We willen hier niet de doemdenker uithangen, maar de afgelopen dagen waren er weer een aantal gewelddadige gebeurtenissen in de wereld. Zo werd de Slovaakse premier Robert Fico op straat neergeschoten, was er een dodelijke aanval op een gevangenentransport in Frankrijk én liet een Roemeense trucker het leven in de provincie Namen nadat vijf ‘hangjongeren’ een rioolrooster naar beneden keilden. Minder gewelddadig maar ook niet meteen iets waar we héél blij van worden: het voorlopige regeerakkoord dat in Nederland werd bereikt (de meest rechtse regering ooit), dat de crocs (toch een topper in de categorie ‘lelijkste schoeisel aller tijden’) nog steeds populair zijn én een geluidje in onze wagen binnenkort dat aangeeft wanneer we te snel rijden. Zullen we het goede nieuws dan maar opsparen voor een eventuele volgende editie?
Vorig jaar deden we het met humor, dit jaar schakelen we opnieuw over op muziek. Omdat we véél verwachten van 2024 mikken we vooral op goeie muziek, dit keer weliswaar met een bepaalde twist. Ieder nummer in ons lijstje is namelijk een cover van een andere artiest. Daar is in dit geval ook een goeie reden voor. Wij verwachten dit jaar helaas weer een shitload aan negatief nieuws op meerdere domeinen. Het allerergste zullen ongetwijfeld de komende federale verkiezingen in juni zijn. We gaan ongetwijfeld dezelfde extreem-rechtse richting op als pakweg in Nederland gebeurde vorig jaar. Ik heb bijzonder weinig hoop dat de kering nog kan worden ingezet en daar dragen bepaalde ‘traditionele partijen’ een verpletterende verantwoordelijkheid in omdat ze zichzelf vaak in de eigen voet hebben geschoten. Waarom zou een mens nog naar het theater gaan als de politiek zichzelf dagelijks te kakken zet? Hoe scoren die extreem-rechtse rakkers? Door steeds hetzelfde plaatje te draaien, door altijd weer op dezelfde nagel te kloppen en een universele boodschap te brengen die al jaren hetzelfde klinkt. Die herkenbaarheid blijkt goed te werken (zo leren de peilingen) dus gaan wij (meestal) voor bekende riedeltjes die vertrouwd aanvoelen. Er is één klein verschil: wij gaan niet de populistische toer op! 😉
161. It must be love – Madness (1981) : we starten met een cover die wellicht bekender is geworden dan het originele nummer. In dit geval werd die oorspronkelijke versie uitgebracht in 1971 door de Brits-Nigeriaanse zanger Labi Siffre.
162. Knock on wood – Amii Stewart (1979) : het volgende nummer staat bekend als één van die ultieme disco anthems, maar uiteraard is het origineel uit 1966 een soulnummer van de Amerikaan Eddie Floyd.
163. Say it right – Tame Impala (2020) : Kevin Parker & co coveren dit nummer uit 2006 van de Portugees-Canadese zangeres Nelly Furtado.
164. Dancing in the dark – Tom Smith (2016) : een Bruce Springsteennummer uit 1984 coveren kan een gewaagde onderneming zijn, tenzij je de zanger van Editors bent uiteraard.
165. Holiday in Cambodia – Sepultura (1989) : één van dé ultieme punknummers van Dead Kennedys (uit 1980) in een cover van een Braziliaanse band die zich in de zwaardere metalensfeer ophoudt.
166. Indigo night – Ão (2024) : Belgische jonge wolven coveren één van ’s lands grootste soloartiesten Tamino met één van zijn nummers uit 2018.
167. Human nature – Bent Van Looy (2009) : de zanger van Das Pop was duidelijk niet geïntimideerd toen hij een eigen interpretatie maakte van dit nummer van wijlen Michael Jackson uit 1983.
168. Pacific state – Longpod (2021) : waarschijnlijk het onbekendste nummer uit ons lijstje vandaag. Dit is één van de singles van de Britse electronicaband 808 State uit 1989. Wie is Longpod hoor ik mensen al denken? Het schijnt een Londense multi-instrumentalist te zijn.
169. Everything counts – Meat Beat Manifesto (1998) : ik ben ook zéér blij met deze cover van één van mijn favoriete songs van de Britse band Depeche Mode die het in 1983 als single uitbrachten.
170. Atomic – Sleeper (1996) : wie zich de OST van de film ‘Trainspotting’ herinnert, die weet vast nog dat dit erop stond. Zangeres DeborahHarry bracht dit nummer in 1979 al uit met haar band Blondie.
In augustus 2022 werd Salman Rushdie aangevallen op een podium in New York, waardoor hij bijna het leven liet. Sinds 1989 leefde Rushdie met de dreiging van de over hem uitgesproken fatwa naar aanleiding van het verschijnen van ‘De duivelsverzen’. ‘Mes’ is het verslag vanaf het moment dat de traumahelikopter arriveerde tot de onzekere dagen in het ziekenhuis en het begin van een lange revalidatie. Rushdie is een schrijver en kan bijgevolg niet anders dan schrijven, ook niet op het dieptepunt. Of misschien is het zo dat juist op het dieptepunt het schrijven moet, want bovenal is dit een boek over het openen van nieuwe deuren in de werkelijkheid, over de macht van de verbeelding. Over wat literatuur vermag. Over Rushdie, de schrijver. Vol overgave en openhartig neemt hij ons mee op een reis door zijn geest in een van de meest intense en onzekere periodes in zijn leven. Auteur Salman Rushdie is schrijver van veertien romans en meerdere verhalenbundels. Voor Middernachtskinderen won hij de Booker Prize en de Best of the Booker. Hij schreef zes non-fictie boeken, waaronder Joseph Anton. Rushdie is lid van de American Academy of Arts and Letters en Distinguished Writer in Residence aan New York University. In 2007 werd hij geridderd voor zijn verdiensten aan de literatuur.
Vorige week deed de lente voor het eerst eens écht van zich spreken. Daardoor kregen we aantal mooie zonnige dagen voorgeschoteld. Vrijdagavond zat ik nog eens aan tafel bij Moordgat/WvA op de Overtime quiz in Tessenderlo (in onuitgegeven samenstelling mede door een aantal afwezigen). Twee gastspelers (Guy en Kurt) aan tafel, het leverde ons plek 18 op 83 teams op. In het weekend moest er ook nog worden gewerkt. Daarmee komen we meteen aan bij komende week. Vandaag zitten we voormiddag in de bib van Heusden-Zolder om eens naar het Open+ concept te gaan kijken dat bij ons binnenkort ook van start zal gaan. Donderdagavond gaan we eten in Cuisine d’Eté, vrijdagavond is er de Horizonquiz in het SJB en zaterdagavond organiseert mijn ‘baas’ Jasmine thuis een feestje voor haar 50ste verjaardag. We zien dus naar alle waarschijnlijkheid een leuke week tegemoet, maar dat hoor je dan komende maandag. Oh ja, Senne was dit jaar De Mol in een geweldige editie, Bernard won en Michaël werd runner-up.
Ex-girlfriend – Erika De Casier: we starten de week met een Deense singer-songwriter met Portugese roots. Dit komt uit haar recentste plaat ‘Still’.
Funnel of love – Wanda Jackson: onze classic pikten we vandaag op in 1961. Als ik me niet vergis werd het ook gebruikt als intromuziekje in de Vlaamse humorreeks ‘Loslopend wild’. Deze Amerikaanse zangeres is ondertussen 87 jaar en nog steeds onder de levenden.
Little lovin’ – Ten Tonnes: enkele weken geleden zagen we deze singer-songwriter nog schitteren in het voorprogramma van Miles Kane. Interessant weetje: dit is de broer van de iets bekendere George Ezra.
Change your God – A Place to Bury Strangers: we blijven nog eventjes bij het stevigere gitaarwerk hangen. Dit is één van de 45-toerenplaatjes die de band onder de naam ‘The Sevens’ (7 inch records) uitbracht.
Slowly – Croquet Club: en we gaan er kalm uit met rustige dancemuziek uit Frankrijk. Hun debuut ‘Fugue in Twilight’ is ondertussen verschenen. Tot volgende week!
Het songfestivalcircus is alweer aan ons voorbijgetrokken. Wanneer jullie dit lezen zitten we volop in de puntendeling. Gisteren was er nog opschudding nadat de EBU Joost Klein uit de wedstrijd haalde, een incident waarover het laatste woord waarschijnlijk nog niet is gezegd én geschreven. Héél veel commotie, vooral in sommige echokamers op facebook. Nu ja, we konden de verontwaardiging wel begrijpen. Rusland werd na de oorlog in Oekraïne unaniem uitgespuwd door de goegemeente maar voor Israël gelden klaarblijkelijk andere normen en waarden. We weten allemaal dat het een geldkwestie is die o.a. te maken heeft met de sponsors van deze liedjeswedstrijd. Wie zat te wachten op een gezamenlijke actie van de rest van het Europese deelnemersveld was eraan voor de moeite. Solidariteit promoten, maar in tijden van nood toch lekker braaf in het gareel blijven lopen. Stel dat hele Eurovisiegebeuren toch eens in vraag denk ik dan en ik zal vast niet de enige zijn met een mening daarin. Oh ja, onze muziek heeft weer weinig van doen met alles wat in Malmö gebeurde maar dat zal wellicht geen verrassing zijn. 😉
Terwijl een groot stuk van de wereld volop in Eurovisionmodus draait, gooien wij het vandaag over een totaal andere boeg, namelijk dat van onze persoonlijke voorkeuren. We hebben nog héél wat plaatjes te gaan richting 4000 (hierna is het mooi geweest denken we). Met vandaag in ons ondertussen flink uit de kluiten gewassen lijstje: de Britse zangeres en actrice Mahalia Burkmar, een snuifje latin funk uit Miami, een Amerikaanse bluesmuzikant die in 2008 al op 28-jarige leeftijd aan een overdosis bezweek, de Nederlandse singer-songwriter Annelotte de Graaf én één guilty pleasure, een Amerikaanse duo wiens recentste single ‘Overcompensate’ ons opnieuw met verbazing sloeg. We hebben het laatste nog niet gezien van deze heren. We wensen alle Eurovisieadepten een fantastische avond, maar we verkiezen zélf de luwte straks.
Héél vaak doen we hier in dit blogonderdeel aan small talk, maar vandaag gaan we graag nog eens iets dieper in op onze vijf inzendingen. Toeval bestaat (niet), maar er zit er dit keer ook eentje bij met een Eurovisiesongfestivallinkje. We starten met een Brits-Amerikaanse rockband die o.a. Ronnie James Dio en Ritchie Blackmore in de gelederen had, een afsplitsing van The Specials die scoorde met een productie van Elvis Costello, onze Belgische songfestivalinzending van 1976 (Rapsat overleed in 2002 op 53-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker), een Franse punkband die op het befaamde Sub Pop label zat én een Brits-Albanese zangeres die later dit jaar nog op Rock Werchter te zien zal zijn met een nummer van de Barbiesoundtrack. Een bont allegaartje dat in deze tijden niet zou misstaan op zoiets als een songfestival zou ik hier bijna durven beweren. 😉
Het kan haast geen toeval zijn dat we deze rubriek nog eens lanceren nu we net in ‘de Week van de Wansmaak’ zijn gearriveerd die ons vanavond en zaterdag nog zal teisteren. Liefhebbers weten uiteraard dat we het in dit geval over het onvermijdelijke Eurovisiesongfestival hebben. Er valt haast niet aan te ontkomen of je moet jezelf sussen met een zoveelste Netflixsessie of een doordeweekse Europese voetbalavond. Wij lieten de kelk dinsdagavond al aan ons voorbijgaan en de kans is groot dat we vanavond identiek dezelfde keuze maken. Al een geluk dat het zaterdagavond RSC Anderlecht versus Genk is in de Champions’ play offs. Op die manier verzeilen we daarna ongetwijfeld nog bij het spannendste moment van de avond: het toekennen van de punten. Verder reiken onze ambities niet. Dit gezegd zijnde: de plaatjes hieronder zijn van het niveau Eurosongtrash al zullen kwatongen ongetwijfeld anders beweren. 😉
Push up – Creeds: hyperopzweperig, maar dan in a bad way. Voor de volledigheid: Creeds is blijkbaar de jonge Franse dj Willy Taconné, die hier vorig jaar een hitje scoorde.
Run to you – Rage: het origineel van Bryan Adams uit 1984 was al geen hoogvlieger, maar de cover doet zo mogelijk nóg slechter. Deze Britse danceband kwam ermee op de proppen in 1992.
Never let her slip away – Undercover: nóg een cover waarvan we het origineel van wijlen Andrew Gold eigenlijk best kunnen pruimen. Deze remake uit 1992 was eveneens van Britse makelij.
Tetris – Doctor Spin: wil iemand een goede reden waarom ik de nineties af en toe verfoei? Zelfs het feit dat achter dit project de wereldberoemde musicalman Andrew Lloyd Webber én producer NigelWright schuilgaan maakt het eigenlijk des te erger. Dit onding komt eveneens uit 1992.
Meet the Flintstones – The BC 52’s:The B-52’s is een prima band, al was er één uitschuiver in 1994. Dat het in de OST van de gelijknamige film zat zullen we voor één keer met de mantel der liefde bedekken.
Together forever – Daze: wanneer iemand de tamagotchi-rage ergens moet situeren op een tijdslijn zou dit niemendalletje bijna een ijkpunt kunnen zijn. De uitvoerders van deze eurodanceshit uit 1998 kwamen uit Denemarken. Als ze uit pakweg Noorwegen of Zweden kwamen zou het uiteraard een even slecht nummer zijn.
Just buggin’ – Whistle: onze muzieksmaak was op 13-jarige leeftijd (in 1986) nog in volle ontwikkeling toen we deze single ooit kochten. Ik kan wél met de hand op het hart zeggen dat de single niet meer in mijn collectie zit, maar dat geldt ook voor de rest van mijn singles. 😉 Dit Amerikaanse trio maakte muziek tussen 1985 en 1992.
Spirits – The Strumbellas: ons recentste schijfje vandaag dateert uit 2016. Het komt van een Canadese indierockband die in 2008 werd opgericht en die in februari dit jaar nog een nieuwe cd uitbracht.
Power of American natives – Dance 2 Trance: helaas véél trash uit de jaren ’90 vandaag. Dit kregen we recent ergens op een muziekquiz opgedist (hoefde wat ons betreft niet, maar het kwaad was helaas geschied). Dance 2 Trance was een Duits technoduo dat actief was tussen 1990 en 1995. Dit nummertje komt alweer uit 1992 (wat een jaar!). Na 1995 legde één van de twee leden zich toe op een ander project, Jam & Spoon. Om het zacht te zeggen ook geen hoogvlieger en sinds 2005 eveneens dood. Amen!
Beetje bij beetje – An Swartenbroekx: en we eindigen in de krochten van Tien om te Zien ergens in 1993. Voor eeuwig én één dag (of zolang de herhalingen het VRT-scherm zullen blijven halen) zal ze worden getypecast als Bieke, haar personage in FC De Kampioenen. In bepaalde landen staan daar lijfstraffen op, bij ons eindig je dan als voetnoot in een bepaalde blogrubriek.
Vorig jaar deden we het met humor, dit jaar schakelen we opnieuw over op muziek. Omdat we véél verwachten van 2024 mikken we vooral op goeie muziek, dit keer weliswaar met een bepaalde twist. Ieder nummer in ons lijstje is namelijk een cover van een andere artiest. Daar is in dit geval ook een goeie reden voor. Wij verwachten dit jaar helaas weer een shitload aan negatief nieuws op meerdere domeinen. Het allerergste zullen ongetwijfeld de komende federale verkiezingen in juni zijn. We gaan ongetwijfeld dezelfde extreem-rechtse richting op als pakweg in Nederland gebeurde vorig jaar. Ik heb bijzonder weinig hoop dat de kering nog kan worden ingezet en daar dragen bepaalde ‘traditionele partijen’ een verpletterende verantwoordelijkheid in omdat ze zichzelf vaak in de eigen voet hebben geschoten. Waarom zou een mens nog naar het theater gaan als de politiek zichzelf dagelijks te kakken zet? Hoe scoren die extreem-rechtse rakkers? Door steeds hetzelfde plaatje te draaien, door altijd weer op dezelfde nagel te kloppen en een universele boodschap te brengen die al jaren hetzelfde klinkt. Die herkenbaarheid blijkt goed te werken (zo leren de peilingen) dus gaan wij (meestal) voor bekende riedeltjes die vertrouwd aanvoelen. Er is één klein verschil: wij gaan niet de populistische toer op! 😉
156. So what – Metallica (1991) : dit B-kantje van het bekendere ‘Sad but true’ werd origineel uitgebracht door de Britse punkband Anti-Nowhere League in 1981.
157. Autumn leaves – Eva Cassidy (1996) : de Amerikaanse zangeres die dit coverde werd pas bekend nadat ze was overleden. Ze overleed in 1996 op 33-jarige leeftijd aan de gevolgen van huidkanker. Het origineel (‘Les feuilles mortes’) is een tekst van de Franse dichter Jacques Prévert die in 1945 werd uitgebracht door de naar Frankrijk uitgeweken Hongaarse componist Joseph Kosma.
158. Imagine – A Perfect Circle (2004) : Toolzanger Maynard James Keenan vond het twee decennia geleden een goed idee om een cover te maken van iets héél bekends van John Lennon uit 1971.
159. Flat beat – Leo Moracchioli (2023) : van een dancenummer een gitaarnummer maken? Als statement kan dit écht wel tellen. Deze Noorse metalmuzikant is een kei in herinterpretaties, in dit geval iets van Mr.Oizo uit 1999.
160. Requiem – Helmet (2006) : een alternatieve Amerikaanse metalband die het idee kreeg om dit nummer uit 1980 van een invloedrijke Britse postpunkband te coveren? Absoluut top naar onze bescheiden mening.
Eastbourne Road, Londen. Tussen de huizen op nummer 77 en 79 ligt een gedeelde tuin. Ooit was het een prachtig stukje groen, een oase van rust in een bruisende stad. Nu is de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Buren Winston en Bernice vinden dat niet erg – hun huizen mogen de tuin dan wel delen, meer hebben ze niet met elkaar gemeen. Maar op een dag wordt er een mysterieus pakketje bezorgd. Het zijn foto’s van de tuin toen deze nog in bloei stond – levendig met bloemen en wilde dieren, toen hij bezocht werd door mensen uit alle hoeken van de gemeenschap. Probeert iemand hen wat te vertellen?Een zaadje is geplant: Winston en Bernice leggen hun wapens neer en trekken hun tuinhandschoenen aan. Terwijl ze graven en planten, schrobben en water geven, begint de tuin uit zijn winterslaap te ontwaken – en ook het ijs tussen Winston en Bernice begint te ontdooien. Kan de tuin helpen bij het opbloeien van het verloren groepsgevoel in de gemeenschap? Met een beetje hulp van de geheimzinnige tuinier die pakketjes stuurt, groeien Winston en Bernice steeds meer naar elkaar toe. Auteur Sara NishaAdams is een auteur van Indiase en Britse afkomst. Wanneer ze niet aan het schrijven is, werkt ze als acquirerend redacteur bij Penguin Random House. Sara woont in Noord-Londen met haar partner en haar kat.
Ambijans's Blog 