Als jullie dit lezen zit ik wellicht al met een 15-tal vrienden in Genk, niet voor de jaarlijkse 1 mei parade, maar voor onze allereerste barbecue van het jaar. We hebben voor alle zekerheid niet op mooi weer gerekend, het blijft per slot van rekening een moeilijke inschatting hier in ons Belgenlandje. Dus hebben we de partytent alvast uit de kast gehaald.

Beginnen doen we met een groepje dat gisteravond nog stond geprogrammeerd in de Brusselse Botanique. The Big Pink, onlangs nog winnaar van de Radar Award tijdens de Britse NME Awards spelen electrorock maar dan in de beste 80’s traditie. Binnenkort mogen we van hen trouwens een album verwachten.

Op de nieuwe cd ‘Face to face’ van Sweet Coffee is het nog wachten tot 16 september. Maar ze hebben als ‘teaser’ alvast een aanstekelijke single uitgebracht. Sweet Coffee zou best wel eens ons volgende muzikale exportprodukt kunnen worden. Ideale muziek voor op luchthavens aller landen, de betere hotellobby’s of in exclusieve clubs overal op deze aardbol. Het wordt tijd dat het buitenland zich eens distantieert van de suffe muziek van Milow en andere Novastars.

De volgende in het rijtje is het Britse Archive, dat ook wel eens wordt omschreven als een mengelmoes van Radiohead, Pink Floyd en Massive Attack bracht in maart alweer een zesde cd uit. Hun nieuwe cd ‘Controlling crowds’ duurt dik 80 minuten, maar klinkt desalniettemin als een coherent geheel. Knappe plaat, maar je moet er dus je tijd voor nemen.

Humo’s Rock Rally ligt ondertussen al dertien jaar achter hem, maar Tom Helsen is het levende bewijs dat je ‘m niet hoeft te winnen om door te breken. Wie hem graag nog eens in de buurt aan het werk wil zien, kan ‘m ‘live’ aanschouwen op 18 juni in MOD tijdens een concert dat staat aangekondigd als ‘try out concert’ voor Werchter Classic.

De laatste tip van de maand kan je eind augustus op de Pukkelpopwei gaan bewonderen. Deerhunter beschrijft zijn eigen muziek als ‘ambient punk’, hoewel het even goed noise rock, art rock of post-punk had kunnen zijn. In ieder geval te klasseren onder de noemer ‘experimentele muziek’.

Toen wij nog 16 waren (nu dik twee decennia geleden) noemden wij muziekliefhebbers met een hang naar retromuziek of een voorliefde voor hun vroegere bands openlijk ‘oude zakken’. Want als je 16 bent wil je enkel nieuwe dingen ontdekken, de nieuwste hypes volgen en het liefst heelder dagen in zwarte kleding rondlopen want da’s stoer en alternatief. Nu moet ik toegeven dat ik nog altijd graag mee ben met de laatste muziekreleases en bands , maar als ik hier of daar een trein mis lig ik daar niet meer zo van wakker. Het is niet meer van moeten, maar ’t blijft wel handig voor het werk als we wél meegaan met onze tijd natuurlijk. 😉

We zijn al enige tijd aanbeland in het stadium waarin we weer retro mogen zijn. Zo waren we vorig jaar in juni aanwezig bij George Michael in het Sportpaleis, in oktober waren we bij de ‘happy few’ die het eerste concert van Sting en zijn kompanen van The Police konden meepikken in datzelfde Sportpaleis, want de dag erna annuleerde men het tweede concert na stemproblemen van Sting. In maart van dit jaar trokken we opnieuw richting Antwerpen voor Robert Smith en zijn kornuiten van The Cure.

Vanavond rijden we richting Vorst voor een optreden van Madness, de Britse band die al bijna dertig jaar een mengeling van ska en popmuziek maakt. Madness is zo’n band waar ik spontaan Avro’s Toppopherinneringen bij krijg. Ad Visser moet ongetwijfeld één van mijn eerste helden zijn geweest destijds. Ik ben een paar keer eerder in Vorst Nationaal geweest: zo herinner ik me nog concerten van Tori Amos, The Prodigy en Jamiroquai. De akoestiek in Vorst was nooit zo heel goed bij mijn weten of het zou nu sterk moeten zijn veranderd.

In de toekomst hoop ik nog steeds op concerten van Prince, Depeche Mode, David Bowie en andere oude(re) krasse knarren. Prince zou op pensioen zijn, Depeche Mode behoort tot de mogelijkheden (Pinkpop of Werchter Classic), op Bowie blijft het voorlopig wachten. Volgende maand wacht ons trouwens de kraste aller knarren: Tina Turner. Vanavond doen we het dus met Madness. Benieuwd wat dat gaat geven!

UPDATE

Parkeerplaats vinden was geen sinecure vanavond in de buurt van een bijna uitverkochte concertzaal. Madness ging van start met ‘Night boat to Cairo’ gevolgd door ‘Embarassment’ waarna het geluid iets beter werd. Wij zaten redelijk vanboven rechts vooraan. Hoorde ik verder nog voorbijkomen: ‘Baggy trousers’, ‘Grey day’, ‘Shut up’, ‘It must be love’, ‘House of fun’, het luid meegebrulde ‘Our house’, ‘Wings of a dove’, ‘The sun and the rain’, ‘My girl’ en ‘NW5’. In de eerste bis kwam ‘The liberty of Norton Folgate’ langs, het tweede bisnummer was natuurlijk ‘One step beyond’. Dik anderhalf uur een degelijk uit de verf komende band aan het werk gezien (10 man sterk op het podium) maar het geluid was op bepaalde momenten abominabel. Ik ken mensen die klagen over het Sportpaleis, maar Vorst slaat volgens mij werkelijk alles. Kan niemand daar verandering in brengen?