Vaarwel Muziekodroom, welkom Bootstraat! Na omzwervingen via The Rascals, The Last Shadow Puppets (met Arctic Monkeys-vriendje Alex Turner) én ook al vijf platen onder eigen naam – heeft Miles Kane intussen een CV om duimen en vingers af te likken. Afgelopen zomer zwierde deze onblusbare rocker-crooner nog zijn jongste worp ‘One Man Band’ op tafel, opnieuw volgestouwd met heerlijk stampende britpop. Nu trekt Miles solo door Europa, inclusief halte in Hasselt vanavond en mét bangers als ‘Rearrange’, ‘Don’t Forget Who You Are’ en ‘Come Closer’ in de gitaarkoffer. Miles Kane brengt singer-songwriter Ten Tonnes – het alias van Ethan Barnett – mee als support! De jonge Brit weet je met zijn opliftende popsongs en aanstekelijke rocksound meteen in te pakken. Weetje: Ethan is het jongere broertje van George Ezra. Zal het concert straks al een knappe generale repetitie vormen voor Pukkelpop deze zomer?

UPDATE

Op papier was het inderdaad al een generale repetitie voor Pukkelpop en daardoor hebben we alvast goed nieuws te melden: het is een publiek geheim dat als de generale repetitie niet zo vlekkeloos verloopt, dat de eerste échte voorstelling er dan meestal boenk op is, maar daarover dadelijk meer. We waren goed op tijd ter plaatse en werden vrijwel meteen de bar ingeloodst. Die ligt in de ruimte langs de vroegere barruimte, waar ze op het einde van het Muziekodroomtijdperk lag. Een vrij divers publiek was het gisteravond dat al in groten getale was opgedaagd. In de zaal verschijnt dan een jongeman met gitaar én een kop dampende thee (die Britten hè). Bijzonder vriendelijk type, die Ethan. Zijn optreden heeft iets weg van iemand die bij The Voice auditie moet doen en die naast zijn stem ook nog een instrument weet te bespelen. Wij horen nummers als ‘Little lovin”, ‘Born to lose’, ‘Silver Heat’, ‘Better than me’ en ‘Lucy’. Ik denk dat voor dit soort performances de term ‘zéér verdienstelijk’ is uitgevonden. Nadat we eventjes terug de bar induiken, kunnen we al terug richting zaal. Behoorlijk klokvast duikt Miles Kane het podium op met licht geblondeerde coupe én zwarte cowboyjas met franjes. Oordopjes stevig in want dit zou wel eens luid kunnen worden. Miles met gitaar in de aanslag en enkele exemplaren in de achtergrond. De andere instrumentatie zit blijkbaar in een klein bakje. Hij start stevig met ‘Troubled son’ maar naar het einde van het nummer loopt het meteen gruwelijk mis. Overstuurd geluid, de zang die wegvalt en de nodige weergalm meekrijgt. Kane tracht het nog zélf op te lossen, maar het klinkt als iemand die prima staat te playbacken wanneer ineens alle muziek wegvalt. ‘Technisch probleem, we lossen het op’, zegt hij en hij verdwijnt terug backstage. Het publiek krijgt opnieuw achtergrondmuziek te horen om de tijd te doden. Na wat heen -en weergeloop van enkele technici kan Kane pakweg twintig minuten later terugkeren (dit keer zonder verdere geluidsproblemen). Weg sfeer én concert zou je dan denken maar dat is dan zonder deze zanger gerekend, die er écht wel zin in heeft. Hij excuseert zich voor het ongemak (net zoals AFF chief Lennart Janssen net daarvoor) en vliegt er opnieuw in met o.a. ‘Better than that’ en ‘Rearrange’. Zijn jas vliegt uit en maakt plaats voor een zwart marcelleke. De akoestische gitaar wordt nog eens bovengehaald voor o.a. ‘Heal’, Lana Del Rey cover ‘Dealer’ en ‘Standing next to me’ (één van die prachtige Last Shadow Puppets songs). ‘Come closer’, ‘Never taking me alive’ én afsluiter ‘Don’t forget who you are’ zorgen ervoor dat er in net iets minder dan één uur tijd ongeveer vijftien songs worden doorgejaagd. De theme song van ‘Rocky’ schalt hierna door de boxen en Miles schudt handjes en signeert vooraan wat platen en cd’s (zo lijkt het van waar wij stonden te kijken) en wij stonden toch redelijk vooraan. Conclusie: wat wij zagen was (nog) niet beklijvend, maar alles in ogenschouw genomen zouden we hier toch een 7/10 voor durven geven. Eén ding is zeker: Miles Kane krijgt een mooie herkansing op Pukkelpop. Wedden dat ie die kans met beide handen zal grijpen?