We schrijven 1988 en één van onze middelbare schoolvrienden heeft zich het blinkende debuutschijfje ‘Vivid’ van Living Coloür op cd aangeschaft. Ze kwamen op dat moment wél regelmatig voorbij tijdens hippe muziekmomenten op MTV, de tv-zender die voor ondergetekende toen een belangrijk baken vormde voor het ontdekken van nieuwe popmuziek. Dus wij hadden toen uiteraard al een vaag vermoeden dat Living Coloür een band was die nogal wat potentie had. Dat talent zou later nog op enkele andere cd’s tentoon worden gespreid. Ik herinner me dat die schoolvriend een strikte beschikbaarheidsdatum moest afspreken met iedereen die ‘Vivid’ eens wilde uitlenen, want er waren nogal wat gegadigden die het kleinood wat graag aan hun kennersoor wilden onderwerpen. ‘Vivid’ staat alvast in mijn toplijst ‘debuutcd’s zonder stinkers erop’. Van voor naar achter én van achter naar voor een heerlijke schijf, ook meer dan 25 jaar na datum. Denk ‘Cult of Personality’, ‘I want to know’, ‘Funny vibe’ of ‘Glamour Boys’ en je hebt een redelijk idee. ’t Is natuurlijk nóg interessanter als je ‘Vivid’ compleet door je speakers jaagt. Enjoy!

Nee mevrouw, wij zijn niet altijd seksistisch. Ja soms misschien een beetje, maar zeker niet altijd. Sterker nog, vandaag brengen we zelfs een literaire tip die de beste aller vrouwen (mijn moeder) doet voor iedereen die al eens een boek ter hand neemt. Ze las eerst een ander boek van dezelfde auteur (‘Dagen zonder honger’), dat ze ook niet slecht vond. ‘Niets weerstaat de nacht’ is echter een prachtboek, dixit mijn moeder. Wie ben ik dan om haar ongelijk te geven? Ze leest op jaarbasis wellicht meer boeken dan ondergetekende, dus wil ik haar dit keer een best wel betrouwbare referentie noemen. Voilà, maar waar gaat het boek precies over en wie is die Delphine de Vigan?

Nadat ze haar moeder dood heeft aangetroffen, gaat Delphine de Vigan op zoek naar de vrouw achter haar moeder. Ze stuit daarbij op de meest ontroerende herinneringen en de donkerste familiegeheimen, maar ook op de vraag wie haar moeder echt was. Want: welke versie van haar moeders verhaal is het meest waarheidsgetrouw? En: hoe goed ken je je ouders nu écht en hoe betoon je ze na hun dood respect? Te midden van de uitbundige vreugde en de voortdurende aanwezigheid van rampspoed die haar familie kenmerken, vertelt Delphine de Vigan haar eigen verhaal. Met het afscheid van haar moeder, die zichzelf op 61-jarige leeftijd doodde, is voor haar dochter de noodzaak geboren het complexe, in raadselen gehulde verleden van haar moeder te ontrafelen. Ooit was haar moeder, die opgroeide in een kinderrijk en ogenschijnlijk gelukkig gezin, een veelbelovend kindsterretje. Vanaf het moment dat zich binnen dat gezin tragische maar onbespreekbare gebeurtenissen aandienen, ontwikkelt zij zich tot een breekbare, introverte, ontroostbare vrouw. Met een schrijnend gevoel van onmacht moet de dochter aanzien hoe de neergang zich voltrekt aan haar moeder, die lijdt aan een ernstige psychische stoornis. ’t Is een autobiografische roman van de Franse auteur (1966), die onder het pseudoniem Lou Delvig debuteerde met ‘Jours sans faim'(2001), waarnaar ze in haar jongste, veelvuldige bekroonde roman verwijst. Met de nodige prudentie en in een geserreerde stijl richt de dochter een indrukwekkend monument op voor haar moeder, dat in de fraaie Nederlandse vertaling voor een breed publiek toegankelijk is. Met haar zesde boek werd ze in 2011 de meestbekroonde auteur in Frankrijk. Er werden in Frankrijk alleen intussen meer dan 500.000 exemplaren van verkocht. Naast romans schrijft ze ook filmscenario’s. De Vigan woont in Parijs met haar twee dochters.

Dit heb ik al een tijdje willen zeggen: vanaf vandaag vier daagjes na mekaar vakantie! Toch wel een goed gevoel moet ik zeggen. Vandaag was sowieso een vrije dag, vrijdag was in principe een werkdag maar we maken met een aantal collega’s (zij die de vorige brugdag aan zich voorbij lieten gaan) een rechtstreekse sprong naar het weekend. Dat komt dit keer bijzonder goed uit, want Celine doet vandaag haar eerste communie dus er zit een feestje aan te komen in Retie. God zagen we dinsdagavond al aan het werk in het Antwerpse Sportpaleis, dus serveren wij maar een vraag waar Jezus onderdeel van uitmaakt. Dat denken we althans, want wij zijn al té lang van ons geloof gevallen. 😉 De vraag klinkt eenvoudigweg als volgt: ‘Waarom doen kinderen hun eerste/plechtige communie eigenlijk?’

De eerste communie doe je om deel te kunnen nemen aan de eucharistie. Dit is het deel van de viering waarbij het laatste avondmaal wordt herdacht. Hierbij wordt een hostie gegeten door de kerkgangers. Als je deelneemt aan de (eerste) communie is dat dus eigenlijk een soort belofte of een handeling die symbool staat voor het feit dat je bij de katholieke kerk wilt horen. De achtergrond van de avondmaaltijdviering ligt op Witte Donderdag (dat is de donderdag vóór Goede Vrijdag en vóór Pasen). Dat is namelijk de dag waarop Jezus en zijn volgelingen voor het laatst met elkaar de avondmaaltijd gebruikten. De woorden die Jezus daarbij sprak worden nog steeds gebruikt in de kerk. Nadat hij het brood heeft gebroken en verdeeld zegt hij: ‘Neemt en eet hiervan gij allen, want dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt.’ Hiermee wordt alvast verwezen naar het feit dat Jezus zal gaan sterven om de zonden van de mensen weg te nemen (en met Pasen weer op zal staan uit de dood). De plechtige communie is slechts een geloofsbelijdenis dus geen toediening van een sacrament. Ik herinner me zelf van mijn communiefeesten vooral de cadeautjes én dat de rode wijn op de kaart ‘chateauneuf du pape’ was. Kinderen die niet zijn gedoopt in de katholieke kerk vieren een gelijkaardig feest dat ‘lentefeest’ wordt genoemd. Er bestaan mensen die daar smalend over doen, maar eigenlijk lijkt het ons even waardevol als een communiefeest als je het ons vraagt.

Alvorens we ons eventjes toeleggen op de politieke actualiteit, zullen we dit keer uitzonderlijk starten met onze brok variaberichten. Als wij aan ‘milk’ denken dan zien wij vrijwel onmiddellijk Linda Mertens voor ons (geen idee waarom eigenlijk!) en dit keer valt er heugelijk nieuws te melden van het Inc.-front, want ze blijkt zwanger te zijn. Hoera! Voor de rest kunnen we daar bitter weinig aan toevoegen, tenzij dan het feit dat we een beetje verbaasd waren door een reactie die gepaard ging met dit goede nieuws. Deze zwangerschap was nl. slecht nieuws voor de fans die een ticket hadden voor een show in het Sportpaleis ergens in het najaar van 2014. Què! Dus die show aflasten is eigenlijk zonde, omdat de frontvrouw uitgerekend nu juist zwanger moet worden? Of hoe dien ik het juist te interpreteren? Ander opmerkelijk nieuws: ouders van verongelukte kinderen die tegen aangekondigde flitscontroles zijn, discotheek NOXX ging failliet maar kon dadelijk een doorstart maken, de CL-finale werd gewonnen door Real Madrid, een dronken Jan Ullrich veroorzaakte een verkeersongeval, Guns ‘n’ Roses zou er (eindelijk!) mee kappen, een laffe aanslag in het Joods Museum te Brussel kostte aan vier mensen het leven (ondertussen zou er een verdachte zijn opgepakt), in Polen overleed Jaruzelski, Anderlecht werd landskampioen in de JPL maar Proto zag door een blessure het WK aan zich voorbijgaan,  Niels Albert moet noodgedwongen stoppen met veldrijden door een hartprobleem, voormalig wereldkampioen F1 Jack Brabham overleed, Louis Van Gaal zal (naast bussenbouwer) zijn werkzaamheden als trainer voortzetten bij Manchester United, twee bekende Studio 100 bonzen zijn niet zo koosjer geweest met de fiscus, Moeskroen-Péruwelz promoveert dankzij OHL naar eerste nationale in de eindronde, Rocco Granata (75) stopt ermee en een zekere Tom De Man wint ‘The Voice’. Ons tweede luik variaberichten komt na de blo(c)k/het blok (wat is het nu?) over ‘de politiek’.

Het belangrijkste nieuws kwam natuurlijk uit politieke hoek. Afgelopen zondag waren het verkiezingen en eerlijk is eerlijk: N-VA kroonde zich hierbij koning, keizer én admiraal. Hulde daarvoor … al zijn er een hele hoop kanttekeningen bij te maken. Terwijl de militanten lyrisch werden en overal te lande een groot overwinningsfeest inzetten, zagen we Bart De Wever zoals we hem de laatste weken nooit hadden gezien: hij voelde zich precies niet op z’n gemak, gedroeg zich naar zijn doen uiterst bescheiden en trok daarom ook geen voorbarige conclusies. Logisch, want zijn partij won maar heeft nog helemaal niks in handen. Denk aan al die keren dat Vlaams Blok/Belang het land deed daveren in het verleden én wat het hen uiteindelijk heeft opgebracht. N-VA slorpte wél LDD en Vlaams Belang op, men wist echter geen al te zware deuken te slaan in de carrosserie van de traditionele partijen. GROEN deed het daarenboven uitstekend en zelfs PVDA+ kwam aan het venster piepen. Geen verkozenen voor die laatste partij, maar ze komen per jaar ongeveer even vaak op tv als Bart De Wever op één week. Maak zelf de rekening maar! Komt daarbij dat de traditionele partijen vrijwel allemaal dingen verkondigden als ‘we zullen ons vel duur verkopen tijdens de regeringsonderhandelingen’. Ze hebben gelijk, ze moeten niet kost wat kost met N-VA in zee gaan. Er zijn andere opties, een nieuwe tripartite … ik noem maar iets. Vandaar ook die ergerlijke wandeling met camera-achtervolging van Wouter Beke en Kris Peeters, twee tsjeven die zich zondag precies ook koning, keizer én admiraal waanden. Waarom? Als tweede grootste formatie liggen ze in het midden van het bed en dat is een plek waar CD&V graag ligt. Ze zijn de eerste partner om onderhandelingen mee op te starten, maar als het hen al té gortig wordt en ze komen niet meteen tot een deftig regeerakkoord, dan staat het hen vrij om met de andere partijen onderhandelingen op te starten. BDW zal zeker beducht zijn voor die optie, want in dat geval loert vrijwel zeker 5 jaar oppositie om de hoek. Niet meteen een gedachte waar hij vrolijk van zal worden (en hij heeft al zoveel moeite om te lachen!). De N-VA won dus en de andere partijen … tsja, die wonnen eigenlijk ook of ze verloren minder hard dan vooraf werd voorspeld. Jaja, het was één grote goed-nieuws-show zondagavond. Eén hele duidelijke verliezer: Vlaams Belang, dat in drie provincies zelfs geen verkozenen meer telt. Toch blijft het vreemd dat N-VA zo zwaar won: in het Vlaams parlement blijft het vooralsnog zoeken naar een verwezenlijking door één van hun ministers die de moeite van het vermelden waard is. De Wever blonk daar uit door afwezigheid: minstens drie full-time jobs combineren/cumuleren … zelfs voor hem is dat wat van het goede te veel! De winst van N-VA is er vooral één van ‘verzuring en algehele ontevredenheid’, dus niet omdat ze daadkrachtig zijn of geëxcelleerd hebben in hun beleidsdaden. Een hele hoop mensen hebben een bolletje gekleurd voor N-VA, maar vraag ze naar een aantal belangrijke punten in hun partijprogramma en ze gaan het antwoord schuldig blijven. Akkoord, dat zou ook bij andere partijen het geval kunnen zijn. Wie altijd onder de radar is gebleven van de RVA en moeiteloos heeft geprofiteerd van het hangmatsocialisme zal ook zonder dralen zijn stem hebben gegeven aan een partij die dit systeem stelselmatig in stand weet te houden. Ja, ons land heeft nood aan verandering … maar het zou eventjes kunnen duren! Op Vlaams niveau kan een akkoord relatief snel uit de bus komen: N-VA en CD&V hebben een meerderheid, maar o.a. de liberalen hebben al laten horen dat ze enkel onderhandelen als ze in beide regeringen hun rol kunnen spelen. Ze hebben daar zo hun redenen voor. De hamvraag is dan ook: ‘gaan ze eindelijk eens een regering vormen zonder PS/SP.A of niet?’ In Hasselt scoorden de socialisten bijvoorbeeld bedroevend slecht … ze kunnen de schuld niet blijven steken op Hazodi hè! De Wever is ondertussen door koning Filip aangesteld als informateur en zijn eerste gesprekkenrondje zit er al op. Voor de aardigheid ook eventjes vermelden dat meer dan één miljoen landgenoten hun stem niet hebben laten horen: ze stemden ofwel blanco of ongeldig, 960.000 mensen vonden het niet eens de moeite om richting stemlokaal te trekken. Toch ook een geval van ontevredenheid, verzuring of gemakzucht. Daarom nog eens de warme oproep om die opkomstplicht af te schaffen. In theorie moet men komen, maar in praktijk stuurt men zijn/haar kat. Tot zover de politiek … amen! De komende weken worden we er waarschijnlijk nog meer dan genoeg mee lastig gevallen!

Zin in nog wat varia? ex-VUB professor Frank Thevissen kreeg van het OCMW in Lanaken een aanbod om aardbeien te gaan plukken, The Sky is the Limit koppel Kirsten Janssens en Jan Kriekels zijn uit mekaar, Tina Turner (74) herstelt thuis van een beroerte die ze heeft gekregen, de overstromingen in de Balkan zijn de schuld van Conchita Wurst (volgens een man met baard én kleed), Peggy De Meyer presenteerde eenmalig terug het weer toen Sabine ziek was en Frank andere plannen had, Els De Schepper won een humorprijs in Wallonië, er was wat ophef over de derrière van Kate Middleton, zus van Pippa (eveneens in het bezit van een welgevormd kontje), er zullen geen Nederlandse zuipbussen meer naar ons land afzakken (de kathedraal van Antwerpen haalt opgelucht adem!) en de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan heeft op het filmfestival in Cannes de Gouden Palm gewonnen voor ‘Winter Sleep’. Enkele weken geleden berichtten we ook over het feit dat Stijn Stijnen in Hasselt/Nieuwerkerken woonde. Omdat je officieel maar één woonplaats kan hebben, werd een onderzoek ingesteld. Daarin kwam naar voor dat hij meer resideerde in Kozen dan in Hasselt. Zijn vrouw zit deze week trouwens in ‘Komen eten’ en ze speelt gastvrouw … in Kozen. Stijntje mag zoveel beweren als hij wil, men heeft hem nu vriendelijk verzocht om op te sodemieteren uit de Hasseltse gemeenteraad. Zoals het een Helemaal Hasselaar betaamt gaat hij uiteraard in beroep tegen deze beslissing. Helemaal hot op facebook, Topless Tour … jullie zullen zelf wel merken waarom. Helemaal topless zal ondergetekende nooit gaan (tenzij men stevig aandringt en er bovendien genoeg geld wordt geschoven!), maar met veel plezier licht ik volgende week opnieuw een tipje van de sluier. 😉

8 november 2010 is een dag die nog steeds met gulden letters op deze blog staat geboekstaafd. Die avond werd er namelijk geschiedenis geschreven door een purperen held, nauwelijks een vuist hoog, wiens daden echter groots waren. De man verzoende zich onlangs met zijn vroegere platenmaatschappij (Warner) die hem ooit zijn grootste successen opleverde. Misschien komt dit zelfs geen moment te vroeg, want afgaande op zijn doortocht in Nederland afgelopen zondagavond zou hij ook dit keer weer behoorlijk wat ruimte laten voor zijn ‘greatest hits’. Om te eindigen nog snel eventjes de tekst die er over dit concert op de site van het Sportpaleis terug te vinden is. Prince dook de afgelopen weken onverwacht op in de UK voor enkele intieme shows in kleine zalen. Hij kondigde ook enkele arenashows aan samen met 3RDEYEGIRL in Birmingham, Manchester, Glasgow en Leeds in het Verenigd Koninkrijk. Goed nieuws! Deze concertreeks in grote zaal zet hij ook over het Kanaal verder met een concert in het Sportpaleis op dinsdag 27 mei. Wie erbij was in november 2010 (wij dus!) herinnert het zich wellicht nog levendig dat Prince Rogers Nelson onder het blauwe dak van het Sportpaleis één van de meest memorabele Princeconcerten ooit op Belgische bodem gaf. Meer dan drie uur lang hield hij toen een uitzinnige menigte in de ban met zijn tijdloze klassiekers en een aantal waanzinnige jamsessies. Journalisten en fans waren het unaniem eens: “Dit was een 5-sterren concert!”. Dat Prince nog steeds de beste entertainer ter wereld is, die naast begenadigd componist en excentriek gitaarwonder ook een schitterende zanger en verbluffend danser is, kwam hij opnieuw in de verf zetten met twee magische concerten in het magistrale kader van het Gentse Sint-Pietersplein in juni 2011. Maar nu keert Prince, samen met 3RDEYEGIRL, naar het Sportpaleis terug. Vanavond dus, een uitgebreid verslag volgt achteraf!

UPDATE

Het is 18u en de file begint al op de baan Hasselt-Eindhoven om op de autostrade te geraken. Eens we die hebben genomen gaat het redelijk vlot tot iets voorbij Herentals, waar we eventjes in een file terecht dreigen te komen. Ondertussen is het onderweg wél flink beginnen regenen. Iets over 19u arriveren we in Antwerpen, waar het zachtjes motregent in het begin … in het begin, want al gauw worden de hemelsluizen opengezet en veranderen de straten van Deurne in een soort van vaargeul waar de ark van Noach met gemak door had kunnen varen. We doen een serieuze poging om stevig door te stappen, maar met steeds dieper én groter wordende waterplassen is dat geen sinecure. Hoe harder het regent, hoe natter onze broek en andere kleding! Het voelt een beetje als met een regenpak door een tuinvijver waden. Onderweg toch één keer gestopt om onder een luifel gaan te staan omdat het gewoon geen doen was! In verzopen katjeslook (en dan nog niet eens in de purperen dresscode die Prince had gevraagd) strompelen we Pax binnen voor een snelle shoarmahap. Daarna trotseren we nog één keer een plensbui om in het Sportpaleis te geraken. We komen als eerste op onze plaatsen aan, vlak na ons arriveren ook Erwin en Inge. De andere Kim (van Tongeren) had vooraf gezegd dat ze een poging ging doen om richting middenplein te verkassen samen met haar zus. We zagen haar achteraf en uiteraard slaagde ze met glans in die missie! We zitten dit keer hoog én droog in de nok van het Sportpaleis, als de warmte en intensiteit van het concert meevallen zullen we snel terug droog zijn!

Voor wat hierna volgde bestaat er een mooi woord met drie lettergrepen: weer-ga-loos! ‘Concert van het jaar’ zou de lading ook ruimschoots dekken. Onze allereerste keer Prince in 2010 was al om door een ringetje te halen, maar gisteravond deed hij het nog eens dunnetjes over, onze vuisthoge held uit Minneapolis. Wie anders kan er zo’n stomende set van ca. 35 nummers doorjagen in een show van 2 uur en 40 minuten. Prince (in het wit met een bandshirt van 3rdEYEGIRL én muts) kwam klokslag half 9 (daar kan de NMBS nu eens een ferme punt aan zuigen!) de bühne op en hij zette meteen een trage versie van ‘Let’s go crazy in’. Hij breide daar in één adem ‘Take me with U’ en ‘Raspberry beret’ aan vast. Meteen was duidelijk dat het niet enkel buiten, maar ook hier hits zou gaan regenen vanavond. Of wat dachten we van ‘U got the look’, ‘Kiss’, ‘When doves cry’ en een instrumentale versie van ‘Nasty girl’ (Vanity 6) maar uiteraard ook voorzien van die vintage Prince sound. De rollercoaster denderde rustig voort met ‘Sign o’ the times’, ‘Hot thing’, ‘Controversy’ (met sfeervolle ledlichtjes van gsm’s op speciale vraag van the master himself) dat uitmondde in ‘1999’. ‘Little red corvette’, ‘Nothing compares 2 U’ (van Prince jawel, maar bekend geworden door Sinéad O’Connor), ‘Pop life’ (abrupt afgebroken door Prince die geen zin had om dit nummer te spelen), ‘I would die 4U’, ‘Housequake’, ‘Alphabet St.’, ‘Purple Rain’ (het dak van het Sportpaleis ging eraf), ‘Diamonds and pearls’, ‘Sometimes it snows in April’, ‘Guitar’, het funky White Cherry intermezzo ‘Play that funky music’, ‘Endorphinmachine’ en dan vergeet ik er nog een heleboel. Wat was er anders dan in 2010? Vrijwel alles eigenlijk. Deze set was bijvoorbeeld totaal anders dan die van twee dagen ervoor in Amsterdam. Met een backcatalogue als die van Prince een koud kunstje natuurlijk.

In tegenstelling tot 2010 (toen hij een meer vocaal gerichte begeleidingsband bij had) blijkt 3rdEYEGIRL vooral te zijn meegenomen voor hun instrumentgerichte klasse. Prince moest nu meer werken, al blijft dat relatief als je publiek moeiteloos alle refreinen van je nummers meebrult. Ik heb het Antwerpse Sportpaleis al verschillende keren vrij mak weten reageren tijdens optredens, maar deze keer waren ze allemaal bij de les. Nochtans brulde men in 2010 nog net iets harder mee. Sommige mensen zijn té veel verwend denk ik. Misschien had Prince z’n playlist toch iets evenwichtiger kunnen indelen door de classics meer te spreiden doorheen de set. Al weet iedereen ondertussen dat Prince geen crowdpleaser is, laat staan een jukebox waar je met een simpel muntje zelf je favoriete nummer uit kan halen. Hij doet bijna altijd keihard z’n eigen ding, wil hij een nummer herwerken dan doet ie dat, heeft hij zin in een geweldige gitaarsolo van enkele minuten, dan speelt ie die gewoon. If you don’t like it, get the hell out! Ook nu weer liet hij na z’n reguliere set pauzes vallen om daarna weer een aantal nummers te spelen. Wie er vorige keer bij was, bleef gezellig zitten wachten op meer. De rest liep de zaal uit, maar moest daarna uiteraard weer terug naar binnen toe. Is het Prince z’n manier om het publiek te jennen? Hoe je het ook draait of keert: Prince bewees gisteravond weer dat hij waarschijnlijk één van de beste, zoniet dé beste solo-entertainer ter wereld is. Wij waren alleszins weer zwaar overtuigd en dachten weemoedig terug aan Pukkelpop 2013, waar de deal met Prince beklonken was om Neil Young als afsluiter te vervangen. Hoe mooi had dat kunnen zijn! Maar de zeikstralen van The Prodigy (al enige tijd serieus in mijn achting gedaald) staken er toen brutaal een stokje voor. Met grote ego’s valt natuurlijk moeilijk te onderhandelen. Moesten Eppo & co dit jaar onverwachts weer een gat op te vullen hebben in hun line-up van Pukkelpop, laat het dan aub Prince zijn! Je gaat er meer dan één festivalganger bijzonder blij mee maken. 😉

Een derde Gouden Palm in Cannes zat er dan wel niet in, maar dat belet ons niet om vanavond naar de nieuwste prent van de gebroeders Dardenne te gaan kijken. Over een periode van twee dagen struint de 30-jarige Sandra met de hulp van haar echtgenoot het stadje af op zoek naar collega’s die bereid zijn om hun bonus op te offeren zodat zij haar job kan behouden. Met o.a. Marion Cotillard, Fabrizio Rongione en Olivier Gourmet. Een trailer voor de liefhebbers kan je hier terugvinden.

UPDATE

Wanneer we de zaal binnenkomen, schalt er muziek van Prince door de boxen. Bij ons is de voorpret al enkele dagen bezig, blijkbaar kennen ze hier in Koersel mijn persoonlijke concertkalender uit het hoofd. Wie gisteren zonder dralen een statement maakte door resoluut voor de N-VA te stemmen wil ik graag het volgende vertellen: ga deze film zeker in de bioscoop bekijken, hij zou je ogen wel eens kunnen openen! Of niet natuurlijk!  Jullie raden het al: prachtig sociaal drama van de Dardennes met een werkelijk groots acterende Cotillard. Haar personage worstelt met zichzelf, met haar situatie en ook met de collega’s die ze onrechtstreeks gaat benadelen als ze in haar opzet slaagt. Het einde is bijzonder realistisch, want we kunnen een beetje raden wat uiteindelijk primeert: eigenbelang of solidariteit. Toch laten de gebroers Dardenne hier ruimte voor het feit dat er hoop én hernieuwde moed zijn voor Sandra. We zijn nu héél benieuwd naar de Turkse film die uiteindelijk de Gouden Palm wist te winnen, want inleider Stijn liet uitschijnen dat het een zeer sterke film was. Binnenkort overigens ook te zien in The Roxy Theatre.

Onze volgende Keek op de Week verschuiven we met veel plezier door naar woensdag a.s. En dat komt alleen maar omdat we vandaag politieke en andere katjes te geselen hebben. Misschien zijn er nog onbesliste of zwevende kiezers, die nog een duwtje in de rug nodig hebben? Met ‘zwevend’ bedoel ik hier niet de kiezers die denken dat hun partij vandaag sowieso een monsterscore zal behalen, maar ik denk hierbij vooral aan mensen die graag een duidelijke keuze maken op basis van waarneembare prestaties die politici al hebben geleverd of die nieuwelingen in spe graag zouden willen gaan leveren in de toekomst. Ik wil trouwens iedereen die morgen kandideert (zowel Vlaams, federaal als Europees) veel succes toewensen met de resultaten. Iedereen een goed resultaat toewensen lijkt me haast onmogelijk, ook al omdat ik sommige kandidaten iets liever zie zegevieren dan andere. 😉 Ik wil het (vandaag alleszins) proper houden en enkele mensen zeker een hart onder de riem steken. In de eerste plaats Maggie De Block, die hopelijk wordt beloond voor haar prestaties als staatssecretaris. Er zullen vast wel mensen bestaan die haar beleid niks vonden, maar ik denk dat er veel ten goede is veranderd. Haar post was absoluut geen cadeaupost waar andere mensen om stonden te springen, maar ze kweet zich behoorlijk goed van haar taak. Mensen in nood moeten zeker worden opgevangen, maar golddiggers moet men zo snel mogelijk uitwijzen. Daar liep het vroeger vaak mis. Wij Limburgers kunnen niet voor Maggie stemmen, maar als we in Limburg massaal voor Open vld stemmen kunnen we haar kansen aanzienlijk vergroten en ervoor zorgen dat ze opnieuw haar rol kan spelen.

Ook in Limburg zijn er enkele mensen die we dringend terug naar Brussel moeten kunnen sturen. Ik denk dan in de allereerste plaats aan Lode Vereeck, eerste opvolger in de Kamer. Unaniem door vriend én vijand verkozen tot beste parlementslid. Niet alleen door collega-politici, maar ook door menig Vlaamse krant. Oké, hij maakte zich vooral verdienstelijk op de LDD-lijst maar Lode was vroeger overtuigd liberaal en dat is ie nu opnieuw. Ook Nele Lijnen, schepen in Hechtel-Eksel maar met familiale roots in Zonhoven wil graag opnieuw naar Brussel. Zij staat op de tweede plaats van de Kamerlijst. En omdat we ook eigen volk een flinke duw in de rug willen geven, breken we ook nog graag een lans voor Frederick Vandeput, altijd én overal ondernemend. Hij staat op de derde plaats voor het Vlaams parlement. Hij is een dossiervreter, vriendelijk, gedreven, jong én hij komt uiteraard uit Zonhoven. Als we hem naar Brussel sturen, gaan we daar geen spijt van krijgen. Frederick speelt het spel eerlijk, oprecht en hij geeft geen slagen onder de gordel. Open vld is een partij die geen mensen uitsluit, maar net verenigt … over de partijgrenzen heen. Met hen valt een akkoord te maken, ze werken constructief mee aan oplossingen. Het is die andere partij (waar veel mensen de mond van vol hebben) die een verrottingsstrategie in gang wil zetten. Kiezen we vol vertrouwen voor een positief project én voor mensen die goesting hebben in de toekomst … of voor een bende verzuurde koppen die negativiteit uitstralen en net doen alsof we in een ontwikkelingsland wonen? De keuze is straks aan jullie. Voor mij is het een uitgemaakte zaak: ik kies voor optie één en ga zonder twijfelen drie maal voor lijst 7! Nu u nog! 😉

Eerder deze week vierden we een tachtigjarige in ons gezin, dus mochten vrienden en kennissen (als ze daar zin in hadden) een glas komen drinken. De hoofdmoot sparen we echter op voor vanmiddag, wanneer we in La Botte gaan eten. Wat weet ik van La Botte? Dat het een Italiaans restaurant is in hartje Genk waar vriend (én wellicht ook vijand) lovend over spreekt. En uiteraard kennen we chef Peppe Giacomazza, die ons wel eens aankijkt als we op het werk een kookboek van zijn hand moeten wegzetten. 😉 Ik twijfel er eigenlijk niet aan dat het een gezellige culinaire middag zal worden voor vijf volwassenen en drie kinderen. Het is best mogelijk dat we er nog een cultureel verantwoorde activiteit in Genk aan vastkoppelen, dat zien we dan wel. ’s Avonds is het sowieso al denksport met Moedige Missers in Kermt. Een uitgebreide terugblik volgt na afloop.

UPDATE

Een plaatsje vinden in de Genkse binnenstad op wandelafstand van La Botte betekent in ons geval een zijstraatje inrijden en hopen dat we plek vinden. Wij proppen drie euro in de parkeerautomaat en we staan safe van 13u tot 16u. La Botte zit (wat hadden jullie gedacht!) propvol. Nochtans staat er redelijk snel iemand aan tafel om te vragen of we willen aperitieven. Daar zeggen we uiteraard geen neen tegen! De kids kiezen allemaal Sprite, Bart gaat voor Hendrick’s gin en de rest doet het met een huisaperitief, prosecco aangelengd met een perziklikeurtje. De kinderen zijn tevreden met een spaghetti carbonara, Charlotte kiest voor -en hoofdgerecht à la carte en met vieren valt de keuze op het degustatiemenu voor 65 euro per persoon. Wat houdt dit in? Handgesneden carpaccio van tonijn op Siciliaanse wijze, huisgemaakte tortelloni gevuld met taleggio kaas overgoten met een sausje van gegrilleerde ham, asperges en kerstomaatjes, de zeebaars vervangen we zelf door zacht gegaarde kalfskroon op een crème van rucola geparfumeerd met verse truffel,
opgediend met verse pasta of aardappelen in de oven. Als dessert eet papa taart van het huis met een pareltje huisgedraaid ijs en de rest gaat voor een assortiment van geselecteerde kazen van Van Tricht. De kinderen kiezen uiteraard ook ijs. Met nog wat spa rood en blauw op tafel is het helemaal af! Achteraf was ik best tevreden, al vond ik de kalfskroon eigenlijk het minst geslaagd van allemaal. Het was ook bijzonder druk, waardoor de wachttijd net iets langer was. Dat vormde echter geenszins een belemmering, want het mocht een middagvullende activiteit worden. Om 15u55 staan we terug aan onze wagen. We rijden nog eventjes langs C-Mine voor de expo ‘Nieuwe nuchterheid, een confrontatie met het wonen’ waarna we nog op een deftig uur terug thuis zijn.

Het mag dan wel bijna weekend zijn, maar voor ons eigenlijk niet. Tijdens het voor de deur staande verkiezingsweekend moeten wij bijvoorbeeld werken, maar we hebben al genoeg ontspanning op het programma staan. Vanavond een concertje, zaterdag een etentje, ’s avonds een quiz, zondag onze kiesplicht vervullen en de rest zien we dan wel weer. First things first, vanavond dus een concert. Het Gentse RÄPE BLOSSOMS speelt repetitieve, rauwe lo-fi-punk. Hun in gelimiteerde oplage uitgebrachte debuut ‘Starving Vultures at 7-Eleven’ verkocht snel uit en bracht hen al op podia samen met A Place To Bury Strangers, Holograms, Iceage, Thee Oh Sees en Black Marble. In 2014 releasen ze ‘Ruinenlust’, een EP die werd opgenomen samen met Pascal Deweze. Hoofdbrok van de avond is Big Ups. Upright noise uit New York. Slint in een versnelling hoger. In hun vreemde Venndiagram nemen ze een eenzame plaats in tussen Talking Heads, Television en Pixies. Je hoort Pissed Jeans en The Jesus Lizard maar ook At The Drive-In en Biffy Clyro. Slingeren, zoals dat hoort bij een post-hardcore band, tussen snoeihard en to the point, metal en indie. Hun album ‘Eighteen Hours Of Static’ werd goed onthaald door de internationale muziekpers, HUMO gaf er vier en een halve ster aan. Maakten een flinke beurt op SXSW! Staan niet op Pukkelpop, dus rijden wij gewoon naar Hasselt.

UPDATE

Onderweg naar Hasselt (juist voorbij de Pukkelpopwei) zagen we net hoe een snelheidsduivel door de politiezone Hazodi aan de kant werd gezet. Een voorbode op de snelle doortocht van Big Ups? Voorprogramma was van enkele Gentse jonkies, maar die wisten mij niet meteen bij de lurven te nemen. Hard, monotoon, een beetje te veel naar repetitiehok neigende muziek als je het mij vraagt. Gelukkig neep Big Ups eventuele twijfels vakkundig de nek om. De zanger zorgde zelfs voor een komische noot. Vóór deze tournee was hij in z’n hele leven nog maar in twee landen geweest, de basgitaar was gemaakt van vissenbotten etc. Een song of twaalf erdoor jassen in dik 40 minuten. Bij Ramones was het schering en inslag, maar Big Ups kunnen het dus ook. Wij herkenden in hun setlist o.a. ‘Not today’, Proximity effect’, ‘Fresh meat’, ‘Goes black’, ‘Justice’, ‘Grin’, ‘Wool’ en ‘TMI’. Ons eindverdict: een vrijdagavond well spent!

Dinsdagnamiddag zat ik bij de kapper, wiens radio steevast staat afgestemd op Studio Brussel. Blijkbaar heeft een zekere Vincent Byloo daar een kortlopend verkiezingsprogramma waarin bepaalde partijen en politici een soort van forum krijgen. Hij heeft ook een soort van kwebbelende sidekick (Linde Merckpoel?) die blijkbaar de straat optrekt om interviews te doen (veelal met jonge mensen), die hun licht mogen laten schijnen op de politiek. Afgaande op wat ik hoorde zal die lichtbron zeker niet meer zijn dan een doodgewone spaarlamp. Aan het accent van de interviewees te horen zat men overduidelijk in de provincie Limburg. Op de vraag ‘Op welke partij ga je stemmen?’ zei één iemand ‘Ik ga vermoedelijk blanco’ stemmen’. Waarop olijke Linde (zonder dat ze daarin werd tegengesproken) uitpakte met de geniale repliek ‘Maar allez, als je blanco stemt wordt die stem bij de meerderheid geteld … dat weet je toch!’ Vandaar de vraag van deze week ‘Waarom komen blanco stemmen NIET bij meerderheid terecht?’

Een journalist van De Morgen heeft het eens eenvoudig proberen te verduidelijken. Centraal in de discussie over het belang van de blancostem staat het feit dat ze (samen met de foutstemmen) deel uitmaken van de totale neergelegde stem, maar een aparte categorie uitmaken, namelijk die van de ‘ongeldige stemmen’. Omdat ze ongeldig zijn, worden ze ook niet meegenomen voor de zetelverdeling. Het klinkt misschien vreemd, maar precies omdat ze niet worden meegenomen, zijn ze relevant. Het stemmenaandeel van elke partij wordt immers berekend op basis van het totaal aantal ‘geldig’ uitgebrachte stemmen. Hoe meer blanco- en foutstemmen, hoe kleiner dat aantal geldig uitgebrachte stemmen. En dat heeft een pervers effect op de stemmenaandelen van de grootste en kleinste partijen. We maken dit concreet aan de hand van een eenvoudig cijfervoorbeeld. We plaatsen twee situaties naast elkaar. In de eerste situatie worden 535.000 stemmen uitgebracht, als volgt verdeeld: partij A ontving 150.000 stemmen (28 procent van de totale uitgebrachte stem), B kreeg 140.000 stemmen (26 procent), C kreeg 90.000 stemmen (17 procent), D kreeg 60.000 stemmen (11 procent), E 50.000 stemmen (9 procent), F 30.000 stemmen (6 procent) en G 15.000 stemmen of 3 procent van alle uitgebrachte stemmen. In deze situatie is de totale ongeldige stem gelijk aan nul. In een tweede situatie is 7 procent van alle uitgebrachte stemmen ‘ongeldig’ (dat zijn omgerekend 35.000 stemmen), evenredig over alle partijen verdeeld. In deze situatie daalt het aantal geldig uitgebrachte stemmen dus naar 500.000. Dat levert volgende relatieve stemmenaandelen op: 29 procent voor de grootste partij (net geen procent meer dus) en 2 procent voor de kleinste partij (net geen procent minder dus). Voor alle andere partijen zit de winst of het verlies ergens tussen die twee extremen. Afhankelijk van het aantal partijen en uitgaande van een evenredige verdeling van de blancostem over al die partijen, levert de blancostem dus een extra voordeel op voor de grootste partij(en) en blijkt ze nadelig voor de kleinste partijen. Niet alleen werkt het zetelverdelingssysteem zo in het voordeel van de grootste partij en in het nadeel van de kleinste. Het is evident dat als een partij in het geval van de regionale en federale verkiezingen al moet spartelen om de provinciale kiesdrempel van 5 procent te behalen, ze onmogelijk baat kan hebben bij veel ongeldige stemmen. De blancostem kan er in extremis voor zorgen dat kleine partijen onder de kiesdrempel zakken (want ook hier wordt de totale geldig uitgebrachte stem gehanteerd). En omdat met die partij sowieso geen rekening meer gehouden moet worden bij de zetelverdeling is dat (opnieuw) in het voordeel van de grootste partij(en). Conclusie: ‘Wie blanco stemt, stemt mee met de meerderheid’ is dus een cliché dat een serieuze grond van waarheid bevat. Maar enkel als je er uitdrukkelijk bij zegt dat kleine partijen er alle baat bij hebben dat blancostemmers hun kant kiezen. Zij moeten namelijk meer moeite doen dan de traditionele grote partijen met een serieuze achterban.