij vervolgens door mensen in het publiek liet meezingen. Eén van die mensen was mijn broer, die prompt de micro in zijn handen gedrukt kreeg, meezong en vervolgens een tijdje met Loverman mee het publiek in liep. Ik heb mij ziek gelachen. Het einde was al even bizar als het begin. De Graef zong het nummer nog eens helemaal alleen, dook opnieuw het publiek in, gaf vervolgens de microfoon aan een jongedame vooraan die opnieuw begon te zingen. De zanger zélf was ondertussen alweer in de massa verdwenen. Het WTF-moment was pas ten einde toen iemand van de crew de microfoon opnieuw kwam opeisen. Heerlijk gewoon! De regen is ineens weer weg en Paolo Nutini lokt het volk weer naar het hoofdpodium. Zijn performance was zeker niet slecht, maar ik vond zijn Pukkelpopdoortochten van jaren geleden toch net iets interessanter. ‘Let me down easy’, ‘Acid eyes’, ‘Through the echoes’, ‘New shoes’ en ergens aan het einde het weergaloze ‘Iron sky’. Ondertussen versterkten wij de inwendige mens nog met een friet stoofvlees, zodat we met frisse moed een laatste eindsprintje konden trekken richting dansgrillen van het olijke duo Tom Barman/CJ Bolland aka Magnus. Het werd een feestje met hoofdletter F met aan het einde in de mix nog hun eigen ‘Summer’s here’. Vóór afsluitende act Editors hadden we afgesproken om het een nummer of tien aan te zien en dan te vertrekken. Op die manier konden we de grote uittocht vermijden én een mogelijke nieuwe forse plensbui. Bij een band die je minimaal tien keer zag in het verleden kan zoiets perfect. Editors zal voor mij nooit meer uitstijgen boven die allereerste keer op Pukkelpop (in 2005) toen ze fenomenaal goed waren. Zorgwekkender vond ik gisteravond vooral hoe zanger Tom Smith er tegenwoordig uitziet: de eens zo knappe frontman zag er zo afgeleefd uit. Vermoeid? Andere issues? Ik hoorde o.a. degelijke versies van ‘An end has a start’, ‘Sugar’, ‘Eat raw meat = blood drool’ en ‘The Racing Rats’, maar daarna dropen wij af net zoals een klein deel van de bezoekers. Het was een gezellige dag geweest, voor herhaling vatbaar in 2025. Wij geraakten snel van de parking af en we arriveerden rond 23u45 op de carpoolparking van Geel West. Rond die tijd eindigde ongeveer het concert van Editors. Door de wind, door de regen, dwars door alles heen (vrij naar Ingeborg) arriveerden wij rond 0u10 in Zonhoven. Met de bonkende beats van Zonhoven Trapt Door als achtergrondbehang sliepen wij vervolgens vredig in.