Voor het betere gitaarwerk kunnen we vandaag terecht op een van de podia bij Jungle by Night, Picture Parlour en Ão. Liefhebbers van opzwepende of innemende elektronica vinden hun gading bij Forest Swords, Bolis Pupul, Tsar B, Niels Orens, Susobrino, Uwase en Dushime. Scaler en NAH melden present voor het zwaardere werk met invloeden uit hiphop en punk. Piaggio Disco Club, twee energieke househeads doordrenkt met disco en funk, zorgt voor de plaatjes op de afterparty.

UPDATE

Vóór we aan ons kort verslag beginnen drie opmerkingen/kritiekpunten: punt één was dat er gevoelig minder volk aanwezig was dan de jaren voordien (lag het aan het tweedaagse karakter?) punt twee: om ter plaatse iets te eten moest je ellendig lang aanschuiven (maar daarover dadelijk iets meer). Punt drie: waarom mochten de mensen niet boven gaan staan om te kijken zoals bij alle voorgaande edities? Soit, we geven het gewoon even mee. Wij arriveren in Genk ongeveer twintig minuutjes voor Picture Parlour eraan moet beginnen tijdens hun soundcheck. Zo moederziel alleen (met zijn tweetjes want Hanne is erbij) staan is geen optie, dus gaan we boven even de sfeer opsnuiven bij Dushime. Twee muzikanten begeleiden daar een Belgisch-Rwandese zangeres die de kandidaten van The Voice een lesje leert qua inlevingsvermogen. Klonk lang niet slecht, al miste ik een klein beetje Afrikaanse vibes al bleven die misschien achterwege door de gure temperaturen buiten. Ondertussen kunnen we wél gewoon aanschuiven bij Picture Parlour (dat deze week zelfs ruimte kreeg in de rubriek ‘Signalement’ in Focus Knack). Daar lazen we o.a. dat de band werd geprezen door niemand minder dan Courtney Love van Hole. Mooie referentie zowaar! Ook mooi: bassiste Sian Lynch die in haar vrije tijd ook model schijnt te zijn. Verder totaal irrelevant uiteraard maar ik geef maar mee dat ik er niet ongevoelig voor was, van waar ik stond. 😉 Hun optreden zelf? Lekker strak, rechttoe rechtaan, hun potentieel duidelijk hoorbaar. Helemaal aan het einde zat ‘Norwegian Wood’ (geen Beatlesreferentie maar een literaire link naar het gelijknamige boek van Haruki Murakami). Ik schat de kans dat we van deze drie dames plus drummende heer nog wel zullen horen in de toekomst. Vóór we bij Tsar B binnenduiken willen we aanschuiven voor arrosticini’s en zelfs in dat relatief korte rijtje duurt dat lang. Uiteindelijk hebben we ongeveer anderhalf nummer van haar kunnen horen (klonk best oké), maar ons strakke schema lokt ons alweer naar Ão. Onze derde keer leert de telling en het klinkt steeds weer anders én beter (niet onbelangrijk). Volstrekt unieke muziek die hopelijk een blijvertje wordt in ons unieke muzieklandschap. Band in vorm, zangeres die knap zangwerk aan sierlijke moves wist te koppelen. Top! Hierna moeten we weer naar de overzijde voor Forest Swords. Die zit in camouflagepak met baret en hij krijgt nog assistentie van een saxofonist die de knappe visuals op de achtergrond nog wat extra cachet moet geven. Niet de makkelijkste muziek, maar het ligt helemaal in mijn eclectische straatje.

Aan de main stage is ondertussen al een pak volk gearriveerd voor Selda Bağcan, een Turkse zangeres die in de jaren ’60 van de vorige eeuw blijkbaar één van dé Turkse proteststemmen. Wél een geweldig moment toen de band na een korte voorstelling eraan begon en er plots vanuit de achtergrond een kleine koperkleurige Turkse dame van 75 op de voorgrond trad. Ze sprak zelfs een aantal basiszinnetjes Engels, maar schakelt snel daarna weer over op het Turks, een taal die voor ons net zo verhelderend klinkt als Chinees. Een nummer of vier geluisterd, maar daarna knort onze maag haast even hard als de muziek ter plaatse. In C-Mine aanschuiven is geen optie, dus gaan we naar de vestiaire om onze jas te halen. Te voet naar de nabijgelegen Vennestraat waar we bij Ali Baba na jaren nog eens een kebab naar binnen werken. Buiten waait en regent het ondertussen behoorlijk dus wij terug richting C-Mine. Wij pikken eerst een klein stukje Bolis Pupul mee en dat klinkt verrassend goed. Hij heeft een heel arsenaal aan synthesizers staan en hij haalt zelf zijn stem door de vocoder. ‘Swingt als een tiet’, noteer ik in mijn hersenpan. Eindigen doen we vandaag met een zevenkoppige Nederlandse band uit Amsterdam, Jungle by Night. Zet zo’n band aan het begin van de avond en ik schrijf er wellicht vol lof over. Ook nu geen onvertogen woord over hun prestatie, maar mijn vermoeidheid en mijn stramme spieren (we worden ondertussen een dagje ouder!) trekken na ongeveer een dik half uur een finale streep onder de 2024 editie van Little Waves. Hopelijk volgt er in 2025 opnieuw een in één dag samengebald festival. Ik beloof op mijn plechtige communiezieltje dat ik opnieuw van de partij ben!