Vandaag zal het precies 25 jaar geleden zijn dat één van de grootste rampen in het voetbal plaatsvond. Jammer genoeg gebeurde alles niet zo heel ver van ons verwijderd, in het Heizelstadion (tegenwoordig Koning Boudewijnstadion) te Brussel. De finale Liverpool-Juventus eindigde in een groot slagveld, het Heizeldrama. Beide supportersclans hitsten elkaar op, raakten met sprekend gemak in het vijandige vak waardoor iedereen in paniek in dezelfde richting trachtte weg te geraken. Hierdoor begaf één van de muren het, waardoor liefst 39 mensen het leven lieten. Ze stikten of werden vertrappeld in de enorme chaos die ontstond.
Alles werd destijds gewoon rechtstreeks uitgezonden op tv. Niemand verwachtte dat er nog een wedstrijd zou komen, maar enkele uren na het drama werd beslist om de wedstrijd alsnog door te laten gaan uit vrees voor nóg meer rellen. Juventus won met 1-0 (strafschop van Platini) na een scheidsrechterlijke dwaling. Ik heb me altijd afgevraagd of men de uitslag niet heeft gearrangeerd uit solidariteit met de veelal Italiaanse slachtoffers.
Aan de hand van televisiebeelden kwam er achteraf ook nog een assisenproces met Engelse supporters/hooligans die formeel waren herkend op de beelden. Maar dat werd meer een schijnvertoning om de indruk te wekken dat de schuldigen hun straf niet zouden ontlopen. Alle Engelse teams werden vervolgens een tijdje uit het Europese clubvoetbal verbannen en daarmee was de kous af. Het Heizeldrama is de reden waarom er achteraf nooit meer een Europese finale werd gespeeld in Brussel en vermoedelijk zal dat ook in de toekomst niet snel meer veranderen.
En dan te bedenken dat ik er gewoon bij had kunnen zijn die avond. Ik ben er zelfs nog een tijdje écht bij geweest die avond (maar daarover dadelijk meer). Eerst gaan we naar het waargebeurde deel. Op 1 mei van datzelfde noodlottige jaar gingen we met de Vrije Middenschool Zonhoven per bus naar de interland België-Polen kijken, een kwalificatieduel voor het WK in Mexico. 3-0 winst voor de Rode Duivels, aangename sfeer rond het stadion én in de bus. Een prachtavond voor elke voetballiefhebber. Er werd die avond ook reclame gemaakt voor de bewuste finale van 29 mei, maar onze school had beslist dat die twee wedstrijden gewoon té dicht op elkaar volgden en de examens kwamen al dichtbij enz.
En dan nu het verzonnen deel van de hele historie. Geen idee welke rare hersenkronkel de toen 13-jarige ambijans kreeg, maar de dag erna diste ik op school doodleuk het verhaal op dat ik aanwezig was geweest op de Heizel en ternauwernood aan dit drama had weten te ontsnappen. Blijkbaar klonk het leugentje heel aannemelijk, want iedereen slikte het als zoete koek. O.a. in de les Frans werd het zelfs nog een mini-klasgesprek, waarin ondergetekende zich ontpopte tot een ware Pinokkio. Voor zover ik me herinner heb ik vrij snel daarna verteld, dat het niet waar was. Maar dat het achteraf gezien nogal morbide was om zoiets te vertellen lijkt me wel duidelijk.
Natuurlijk heb ik het hele gebeuren wel ‘live’ op tv gevolgd die avond. Achteraf gezien is het net zo memorabel en goed te onthouden als bijvoorbeeld andere mensen zich ‘de landing op de maan’, ‘de moord op Kennedy’ of recenter ’11 september’ nog gedetailleerd kunnen herinneren. Voetbal was die avond écht oorlog, zoals Rinus Michels ooit zei.
Ambijans's Blog 
Plaats een reactie